Love & Friends

Εκεί που νομίζεις πως έχεις πολλά να μάθεις στα παιδιά, τελικά καταλαβαίνεις πως εσύ είσαι αυτός που έχεις να μάθεις από εκείνα. Η καλοσύνη τους διαχέει όλη την ύπαρξη σου και σε βοηθάει να δεις τον κόσμο όπως είναι πραγματικά. 

Κάτι τέτοιο συνειδητοποίσα μόλις χθες. Ήμουν πολύ στενοχωρημένη. Πραγματικά πάρα πολύ. Είχαν συμβεί τρία διαφορετικά περιστατικά στη ζωή μου που με επηρεάζουν κατ’ επανάληψη για αρκετό καιρό και δεν καταφέρνω εύκολα να τα διαχειριστώ και έπεσαν και τα τρία μαζί σε μια μέρα στην οποία το μόνο που ήθελα ήταν να ηρεμήσω και να ετοιμαστώ για αυτήν την δύσκολη εβδομάδα που θα ξεκινούσε για μένα σήμερα.    

Γράφει η Τζίνα Γαβαλά

Το τι δεν έχει σημασία. Ή τουλάχιστον δεν έχει πια. Αν και πάντα οι άνθρωποι είναι αυτοί που δημιουργούν τις καταστάσεις. Οι άνθρωποι που αγαπούν την ίντριγκα και το ψέμα. Οι άνθρωποι που δεν ταιριάζουν με σένα και τις αξίες σου. Και φυσικά οι άνθρωποι που σε στενοχωρούν. Εκεί όμως που πας να χάσεις την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους, εκεί έρχεται κάποιος άνθρωπος που είναι πιο σοφός από σένα να σου ανοίξει τα μάτια και να σου πει κάτι που ίσως όντως να ξέρεις, όμως δεν θέλεις να το δεις. Για μένα, αυτός ο άνθρωπος ήταν ένα κοριτσάκι 10 χρονών, κόρη μιας φίλης μου.

Συναντηθήκαμε κάπου έξω να κάνουμε το γνωστό social distancing της εποχής και με είδε κάπως μελαγχολική. Δεν κατάλαβα κιόλας πως το αναγνώρισε, αφού προσπαθώ πάντα να χαμογελάω, ότι και αν συμβαίνει γύρω μου. Ήρθε και έκατσε δίπλα μου, με το παγωτάκι της στο χέρι και με κοίταξε με τα πανέμορφα μάτια της.

«Γιατί δεν τρως παγωτό;», με ρωτάει.

«Δεν θέλω αγάπη μου, προτιμώ να πιω καφεδάκι», της απαντάω.

«Θα σε κάνει χαρούμενη ένα παγωτό», με κοιτάει και κάτι μέσα μου ξυπνάει, σαν να αναγνωρίζω ότι θέλει κάτι να μου πει, ότι με πλησιάζει τόσο έξυπνα, χωρίς την αδιακρισία των μεγάλων που σε στήνουν και σε ρωτάνε «τι έχεις;» ή που κρίνουν οτιδήποτε και αν σου συμβαίνει, ακόμα και αν ανήκουν στην κατηγορία που σε αγαπούν.

Όχι, δεν ήταν αδιάκριτη. Σαν την καλύτερη ψυχολόγο του κόσμου, με προσέγγισε τόσο ανθρώπινα, τόσο έξυπνα, τόσο αφοπλιστικά.

«Λες;», της λέω.

«Είμαι σίγουρη», μου απαντάει.

«Εντάξει τότε, πάω να πάρω και εγώ παγωτάκι», της τονίζω και την κοιτάω διερευνητικά, προσπαθώντας να επιβεβαιώσω αν όντως ήθελε κάτι να μου πει ή ήταν ιδέα μου. Ο μελαχρινός μου άγγελος όμως δεν με άφησε με την απορία. Με το που πήρα το παγωτό στα χέρια μου, τσέκαρα ότι τα παιδιά μου απολαμβάνουν το δικό τους παγωτό, μαζί με τις κουβέντες και το παιχνίδι με τους φίλους τους, και πήγα να ξανακάτσω στο παγκάκι. Τότε εκείνη ήρθε και έκατσε πάλι δίπλα μου.

«Κάτι σε έχει στενοχωρήσει», μου λέει «και δεν είσαι τόσο λαμπερή όταν είσαι λυπημένη», μου λέει χωρίς να με κοιτάξει, εστιάζοντας στο μπολάκι της που είχε τις τελευταίες κουταλιές παγωτού, τις οποίες προσπαθούσε σχεδόν με μανία να μαζέψει για να μην χάσει ούτε μπουκιά.

