Love & Friends

Για χιλιάδες παιδιά, ένας μεγάλος αγώνας ξεκινάει με τις Πανελλήνιες. Ένας αγώνας για τον οποίο προετοιμάστηκαν πολύ καιρό και τώρα ήρθε η ώρα να φανεί αν θα τον νικήσουν. Ο πραγματικός αγώνας όμως είναι αυτός που αχνοφαίνεται πίσω από την γραμμή του τερματισμού. Και αυτό δεν είναι κάτι που μπορούν εύκολα να καταλάβουν τώρα. Τι θα γινόταν όμως αν μπορούσαν να συζητήσουν με τον μελλοντικό τους εαυτό; 

Αυτό το ερώτημα γυρίζει γύρω από το κεφάλι μου, όλη μέρα, αφού σήμερα ξεκίνησαν οι Πανελλήνιες. Κάθε τέτοια μέρα ταξιδεύω πίσω στον χρόνο και θυμάμαι λεπτό προς λεπτό την δική μου αυτήν ημέρα. Παραμένει ακόμα και μέχρι σήμερα μια από τις σημαντικότερες μέρες της ζωής μου. Πόσο καιρό την περίμενα, πόσο σημαντικό ήταν για μένα να στεφθεί με επιτυχία, πως ήξερα ότι δεν πρέπει να με νικήσει το άγχος, πόσο καλά είχα προετοιμαστεί για να περάσω το κατώφλι του Πανεπιστημίου, μετά από λίγους μήνες! Δεν υπήρχε κάτι πιο σημαντικό στο μυαλό μου. Και μου φαίνονται όλα σαν να ήταν χθες. Κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, κάθε όνειρο και κάθε στιγμή που έζησα εκείνη την ημέρα, και όλες όσες ακολούθησαν είναι τόσο καλά χαραγμένα στη μνήμη μου, που δεν νομίζω να τα ξεχάσω ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν.

Γράφει η Τζίνα Γαβαλά

Με αφορμή λοιπόν τη σημερινή μέρα, που μου προκαλεί τόσο έντονα συναισθήματα, θα ήθελα να συζητήσω λίγο με το μικρό κορίτσι που ήμουν τότε. Θα ήθελα να του πω όλα όσα θα ήθελα να μπορούσα να ξέρω εκείνη την περίοδο, όπως άλλωστε γίνεται με όλα τα πράγματα στη ζωή.

Τι θα μας έλεγε άραγε ο σημερινός, ωριμότερος, εαυτός μας αν μπορούσε να μας μιλήσει τότε; Και τι αντίστοιχα θα μας έλεγε ο νεότερος εαυτός μας σήμερα, κοιτώντας την πορεία μας; Και αν συνδυάζονταν αυτές οι δύο κουβέντες, τι μένει τελικά; Τι παραμένει πραγματικά σημαντικό;

Και εκεί ακριβώς είναι η ουσία αυτής της κουβέντας. Για τον κάθε άνθρωπο, το τι είναι σημαντικό, τι ονειρεύεται για τον εαυτό του και τι πιστεύει ότι μπορεί να τον κάνει ευτυχισμένο, είναι εντελώς διαφορετικό. Και αυτή η διαφορετικότητα είναι και πρέπει να είναι απόλυτα σεβαστή. Αυτό όμως που θα έπρεπε να διαχωρίζεται κάθε φορά, είναι ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο μας κάνει κάτι χαρούμενους. Και πολλές φορές, οι άνθρωποι αποπροσανατολίζονται.

Τα παιδιά αποπροσανατολίζονται στην επιλογή της Σχολής τους από την ανάγκη να ικανοποιήσουν τους γονείς τους. Να γίνουν αποδεκτοί από τους φίλους τους. Από το περιβάλλον τους. Και για αυτό, πολλές φορές ο επαγγελματικός προσανατολισμός είναι ίσως το πιο σπουδαίο εργαλείο στο εκπαιδευτικό σύστημα. Γιατί μέσα από αυτήν την διαδικασία το παιδί βρίσκει τρόπους να αναγνωρίσει που έχει κλίσεις. Δεν σημαίνει όμως πάντα ότι αν σε κάτι είμαστε καλοί, πρέπει και να το ακολουθήσουμε. Μπορεί να είμαστε σε πολλά πράγματα καλοί. Θα μας άρεσε όμως να το κάναμε κάθε μέρα για το υπόλοιπο της ζωής μας; Θα μπορούσαμε να βρούμε απτούς και δημιουργικούς τρόπους για να βγάλουμε χρήματα από αυτό;

