Love & Friends

Οι Παγκόσμιες Μέρες είναι κάτι που είναι πολύ ‘της μόδας’ και σου δημιουργεί την ανάγκη κάποιες φορές να σχολιάσεις, να ποστάρεις στα social media σου ή να κινητοποιηθείς – ευαισθητοποιηθείς περισσότερο. Πολλοί κατακρίνουν όσους ασχολούνται με ένα θέμα μόνο για μια μέρα. Σίγουρα, σημασία δεν έχει να ασχοληθείς μια μέρα. Αυτή η μια όμως μέρα είναι σίγουρα αφορμή για να ακουστεί ένα θέμα. Στον κόσμο που μπορεί να μην ξέρει για κάτι πολλά πράγματα, στον κόσμο που χρειάζεται λίγη υπενθύμιση μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας, στον κόσμο που περιμένει κάποιον να του πει πως μπορεί να βοηθήσει. Για αυτό και εγώ τις αγαπώ τις Παγκόσμιες Μέρες. Γιατί δίνεται μια αφορμή για αυτόν που θέλει να βοηθήσει, θέλει να σκεφτεί, θέλει να μην κατακρίνει, θέλει να μάθει και να εξελιχθεί. Και απλώς, δεν του δίνονται τα εργαλεία για να το κάνει.

Ψάχνοντας, βρήκα μια μέρα που δεν αφορά την χώρα μας ούτε ολόκληρο τον κόσμο σαν θεσμός. Σαν θεσμός, αφορά τις Ηνωμένες Πολιτείες, αφού εκεί προκηρύχθηκε το 1957 από τον Πρόεδρο Ronald Reagan. Σαν θέμα όμως, αφορά τους πάντες, κάθε χώρα, κάθε πόλη, κάθε γειτονιά και κάθε οικογένεια. Γιατί είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα. Κάτι που κανείς σχεδόν όταν κάνει παιδιά δεν φαντάζεται ότι θα του συμβεί και κάτι που αποτελεί έναν μικρό θάνατο για τον καθένα ξεχωριστά.

Είναι η Εθνική Μέρα του Single γονιού. Σίγουρα, το single parenting δεν αφορά μόνο μια κατηγορία γονιού. Υπάρχουν εκείνοι που από την αρχή μεγάλωσαν το παιδί μόνοι τους. Μαμάδες που έτυχε η εγκυμοσύνη τους ή χώρισαν πριν γεννήσουν και εξ αρχής μπήκαν σε αυτήν την διαδικασία. Χήρες ή χήροι. Χωρισμένοι με διάφορους τρόπους. Είτε με τον άλλον γονιό παρόντα στη ζωή των παιδιών, είτε όχι.

Εγώ, είμαι ένας τέτοιος γονιός. Είμαι μια χωρισμένη μαμά. Και διαβάζοντας τα σχετικά άρθρα, κάπως συγκινήθηκα. Ένιωσα ότι δεν είμαι μόνη μου, μια μειοψηφία, εκπρόσωπος μιας κατηγορίας ανθρώπων που για κάποιον λόγο τους κάνουν μερικοί να ντρέπονται, παρόλο που οι ίδιοι δεν αισθάνθηκαν ποτέ έτσι για την κατάσταση τους.

Ένιωσα πως το να είσαι μόνος σου και να έχεις ένα ή περισσότερα παιδιά να μεγαλώσεις δεν αποτελεί κάποιο σύνδρομο. Ένιωσα όμως και θυμήθηκα όλες εκείνες τις φορές που προσπαθούσα να μην έρθει η συζήτηση για τους συζύγους μαζί με άλλες μαμάδες, προκειμένου να μην χρειαστεί είτε να σιωπήσω είτε να πω ότι έχω χωρίσει. Θυμήθηκα στιγμές που ένιωσα την ανάγκη να συζητήσω τι συνέβη και χώρισα, ώστε να μην πάει το μυαλό σε κάποιον που δεν με ξέρει ότι είμαι ελευθέρων ηθών. Θυμήθηκα στιγμές σε παιδικά πάρτι που κανόνιζαν μπροστά μου εκδρομές με τους συζύγους και τα παιδιά και δεν μου απηύθυναν καν τον λόγο. Θυμήθηκα να αισθάνομαι άσχημα απέναντι στα παιδιά μου που όλοι οι φίλοι τους θα περνούσαν το ΣΚ μαζί ενώ εκείνα θα έλειπαν. Θυμήθηκα να αποφεύγω να πιάσω κουβέντα με κάποιον μπαμπά, σε επίπεδο αγένειας μερικές φορές, προκειμένου να μην θεωρηθεί ότι πλευρίζω τον σύζυγο καμιάς άλλης, εγώ η ζωντοχήρα. Θυμήθηκα φίλες που κάναμε παρέα με τα παιδιά μας όταν ακόμα ήμουν παντρεμένη, ενώ με το που χώρισα δεν με καλούσαν πια για να παίξουμε. Θυμήθηκα φίλες που έμαθαν ότι χώρισα και δεν με πήραν καν ένα τηλέφωνο να μάθουν πως είμαι ή να μου στείλουν απλά ένα μήνυμα να μου πουν ότι στενοχωρήθηκαν με τα νέα μου. Έμαθα για ατάκες άλλων μαμάδων τύπου «δεν βάζουμε χωρισμένες στα σπίτια μας» και έμαθα και για ατάκες τύπου «πιο εύκολο είναι να φύγεις παρά να σώσεις τον γάμο σου».