«Είσαι πολύ παρατηρητική», της απαντάω.

«Σου αρέσει το παγωτό σου;», μου λέει.

«Πολύ, σε ευχαριστώ αγάπη μου που με ρωτάς.», της λέω και της χαϊδεύω τα μαλλάκια της.

«Σε στενοχώρησε ο Γιάννης ή ο Γιώργος;», μου λέει.

«Όχι, όχι, καθόλου! Δεν με στενοχώρησαν τα παιδιά μου. Με στενοχώρησαν κάποιοι άλλοι άνθρωποι».

«Μπορείς να τους εξηγήσεις τι κάνουν που σε στενοχωρεί», μου λέει.

Την κοιτάω και πραγματικά δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ένα πλασματάκι τόσο μικρό μπορεί να με γαληνεύει και να με καταλαβαίνει ταυτόχρονα σε τέτοιο βάθος.

«Όχι, δεν μπορώ, έχω προσπαθήσει με διάφορους τρόπους αλλά τελικά δεν βγάζω άκρη, οπότε επιλέγω να μην ασχολούμαι», της απαντάω με ύφος μεγάλου, έξυπνου, που μιλάει στο μικρό προσπαθώντας να του περάσει και εκείνος τα δικά του μηνύματα, που εκείνο δεν ξέρει, αλλά θα μάθει. Από εκείνον, που ξέρει...

«Ναι αλλά ασχολείσαι», μου λέει με την πιο σταθερή φωνή που έχω ακούσει τελευταία και κοιτάει απέναντι, χωρίς να γυρίσει το βλέμμα της πάνω μου.

Έχω μείνει ακριβώς όπως το κυπελλάκι που κρατάω στα χέρια μου. Παγωτό. Πόσο δίκιο έχει! Και αυτό της απαντώ, ότι έχει δίκιο. Και τότε το τερματίζει.

«Αφού ξέρεις ότι δεν πρέπει να ασχολείσαι με ανθρώπους που σε στενοχωρούν, γιατί το κάνεις;  Όταν κάποιος προσπαθεί να μας στενοχωρεί, γιατί να τον αφήνουμε; Είναι πολύ απλό».

Κοιτάω την μαμά της με δακρυσμένα μάτια, η οποία δεν έχει καταλάβει τι έχει συμβεί και ανησυχεί. Την ρωτάω «θα μπορούσα να την πάρω μια αγκαλιά;». Λόγω κορωναιού θέλω να είμαι τυπική. Με κοιτάει και μου λέει «Είσαι ηλίθια; Φυσικά!». Ρωτάω και τον μικρό μου άγγελο. «Μπορώ;». Μου χαμογελάει και πέφτει εκείνη στην αγκαλιά μου.

Και τότε έγιναν όλα τόσο ξεκάθαρα μπροστά μου. Ένα 10χρονο παιδί μου έδινε μαθήματα ζωής με τον πιο απλό τρόπο. Πόσο περίπλοκα τα κάνουμε οι μεγάλοι; Πόσο πιο απλά είναι τελικά τα πράγματα; Οτιδήποτε κάνει κάποιος που να σε στενοχωρεί, γιατί ασχολείσαι; Γιατί του το επιτρέπεις;

Την ευχαρίστησα και της ζήτησα να πάει να πει στον Γιάννη και τον Γιώργο ότι φεύγουμε. Καθώς προχωρούσε προς τα παιδιά μου, την κοιτούσα και σκεφτόμουν πως και εγώ κάποτε έτσι ήμουν. Με απλή σκέψη, χωρίς πολλά δράματα και με όλες τις απαντήσεις μπροστά μου. Πόσο τα περιπλέκουμε όλα μεγαλώνοντας; Τι παθαίνουμε άραγε;

Όλη η δύναμη είναι μέσα μας. Πάντα ξέρουμε. Κοίτα τα παιδιά κατάματα και άνοιγε κουβέντες μαζί τους. Έχουν τόσα να σου πουν και τόσα να σου μάθουν. Εγώ αυτό σκοπεύω να κάνω από εδώ και πέρα. Μέσα στα μάτια τους βλέπεις τον κόσμο όπως πραγματικά θα έπρεπε να είναι. Απλά όμορφος. Απλά ξεκάθαρος.