Οι ανάγκες μας μπορεί να αλλάξουν πολλές φορές στα χρόνια που θα ακολουθήσουν την ενηλικίωση μας. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα, ότι μια ανάγκη μπορεί να μας φτάσει στο σημείο του απόλυτου επαγγελματικού αποπροσανατολισμού, κάτι που για μένα φυσικά συμβολίζει και κάθε έκφανση της ζωής.

Χτίζουμε όνειρα με βάση αυτά που έχουμε καταλάβει ότι είναι αρεστά, αποδεκτά, λογικά. Χτίζουμε με βάση αυτά που έχουμε ανάγκη να νιώσουν οι άλλοι για εμάς, με βάση αυτό που θέλουμε να σημαίνουμε για κάποιους. Αυτό όμως κάποιες τουλάχιστον φορές, για να μην πω πολλές, για να μην πω πάντα, καταλήγει εις βάρος μας αφού είναι εφήμερο. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι να ψάχνουμε μέσα μας για το τι αρέσει σε ΕΜΑΣ, όχι στους άλλους. Τι θα κάνει χαρούμενο το παιδί, όχι τους γονείς του. Είναι πολύ ουσιώδες τα παιδιά μεγαλώνοντας να έχουν μπροστά τους εργαλεία, να αξιοποιούν τα ταλέντα και τις δεξιότητες τους, ώστε να αναγνωρίσουν αυτά που τα γεμίζουν και θα τα κάνουν χαρούμενα.

Παιδιά που είναι ταλέντα στη ζωγραφική στενοχωριούνται που δεν παίρνουν άριστα στις εκθέσεις και τη Λογοτεχνία, ενώ προικισμένοι αθλητές νιώθουν ‘λίγοι’ γιατί οι βαθμοί τους δεν είναι αυτοί που θα έπρεπε. Προφανώς και κανείς δεν λέει ότι αγκαλιάζουμε μόνο ένα πράγμα και τα υπόλοιπα τα ‘σνομπάρουμε’. Χτίζεις θεμέλια συνέπειας, ανταπόκρισης στις προκλήσεις, κάνεις deal με πράγματα που δεν σε ευχαριστούν πάντα, αλλά ίσως πρέπει να ανταπεξέλθεις σε αυτά, όταν καλείσαι να φέρεις αποτελέσματα και σε υποχρεώσεις που δεν έγκεινται μόνο στις κλίσεις σου. Ωστόσο το τι κάνει εσένα προσωπικά ευτυχισμένο είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να στο ορίσει κανένας άλλος πάνω στον κόσμο. Είναι το μόνο πράγμα που κανείς δεν μπορεί να σου κλέψει, κανείς δεν μπορεί να στο αλλοιώσει.

Το πάθος σου είναι δικό σου. Τα όνειρα και οι επιλογές επίσης. Έχεις δικαίωμα σε αυτά, όπως έχεις δικαίωμα και στην αποτυχία. Δώστα όλα για να τα καταφέρεις, ΟΛΑ, αλλά αν κάτι δεν σου βγει, υπάρχει πάντα Plan B’. Μην τα χάνεις αν κάτι δεν πάει όπως το είχες προγραμματίσει. ʼλλωστε αυτό θα πει ζωή. Δεν είναι όλα μέσα στο πλάνο. Η ζωή σε προκαλεί να προσαρμοστείς κάθε μέρα σε πράγματα που μπορεί να μην περιμένεις. Μπορεί να έχεις κανονίσει ένα πάρτι αποφοίτησης στον κήπο και να βρέχει καρεκλοπόδαρα. Τι θα κάνεις, θα ακυρώσεις μια τόσο όμορφη στιγμή;

