Love & Friends

Εχθές με το που άνοιξα το κινητό μου, μου είχε έρθει ένα πολύ επιθετικό μήνυμα στο λογαριασμό του site μου στο Instagram. Ήταν ένα προφίλ ενός ανθρώπου που δεν γνώριζα, δεν με ακολουθεί καν και δεν ξέρω γιατί τον εκνεύρισα τόσο, ώστε να φτάσει στο σημείο να μου στείλει αυτό το μήνυμα, πάντως ενώ πέρασα από το στάδιο του να στενοχωρηθώ πολύ, να νιώσω αδικημένη, να θελήσω να το αγνοήσω και να το ξεχάσω, τελικά καταλήγω ότι όπως πολλά πράγματα στη ζωή, έτσι και αυτό έχει τους συμβολισμούς του και μερικοί συμβολισμοί αξίζουν να ακούγονται. Δεν το κάνω για να απολογηθώ σε κανέναν. Το κάνω για να ακουστεί και αυτή η φωνή. Να μην αφήσω την ηχώ των λόγων του να ταξιδέψουν μακριά, αλλά να τα αντικρούσω. Όσο μπορώ. Με επιχειρήματα και με γεγονότα.

Γράφει η Τζίνα Γαβαλά

Μου έγραφε πως οι σωστές γυναίκες κρατάνε το σπίτι τους, πως στηρίζουν την επιλογή τους και δεν δημιουργούν πληγές στη ζωή των παιδιών τους. Μου έγραφε πως αυτές που χωρίζουν είναι γυναίκες “του αγοραίου έρωτα” και πως θέλουν να ζήσουν μόνο για την πάρτη τους, ότι δεν είναι καλές μάνες.  Ολοκλήρωνε με μια ευχή να πάω στο διάολο. Απόρησα πολύ με αυτό το μήνυμα κατά το έτος 2020… Απορώ με αυτό το μήνυμα γιατί εδώ και δύο χρόνια που έχω αυτό το site το προφίλ της χωρισμένης μαμάς είναι αυτό που προβάλλω λιγότερο από όλα. Δεν δημοσιεύω άρθρα που έχουν να κάνουν με την ιδιότητα μου ως single mom, παρόλο που θα μπορούσα, παρόλο που ξέρω ότι “πουλάνε”, με εξαίρεση ένα και μόνο άρθρο, ανάμεσα στα εκατοντάδες που έχουν ανέβει. Προσπαθώ να μην αναφέρομαι σε αυτό, γιατί δεν θέλω να προκαλέσω, αλλά και γιατί τελικά το καθαρό blogging δεν είναι κάτι που με εκφράζει, αφού το τι είμαι εγώ και τι κάνω στο σπίτι μου και στην ζωή μου δεν θέλω να το μοιράζομαι με πολλούς, αλλά με λίγους.  

Η αλήθεια είναι ότι έβαλα τα κλάματα. Έβαλα τα κλάματα γιατί η αδικία με τρελαίνει. Έβαλα τα κλάματα γιατί η κακία με τρομάζει. Και έβαλα κυρίως τα κλάματα γιατί συνειδητοποίησα πως τελικά αυτές οι άτιμες οι ταμπέλες είναι ταυτόσημες με την κοινωνία μας. Δεν τις αποφεύγεις με τίποτα. Όσο μορφωμένος, όσο ανοιχτόμυαλος και όσο ώριμος και αν είσαι, θα τις συναντάς μπροστά σου ή πίσω σου. Ο τύπος αυτός μπορεί να είναι κάποιος που με ξέρει και θέλει επί τούτου να με πληγώσει. Μπορεί να είναι κάποιος που τον άφησε η γυναίκα του για κάποιον άλλον. Μπορεί να μην έχει με τίποτα άλλο να ασχοληθεί μέσα στην μέρα του ή μπορεί και να είναι ένας ψυχικά διαταραγμένος άνθρωπος που αρέσκεται να στέλνει τέτοια μηνύματα σε πάσης κατηγορίας ανθρώπους.

