Love & Friends

Με το καλοκαίρι να έχει επιβάλει για τα καλά την παρουσία του, παρά τα παράπλευρα θέματα που όλους μας απασχολούν, έπιασα τον εαυτό μου μετά από ένα Χ διάστημα να έχω την ανάγκη να γράψω ξανά.

Η αλήθεια είναι πως έχω καιρό να ανεβάσω κάποιο άρθρο, το ξέρω, αλλά κάποιες φορές επιλέγω να ακολουθώ τις ανάγκες μου, κάτι που δεν είχα μάθει στη ζωή μου να κάνω ποτέ. Ύστερα όμως από κάποια χρόνια ψυχοθεραπείας, προσπαθώ την επένδυση που κάνω στον εαυτό μου να την τιμώ. Για αυτό και δεν γίνεται να εξαντλώ τον εαυτό μου.

Κάνω δύο δουλειές (θα έλεγα τρεις αλλά το genius mom δεν το θεωρώ δουλειά), και έχω και την πιο σημαντική δουλειά του κόσμου παράλληλα, το μεγάλωμα δύο παιδιών. Και καλώς ή κακώς, όλη αυτήν την καθημερινότητα την συντονίζω στον απόλυτο βαθμό μόνη μου. Κάπως έτσι, έχω αποφασίσει όλη αυτή η επικοινωνία μέσω του site να μην είναι ψυχαναγκασμός, αλλά ανάγκη.

Με φουλ γυρίσματα στην εκπομπή στην οποία δουλεύω, κάτι για το οποίο αισθάνομαι ευλογημένη, και μια ακόμη δουλειά με πολλές ανάγκες λόγω καλοκαιριού, με δύο παιδιά που έρχονται από έναν πολύ δύσκολο χειμώνα και είχαν ανάγκη να ξεσκάσουν, εγώ κλάταρα, πραγματικά. Προσπαθούσα να βρω χρόνο για μένα, να διαβάσω, να ξεκουραστώ, να συναναστραφώ με ανθρώπους που αγαπώ και όλο αυτό με τρέλαινε όταν ο ύπνος μου δεν ξεπερνούσε τις 3-4 ώρες την ημέρα και την ένταση να μην του επιτρέπει να είναι έστω αυτός κάπως ποιοτικός.

Με αυτά και με αυτά πέρασε ο καιρός και εγώ βρέθηκα να έχω πρώτη φορά (εκτός από τα Σαββατοκύριακα που επεδίωκα να λείπω για να αναπληρώνω όλες αυτές τις εργατοώρες) λίγες μέρες άδεια. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα πριν κλείσω διακόπτες ήταν να γράψω. Και πρώτη φορά πραγματικά έκατσα πάνω από την οθόνη και δεν μου ερχόταν τίποτα. Εγώ που απλά την ανοίγω και το χέρι πάει αβίαστα, εγώ δεν είχα τίποτα να γράψω και τίποτα να πω.

Για αυτό, αποφάσισα να γράψω για αυτό ακριβώς που μου συμβαίνει και είμαι σίγουρη ότι συμβαίνει σε τόσους πολλούς ανθρώπους εκεί έξω, τόσες μαμάδες και τόσες γυναίκες. Δεν είμαστε πάντα πολύ παραγωγικοί, δεν είμαστε πάντα τόσο δημιουργικοί, δεν είμαστε πάντα το υπόδειγμα του επαγγελματία που δεν τον λυγίζει και κουράζει τίποτα και δεν μπορούμε πάντα να λέμε πως όλα πηγαίνουν ρολόι. Το θέμα όμως είναι πως είναι εντάξει και αυτό. It’s just ok.