Μπορεί να έχεις κανονίσει διακοπές με όσα λεφτά μάζεψες από τα χαρτζιλίκια σου και να σου κλέψουν την τσάντα. Τι έγινε; Θα πέσεις σε μαύρη κατάθλιψη; Μπορεί να ερωτευτείς και να νομίσεις ότι θα είσαι για πάντα μέσα στην ευτυχία με κάποιον και λίγο ή περισσότερο καιρό μετά αυτός ο άνθρωπος να καταλάβεις ότι δεν ήταν για σένα. Τι θα κάνεις; Θα πεθάνεις; Μπορεί να έχεις την καλύτερη δουλειά του κόσμου, να βγάζεις όσα χρήματα χρειάζεσαι και ακόμα περισσότερα και ξαφνικά να γίνει κάτι αναπάντεχο και να μην έχεις πια αυτήν την δουλειά. Τι θα κάνεις, θα σταματήσεις να αναζητάς εργασία σε κάτι που μπορεί ίσως να σε κάνει ξανά χαρούμενο; Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές αλλά αυτό την κάνει όμορφη. Και κάνει και εσένα όμορφο μαζί της που ταξιδεύεις κάθε μέρα με τις ανατροπές στο πλάνο.

Ένα επάγγελμα είναι μια επιλογή. Και στην ζωή, κάνουμε κάθε μέρα μικρότερες ή μεγαλύτερες επιλογές, που καθορίζουν το είναι μας. Δεν πειράζει, λοιπόν, αν κάνουμε μια λάθος επιλογή. Δεν πειράζει αν πάρουμε μια λάθος απόφαση. Πειράζει αν δεν είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον λόγο για τον οποίο επιλέγουμε κάτι κάθε φορά. Πειράζει αν όταν κάνουμε κάποιο λάθος, και το καταλάβουμε, δεν προσπαθήσουμε να το διορθώσουμε. Δεν σηκωθούμε ξανά.

Μπορεί ένα παιδί να αποφασίσει να πάει σε μια Σχολή που τελικά δεν ήταν αυτό που ήθελε. Δεν του ταίριαζε τόσο πολύ. Δεν το έκανε χαρούμενο. Μπορεί να κάνει μια δουλειά που δεν του προσφέρει καμία χαρά. Δεν πειράζει. Κάτι πήρε από όλο αυτό. Κάποιο μάθημα πήρε. Και αυτό το μάθημα κάπου θα το οδηγήσει στο μέλλον. Κάπου διαφορετικά. Αλλά κάπου που ίσως αισθάνεται πολύ καλύτερα.

Αυτό που θα έλεγα λοιπόν στον νεώτερο εαυτό μου θα ήταν να μην νιώθει δέσμιος απέναντι σε τίποτα. Να μην αποπροσανατολίζεται από αυτό που έχει στην καρδιά του. Και πως ακόμα και αν κάτι δεν του βγει, να μην αυτομαστιγώνεται. Πάντα υπάρχουν λύσεις. Για όλα τα πράγματα. Θα του έλεγα να μην δειλιάζει. Να γίνεται καλύτερος κάθε μέρα. Να μην τον ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι. Να μην ασχολείται με τα στερεότυπα που άλλοι ορίζουν και όχι εκείνος. Να γυρνάει την πλάτη σε όσους τον κάνουν να αισθανθεί ανεπαρκής. Ότι δεν μπορεί. Ότι πρέπει να συμβιβαστεί. Και ότι το μόνο που πρέπει να ακούει είναι το ήθος του και η καρδιά του. Αυτή είναι η βάση, αυτή είναι η αφετηρία και εκεί θα επιστρέφει πάντα όταν όλα θα θολώνουν. Όλα τα άλλα είναι μόνο μαθηματικά.

Μακάρι όλα τα παιδιά που δίνουν Πανελλήνιες σήμερα να ξέρουν πως το μόνο που οφείλουν στη ζωή είναι να τα δίνουν όλα για να πετύχουν τους στόχους τους. Αλλά και αν κάτι πάει στραβά, δεν πειράζει. Θα βρεθεί η λύση. Η λύση είναι πάντα μέσα μας. Εκεί, μέσα μας, στο βάθος της καρδιάς μας είναι που γεννιούνται τα όνειρα μας. Με την καρδιά τα απολαμβάνουμε όταν τα πραγματοποιούμε. Και εκεί θα γυρνάμε πάντα όταν κάτι μας μπερδεύει.