Get Inspired

Διαβάζω από χθες για την «επίθεση» της Keira Knightley προς την Kate Middleton σε σχέση με την εικόνα που παρουσιάζει η δεύτερη μετά τις γέννες της. Σε ένα καταιγιστικό κείμενο σε σχέση με τη δύναμη του γυναικείου σώματος που σκίζεται στα δύο για να δώσει ζωή, η πανέμορφη ηθοποιός του Χόλιγουντ μιλάει για την εμφάνιση της Δούκισσας του Cambridge που εμφανίστηκε λίγες ώρες μετά τη γέννηση της κόρης της όμορφη, κομψή, σε μια εικόνα «που ο κόσμος θέλει να δει».

Συγκεκριμένα, οι δύο γυναίκες γέννησαν τις κόρες τους με μια μέρα διαφορά τον Μάιο του 2015. Τότε, η ηθοποιός που περιγράφει την γέννα πολύ παραστατικά είχε τρομοκρατηθεί που η Πριγκίπισσα Κέιτ βγήκε υπέρλαμπρη παρουσιάζοντας πόσο «εύκολο» θεωρητικά είναι να γεννάς και να φαίνεται σαν να μην το έκανες ποτέ.

Στην έκδοση του «Feminists Don’t Wear Pink and Other Lies” η Κίρα γράφει στο άρθρο της «Το αδύναμο φύλο»:

«Κρύψου. Κρύψε τον πόνο, τα σώματα μας που σκίζονται, το στήθος μας που στάζει, τις ορμόνες που τρελαίνονται. Δείξε όμορφη. Δείξε στυλάτη, μην αποκαλύπτεις τον αγώνα σου Κέιτ. Επτά ώρες μετά από την πάλη που έδωσες με τη ζωή και τον θάνατο, επτά ώρες αφού το σώμα σου έσπασε στα δυο, που γεμάτη αίματα υποδέχτηκες μια νέα ζωή που ούρλιαζε. Μην δείξεις τίποτα. Μην πεις. Κάτσε εκεί και πόζαρε με την κόρη σου μπροστά από ένα σμήνος αρσενικών φωτογράφων».

Η Guardian αναφέρει ότι στο κείμενό της η ηθοποιός θέλει να ασκήσει κριτική στις πιέσεις και τις προσδοκίες που έμμεσα περνούν στη συνείδηση των μαμάδων, ενώ περιγράφει την δική της εμπειρία σαν πολύ έντονη και με πολύ αίμα.

«Το αιδοίο μου σκίστηκε», γράφει στην αρχή του κειμένου της. Βγήκες με τα μάτια σου ανοιχτά. Τα χέρια σου ψηλά. Ούρλιαζες. Σε έβαλαν πάνω μου. Ήσουν γεμάτη αίματα και αμνιακό υγρό ενώ το κεφάλι σου ήταν παραμορφωμένο από τη διαδρομή προς την γέννησή σου».

Η Κeira Knightley όμως συνεχίζει με την παραστατικότητά της. «Το αίμα έτρεχε παντού, στα πόδια μου, τον πρωκτό μου, την κυτταρίτιδα μου.

Η περιγραφή της ξεφεύγει από τον χαρακτήρα ενός όμορφου θαύματος και παραπέμπει περισσότερο στην ωμή και αιματηρή πραγματικότητα του μη αδύναμου κατά τη γνώμη της φύλου. Το να γίνεσαι μαμά και το να είσαι γυναίκα, λέει, απαιτεί ιδιαίτερη πυγμή και φυσική κατάσταση και είναι γεμάτο από προκλήσεις και πόνο, κάτι που αποδεικνύει επαρκώς την μοναδική δύναμη της γυναίκας.

Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω το κείμενο της. Και είναι τόσο ανάμεικτα τα συναισθήματα που δεν ξέρω πώς να τα εκφράσω και από πού να ξεκινήσω. Καταρχήν συμφωνώ πολύ σε ότι αφορά τη δύναμη του γυναικείου σώματος και της «αιματηρής πραγματικότητας» μιας γέννας. Και εγώ φυσιολογικά γέννησα δύο φορές και βίωσα και τον πόνο και όλα όσα τον συνόδευαν. Και εγώ διαφωνώ να πιέζονται οι γυναίκες να επανέλθουν αμέσως ή να δείξουν ότι δεν συνέβη ποτέ τίποτα στο σώμα τους. Όμως, θεωρώ ότι αυτό έγκειται στην προσωπικότητα της κάθε γυναίκας. Αν δηλαδή μια νέα μαμά ανυπομονεί να γεννήσει για να μπει πάλι σε φόρμα ή είναι τόσο χαρούμενη που γέννησε που θέλει να χαμογελάει και να μην σκέφτεται τίποτα αρνητικό, γιατί θα πρέπει να θεωρείται λιγότερο φυσιολογική σε σχέση με εκείνη που αισθάνεται καταβεβλημένη και ανέτοιμη να μπει σε ρυθμό; Μπορεί μια γυναίκα να θέλει να κάτσει έναν χρόνο να θηλάσει και να ηρεμήσει πριν μπει πάλι στην κανονικότητά της για τους δικούς της λόγους και μια άλλη να θέλει αμέσως να επανέλθει. Ποιος κρίνει ποιο από τα δύο ενδείκνυται περισσότερο; Στου καθένα τη ζωή ενδείκνυται ότι του ταιριάζει και ότι έχει ανάγκη. Σε ότι αφορά μάλιστα συγκεκριμένα την Kate Middleton, η οποία παρεμπιπτόντως δεν μου προκαλεί κάποιο συναίσθημα είτε συμπάθειας είτε αντιπάθειας, αναρωτιέμαι αν έβγαινε ταλαιπωρημένη σαν την κακομοίρα, απεριποίητη και με εμφανή τα σημάδια της κόπωσης, ποιον θα ευχαριστούσε; Τον κόσμο ή την ίδια;