Δεν παύει όμως να έγραψε κάτι που είμαι σίγουρη ότι λιγότερο ή περισσότερο εκφράζει αρκετούς ανθρώπους στην ελληνική κοινωνία. Απαντώντας λοιπόν σε ένα-ένα τα “σχόλια” του για το πώς εγώ από την πλευρά μου βλέπω τα πράγματα, θέλω να πω τα εξής…

Οι σωστές γυναίκες κρατάνε το σπίτι τους, όταν το σπίτι αυτό έχει την προοπτική –έστω μακροπρόθεσμα- να αποτελέσει για κάθε μέλος της οικογένειας ένα χαρούμενο μέρος. Ίσως όχι κάθε μέρα ή κάθε στιγμή, αλλά στον απολογισμό του. Αν δεν υπάρχει καμία προοπτική να συμβεί αυτό, και πιστέψτε με είναι κάτι που το μέτρησα πολύ πριν το αποφασίσω, θεωρώ ότι η επιλογή είναι μονόδρομος. Δεν προτρέπω ποτέ καμία γυναίκα να χωρίσει. Όσες και αν με έχουν προσεγγίσει για να πάρουν το θάρρος, αυτό που τους λέω είναι πως αν υπάρχει έστω ένα στοιχείο το οποίο είναι καλό στον γάμο τους, ακόμα και αν όλα τα κακά είναι 100, να παλέψουν. Να βασιστούν σε αυτό το ένα και να αρχίσουν να φτιάχνουν τα υπόλοιπα. Τώρα το τι θα πει ‘χαρούμενο μέρος’ για τον καθένα είναι ένα εντελώς προσωπικό θέμα. Για κάποιον άνθρωπο μπορεί να είναι η οικονομική άνεση. Εκεί, όχι δεν φεύγεις εύκολα. Για κάποιον άλλον μπορεί να είναι η αληθινή αγάπη, ο σεβασμός, η ποιότητα στην επικοινωνία, τα όμορφα πρότυπα και το υγιές περιβάλλον για να μεγαλώσουν κάποια παιδιά... Εκεί, τι θα έπρεπε να κάνεις; Ο καθένας απαντάει για τον εαυτό του.

Έλεγε επίσης πως οι σωστές γυναίκες στηρίζουν την επιλογή τους και δεν δημιουργούν πληγές στην ψυχή των παιδιών τους. Τι γίνεται όμως αν πιστεύεις ότι οι πληγές θα δημιουργηθούν αν στηρίξεις μια τελικά λάθος –για σένα – επιλογή; Ή μήπως πρέπει να διδάξω στα παιδιά μου ότι απαγορεύεται να διορθώνουν τα λάθη τους; Ότι άπαξ και τα κάνουν τα λούζονται για μια ζωή; Εγώ θέλω να διδάξω στα παιδιά μου ότι δικαιούνται να κάνουν λάθος. Καλό είναι τόσο καθοριστικά για τη ζωή τους λάθη να τα αποφύγουν, αν μπορέσουν, ωστόσο αν τελικά δεν τα αποφύγουν, για όποιον δικό τους λόγο, όλα διορθώνονται. Εγώ ήθελα να διδάξω στα παιδιά μου να σέβονται τις γυναίκες και να μην τις θεωρούν δεδομένες. Ήθελα να ξέρουν ότι ο φόβος είναι ο χειρότερος μας εχθρός και πως πρέπει να τον νικάμε με κάθε μέσο. Και ήθελα να τους μάθω ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι καταδίκη. Σίγουρα εμπεριέχουν μετά από ένα στάδιο αμοιβαίες θυσίες, αλλά όταν υπάρχει βαθειά και ουσιαστική αγάπη αυτές, ακόμα και αν είναι δύσκολες, θεωρούνται αυτονόητες.

Έλεγε επίσης ότι αυτές που χωρίζουν είναι γυναίκες «του αγοραίου έρωτα». Προφανώς δεν το έγραψε έτσι, αλλά προσπαθώ να είμαι κόσμια, ακόμα και αν εκείνος δεν ήταν. Αυτές που χωρίζουν, είπε, θέλουν να ζήσουν μόνο για την πάρτη τους. Και το είπε σε μένα. Που μπορούσα πολύ εύκολα να μείνω σε έναν γάμο με μόνο προβλήματα, ξέροντας ότι τα συναισθήματα του ενός για τον άλλον είχαν πλέον μεταμορφωθεί σε κάτι πολύ άσχημο, και να παίρνω τα «καλά» του γάμου αυτού, απλά και μόνο για να μην πει αυτός και ο οποιοσδήποτε σαν εκείνον ότι είμαι αυτό που λέει. Είμαι γυναίκα του αγοραίου έρωτα επειδή προτίμησα να είμαι αληθινή. Να διαβώ έναν πολύ, μα πολύ, δύσκολο δρόμο αλλά να ξέρω ότι ήμουν αληθινή σε αυτόν. Ότι βάδιζα με καθαρή την συνείδηση μου, με το σώμα μου δοσμένο εκεί που είναι η ψυχή μου, όποτε και αν εμφανιζόταν αυτό στη ζωή μου. Ούτε περίμενα να έρθει αυτό για να πηδήξω σαν την πεταλουδίτσα από τον έναν στον άλλον. Πως μπορεί να ξέρει αυτός ο άνθρωπος, και ο οποιοσδήποτε εκεί έξω, αν προσπάθησα; Οι πολύ δικοί μου άνθρωποι ξέρουν μόνο και αυτοί όχι τα πάντα.