Θυμήθηκα, έζησα και έμαθα πολλά ακόμα τα τελευταία τρία χρόνια που έχω χωρίσει. Έμαθα πως υπάρχουν άνθρωποι που χάρηκαν με τα νέα μου. Και όμως, χάρηκαν. Κάπως έτσι, έμαθα σιγά σιγά να δυναμώνω. Έμαθα πως δεν έχει σημασία τι λένε οι άλλοι για σένα. Αφενός γιατί αυτοί που λένε, θα είχαν ούτως ή άλλως κάτι να πουν, αφετέρου γιατί κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μπει στην θέση σου, έστω για λίγο, για να καταλάβει πώς είναι αυτό που ζεις. Επίσης, έμαθα ότι τελικά αυτό που ζεις δε θα πρέπει να σου δίνει το δικαίωμα καμιάς ειδικής μεταχείρισης, αφού δεν είσαι άνθρωπος με ειδικές ανάγκες. Και αυτό πρέπει να το νιώσεις πρώτα ο ίδιος, ώστε να το επιβάλλεις και στους γύρω σου. Είσαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Και απλώς, έχεις μια δυσκολία παραπάνω στην καθημερινότητα σου. Αν και δεν είναι τόσο πρακτικό για μένα το θέμα. Και άλλες μαμάδες που είναι παντρεμένες και ο άντρας τους δουλεύει συνέχεια, ή λείπει σε ταξίδια, στα πρακτικά ζητήματα την ίδια φάση περνούν με μένα που έχω οτιδήποτε αφορά την καθημερινότητα των παιδιών πάνω μου. Πολλές οικογένειες είναι έτσι και δεν τρέχει και τίποτα. Μπαίνεις στον χορό και χορεύεις. Εκεί που υπάρχει κενό είναι στο συναισθηματικό σου κομμάτι. Γιατί ότι πρόβλημα και αν αντιμετωπίζεις στον γάμο σου, τελικά έχεις τον άνθρωπο σου. Έχεις αυτόν που στα σημαντικά θα είναι εκεί. Στις μικρές ή μεγαλύτερες αποφάσεις για τα παιδιά, στις χαρές τους, στις γιορτές, στα γενέθλια, στις δύσκολες στιγμές. Όσο λίγο και αν τον βλέπεις τον άλλον, υπάρχουν αυτές οι στιγμές που σου δίνουν ζωή. Δεν νιώθεις μόνη. Στο single parenting όμως υπάρχουν στιγμές αφόρητης μοναξιάς.

Και κάπου ανάμεσα σε αυτήν την μοναξιά, στις ενοχές που νιώθει ο καθένας είτε για την επιλογή του ανθρώπου που έγινε ο άλλος γονιός των παιδιών του, είτε για την απόφαση να χωρίσει, είτε για πράγματα που έκανε και οδήγησαν εκεί, το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι ανθρώπους να σε κρίνουν. Χρειάζεσαι συμμάχους, που αποδεικνύουν ότι είναι έμπρακτα εκεί, αν χρειαστείς κάτι. Και αυτό το κάτι, πιστέψτε με, μπορεί να είναι το πιο μικρό, το πιο δεδομένο για κάποιους άλλους. Γιατί εκεί που όλα τα δεδομένα σου χάνονται, εκτιμάς το καθετί. Ένα τηλέφωνο να δουν αν είσαι καλά. Ένα κάλεσμα να παίξουν τα παιδιά σας. Ένα ποτό κάποιο βράδυ. Ένα ενδιαφέρον για τη δουλειά σου. Μια καλή κουβέντα. Και από εκεί και πέρα, υπάρχεις εσύ. Να σε αγαπήσεις, να δυναμώσεις, να δώσεις το καλό παράδειγμα στα παιδιά σου, και να μπορέσεις τελικά να προχωρήσεις ευτυχισμένος τη ζωή σου. Γιατί το αξίζεις, αλλά το αξίζουν και τα παιδιά σου, να μεγαλώνουν κοντά σε έναν χαρούμενο γονιό.

Για αυτό και όσοι διαβάζουν αυτό το άρθρο και είναι στην ίδια θέση με μένα, μην μασάτε. Ο πολύς κόσμος μπορεί να σας συμπεριφερθεί ρατσιστικά. Θα υπάρξουν όμως και άνθρωποι που θα σταθούν δίπλα σας σαν βράχοι. Και εκεί θα νιώσετε διπλή τύχη που τους έχετε κοντά σας. Και θα νιώσετε και ακόμα πιο τυχεροί που ξεκαθαρίζει το τοπίο γύρω σας ως προς τους ανθρώπους που έχετε και που δεν έχετε κοντά σας. Για όσους πάλι δεν είναι στην θέση μου, καταρχήν συγχαρητήρια που η επιλογή που κάνατε ήταν σωστή και δεν σας πρόδωσε. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα αυτό που έχετε καταφέρει. Με αυτό το προτέρημα στα χέρια, μην κρίνετε κάποιον που δεν τα κατάφερε. Όλοι μας δίνουμε τον καθημερινό μας αγώνα. Ας σεβόμαστε ο καθένας τον αγώνα του άλλου, όποιος και αν είναι αυτός. Και ας μεγαλώσουμε υγιή παιδιά, μακριά από τοξικές καταστάσεις και συμπεριφορές. Ας είναι αυτή η μέρα αφορμή για να σκεφτούμε. Σήμερα αυτό, αύριο κάτι άλλο. Γιατί εκεί που σταματούν οι διακρίσεις, ο κόσμος παίρνει μια άλλη μορφή. Τη μορφή ενός κόσμου που αξίζει στα παιδιά μας.