Που ξέρει ο καθένας από εμάς πως βιώνει ο διπλανός μας το οτιδήποτε του συμβαίνει; Εγώ για παράδειγμα στην δεύτερη γέννα πόνεσα πάρα πολύ, σε σημείο που οι συσπάσεις της μήτρας το πρώτο βράδυ με έκαναν να βιώσω μια δεύτερη γέννα. Το πρωί ήμουν πολύ κουρασμένη και ένιωθα πολύ κομμένη για αυτό και σηκώθηκα να βάλω λίγη μάσκαρα για να ‘ανοίξει’ λίγο το μάτι μου. Κάποιος μπορεί να με θεωρούσε ρηχή, εμένα όμως μου ανέβασε την αυτοπεποίθηση αυτή η διαδικασία. Στην πρώτη μου γέννα πάλι είχα υπερβολικούς πόνους από τα ράμματα, είχα και εγώ σκιστεί κυριολεκτικά πάρα πολύ. Τόσο που δεν μπορούσα καν να κάτσω χωρίς να υποφέρω. Το πρώτο πρωί που ξύπνησα στο μαιευτήριο επειδή ήμουν όρθια συνέχεια για να μην πονάω, έκατσα στον καθρέπτη τα ξημερώματα και έφτιαξα τα μαλλιά μου. Έκανα κοτσιδάκια – πλεξούδες όσο κοιμόταν το μωρό και χαμογελούσα από τη χαρά μου, ενώ μετά από δύο λεπτά έκλαιγα από συγκίνηση – οι ορμόνες μου χόρευαν σε τρελούς ρυθμούς.

Μετά από λίγη ώρα άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι επισκέπτες. Εγώ δεν μπορούσα να κάτσω, οπότε ήμουν όρθια και όλο μου έλεγαν «Παιδί μου δεν έχεις κλείσει 24ωρο που γέννησες, κάτσε λίγο, ξάπλωσε!». Δεν ήθελα να δώσω αναφορά τι συνέβαινε μέσα από το εσώρουχό μου. Ούτε κανείς μπορεί να ξέρει τι συνέβαινε στην ψυχή μου ή στο σπίτι μου. Ούτε σε οτιδήποτε μας συμβαίνει ποτέ στη ζωή μας δεν μπορεί ο διπλανός μας να ξέρει πώς το βιώνουμε. Εδώ δεν καταλαβαίνουν πολλές φορές οι κοντινοί μας άνθρωποι, οι ξένοι θα καταλάβουν; ΑΝ λοιπόν η Κέιτ και η οποιαδήποτε Κέιτ ήθελε να βγει με το ταγέρ ή το φόρεμα και να βαφτεί για να δείξει την ευτυχία και την φυσιολογική διάσταση μιας πράξης της φύσης, γιατί να είναι κατακριτέα; Βγήκε και είπε ότι ήταν όλα εύκολα; Ότι δεν πονούσε; Ότι ο θηλασμός συνέβη αβίαστα; Μια φωτογραφία βγήκε να βγάλει και να χαιρετήσει το πραγματικά τεράστιο πλήθος που την περίμενε. Όταν γύρισε στο σπίτι της, Keira, το πιο πιθανό είναι να επέστρεψε σε όσα πολύ επιτυχημένα παρουσίασες. Όπως όλες μας. Το πώς το διαχειρίζεται αυτό δημόσια είναι πολύ διαφορετικό.

Στον ρόλο της μάνας είμαστε όλες ίσες. Τα όργανα του σωματός μας είναι ίδια και το τι συμβαίνει σε αυτά ίδια επίσης. Όσο ίσες είμαστε στη σημαντικότητα μας ως μαμάδες, άλλο τόσο ίσες είμαστε στο δικαίωμα της ιδιωτικότητας. Κανένα δημόσιο πρόσωπο δεν έχει υποχρέωση να σου δείχνει την σερβιέτα του. Όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού μας, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι συμβαίνει. Για αυτό, ας μην κρίνουμε κάποιον μόνο από την εικόνα. Μπορεί οι προθέσεις του να μην είναι πάντα κακές. Και ας μην πιεστεί καμία γυναίκα από το πρότυπο της Κέιτ. Είμαστε ίσες, όχι ίδιες. Aλλες επιθυμίες, άλλες ανάγκες, άλλα βιώματα, άλλη ομορφιά, άλλη αυτοπεποίθηση και άλλον χαρακτήρα έχουμε μεταξύ μας. Και αυτό μας κάνει μοναδικές. Όσο μοναδική είναι η Κέιτ και η Κίρα, άλλο τόσο είσαι και εσύ. Γι’ αυτό, μην κρίνεις τόσο εύκολα. Και κάνε πάντα αυτό που ηρεμεί την δική σου ψυχή, αυτό που αρέσει σε σένα και αυτά που εσύ αγαπάς. Μην σε απασχολεί καθόλου το τι κάνει η διπλανή σου. Θα είσαι πάντα πιο ευτυχισμένη και, σίγουρα, καλύτερος άνθρωπος.