Είναι τόσο πιο εύκολο να κρίνουμε; Είναι τόσο πιο εύκολο να κοιτάμε το αρνητικό σε κάποιον, είναι τόσο πιο εύκολο να μην κοιτάμε πίσω από αυτό που φαίνεται και να σπεύδουμε να μειώσουμε τις επιλογές του άλλου; Πραγματικά απορώ… Και επειδή εδώ και σχεδόν πέντε χρόνια που έχω χωρίσει δεν έχω περάσει λίγα, επειδή τον κοινωνικό και προσωπικό ρατσισμό που συνοδεύει την ιδιότητα μου ως «χωρισμένης με παιδιά» τον έχω ζήσει στο πετσί μου και επειδή δεν είμαι τόσο χοντρόπετση να μην με επηρεάζει ποτέ, επειδή όλο αυτό απαιτεί συζητήσεις που μπορεί να κρατήσουν ώρες, μέρες ή και μήνες, θα επικεντρωθώ για το τέλος εκεί που θέλω και εγώ να κοιτάω. Τουλάχιστον όσο πιο συχνά μπορώ.

Σε εσένα «κύριε» που μου ευχήθηκες να πάω στο διάολο, χωρίς να με ξέρεις και χωρίς να έχεις μπει ποτέ στα παπούτσια μου, χωρίς να ξέρεις τι μάνα είμαι και τι αξίες δίνω στα παιδιά μου, αυτό που έχω να σου πω είναι πως τα παιδιά μου είναι δύο άνθρωποι που σέβονται τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Σέβονται τις διαφορετικές μορφές οικογένειας, σέβονται τις αναπηρίες των άλλων, σέβονται την καλύτερη ή χειρότερη οικονομική κατάσταση των γύρω τους, δεν συγκρίνουν και δεν κατακρίνουν. Μιλούν ευγενικά, αγαπούν όλον τον κόσμο, προστατεύουν αυτούς που αγαπούν και δεν θεωρούν τίποτα δεδομένο. Δίνουν χώρο στους άλλους και είναι περήφανα για την μαμά τους. Την μαμά τους που με τα καλά της και τα κακά της αντιμετωπίζει την αλήθεια κατάματα και δεν σταματά να ονειρεύεται.

Τα παιδιά μου είναι δύο πολύ χαρούμενα παιδάκια που το διαζύγιο των γονιών τους δεν φαίνεται πουθενά πάνω τους, παρά μόνο στα λόγια τους όταν με πιέζουν να παντρευτώ ‘επιτέλους’, γιατί θέλουν ένα αδερφάκι. Το να ακούω από το στόμα των παιδιών μου ότι κάπου εκεί έξω είναι ο καλύτερος άντρας του κόσμου και με περιμένει, αφού και εγώ είμαι η καλύτερη γυναίκα του κόσμου μου δίνει την αίσθηση ότι κάτι κάνω καλά. Και όποιος θέλει να μου βάλει την ταμπέλα της χωρισμένης μαμάς για να με κρίνει, να με αποκλείσει ή να με κρατήσει μακριά του, τότε ίσως αυτή είναι η μόνη περίπτωση που η ταμπέλα αυτή κάνει καλό. Γιατί αυτού του είδους η σκέψη δεν ταιριάζει με την δική μου υπόσταση. Και η δική μου υπόσταση δεν χαρακτηρίζεται μόνο από μια μου επιλογή. Είμαι πολλά, μα πολλά ακόμα που με χαρακτηρίζουν. Αλλά σε ότι αφορά αυτήν την επιλογή, με χαρακτηρίζει απόλυτα ότι έσπευσα να την διορθώσω. Και να παραμείνω αληθινή και συνεπής απέναντι στα συναισθήματα μου και τις αξίες μου. Κανείς δεν μπορεί να μου το στερήσει αυτό. Και όποιος είναι κοντά μου, δεν μπορεί παρά να το εκτιμήσει, να το αγκαλιάσει και να το αγαπήσει.