Μην αυτομαστιγώνεστε όταν νιώθετε πως έχετε αρχίσει να χάνετε τον έλεγχο. Μην κατηγορείτε τον εαυτό σας αν όλα πάνε κάπως περίεργα. Μην αναρωτιέστε τι κάνετε λάθος. Θα υπάρξουν κάποιες φορές στη ζωή σας που αυτό θα συμβεί και, όταν το δείτε, απλά αγκαλιάστε το. Αυτό έχω κάνει και εγώ. Διένυσα μέρες απόλυτης αποσύνθεσης. Αν κάποιος με παρατηρούσε, θα νόμιζε ότι τα έχω όλα υπό έλεγχο και ότι δεν με λυγίζει τίποτα. Και αυτό γιατί κάποιες φορές γινόμαστε ρομποτάκια και απλά πηγαίνουμε. Δεν είναι όμως έτσι. Ούτε ρομποτάκια είμαστε, ούτε στον ρόλο τους μπορούμε να μπαίνουμε για πολύ καιρό. Είμαστε άνθρωποι και πρέπει να είμαστε σε επαφή με το είναι μας. Οφείλουμε να είμαστε σε επαφή με το συναίσθημα μας, οφείλουμε να ακούμε τις ανάγκες μας και οφείλουμε όταν τις ακούμε να βάζουμε τα όρια μας τόσο στους άλλους όσο και σε εμάς. Γιατί πολλές φορές, εμείς είμαστε οι πιο αυστηροί μας κριτές.

Αναρωτιόμαστε γιατί κάποιος μας φέρθηκε άδικα, όταν οι πρώτοι που το κάνουμε εναντίον μας είμαστε εμείς. Σκεφτείτε πόσες φορές έχετε γίνει σκληροί με εσάς. Πόσες φορές είπατε ‘δεν μπορείς’, ‘δεν είσαι καλή εκεί’, ‘δεν είσαι όμορφη’, ‘δεν αξίζεις αυτό’ και φανταστείτε αν σας έβαζε κάποιος να το πείτε αυτό σε κάποιον που αγαπάτε, αν θα το κάνατε. Θα γινόσασταν ποτέ τόσο σκληροί σε κάποιον τρίτο, χωρίς λόγο;

Θα του λέγατε πόσο χάλια τα κάνει όλα; Θα του επιβάλατε να μην κοιμάται το βράδυ; Θα του βάζατε και άλλες αρμοδιότητες, όταν θα ξέρατε πόσα πράγματα έχει αναλάβει; Όχι. Αυτό που θα κάνατε είναι να του πείτε να χαλαρώσει και να βρει χρόνο για τον εαυτό του. θα τον βοηθούσατε όπου μπορούσατε. Κάντε λοιπόν το ίδιο και για εσάς.

 Από τα πρώτα πράγματα που μου είχε πει η ψυχοθεραπεύτρια μου όταν ξεκίνησε να μου αλλάζει τη ζωή, ήταν ότι δεν ξέρω να βάζω όρια. Ούτε στους άλλους αλλά ούτε σε μένα. Σε αυτό λοιπόν δουλεύω. Και το όριο αυτές τις μέρες είναι να μου πω πως δεν πρέπει να ζορίζομαι τόσο πολύ. Δεν πρέπει να αγχώνομαι να τα καταφέρω όλα. Δεν πειράζει αν μια μέρα τα παιδιά φάνε τοστ με αυγά γιατί δεν προλαβαίνω να μαγειρέψω μετά από τόσες ώρες δουλειά. Δεν πειράζει αν τα αφήσω λίγο παραπάνω στην τηλεόραση για να κάτσω και εγώ δίπλα με το κινητό αγκαλιά να χαζεύω στα social media.

Δεν πειράζει αν δεν δω μια φίλη μου για έναν μήνα και δεν πειράζει αν αποφασίσω πως δεν θέλω να ζοριστώ. Δεν πειράζει που με αδικεί κάποιος και δεν καταλαβαίνει την κούραση μου. Δεν θα τσακωθώ, απλά θα κρατήσω τις αποστάσεις μου και θα έρθω πιο κοντά με μένα. Και αυτό που πρέπει να σκέφτομαι είναι ότι δεν πειράζει, it’s just ok.

Με αυτές λοιπόν τις σκέψεις αγκαλιά, θα λείψω για λίγες μέρες και θα ευχηθώ όλοι οι άνθρωποι να μας αγαπάμε λίγο περισσότερο. Γιατί αν μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου, θα αγαπάς τους άλλους πολύ πιο σωστά. Πιο ολοκληρωτικά, πιο αυτόνομα, πιο ουσιαστικά. Χωρίς να αρπάζεσαι από την αγάπη που τους δίνεις, ελπίζοντας να στην γυρίσουν πίσω. Αυτή η ελπίδα πηγάζει από την αγάπη που δεν έχεις μάθει εσύ να δίνεις στον εαυτό σου. Αν μάθεις να την δίνεις, θα την πάρεις πίσω, στο υπόσχομαι.