Get Inspired

Το ταξίδι μου στον κόσμο μιας αγορομάνας ξεκίνησε πριν από 7 χρόνια, όταν έμεινα έγκυος στον πρωτότοκό μου, τον Γιάννη. Κάτι συζητούσαμε με τον μέλλοντα μπαμπά, πώς θα είναι το μωρό, σε ποιον θα μοιάζει και όλα αυτές τις χαριτωμένες χαζομαρούλες που συζητούν μεταξύ τους τα ξεμωραμένα, σε ενδιαφέρουσα, ζευγάρια και εγώ μίλησα για το μωρό λέγοντας «αυτός». «Ποιος;;» Με ρωτάει όλο απορία ο μπαμπάς. «Ο γιος μας!» του απάντησα με πολλή μεγάλη σιγουριά! Δυο μήνες μετά, στην πρώτη σημαντική εξέταση της εγκυμοσύνης, την αυχενική διαφάνεια, επιβεβαιώνομαι πανηγυρικά και αρχίζουν τα δάκρυά μου να τρέχουν σαν τρελά. Νόμίζω ότι και κόρη να μου έλεγαν ότι θα κάνω πάλι θα έκλαιγα, ωστόσο τώρα που τα σκέφτομαι και έχω δίπλα μου το υπέροχο αγοράκι μου ξέρω ότι τα δάκρυά μου έτρεχαν για εκείνον και μόνο εκείνον που μεγάλωνε μέσα στην κοιλίτσα μου. Ένα αρσενικό, τόσο δα πλασματάκι που έμελλε να γίνει ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου!

Ενάμιση χρόνο μετά, έγκυος πια στο δεύτερο παιδί μου πέρασα πολλές στιγμές να χαζεύω τον δέκα μηνών Γιαννάκη μου και να αναρωτιέμαι αν θα του ταίριαζε περισσότερο να έχει αδερφούλη ή αδερφούλα. Ήμουν όμως σίγουρη ότι η μικρογραφία μωρού που είχα στην κοιλιά μου ήταν και πάλι αρσενική. Τι και αν στην αυχενική διαφάνεια μας είπαν με σιγουριά ότι το παιδί μας θα είναι κορίτσι, εγώ δεν άκουγα κανέναν. Αφού το ένστικτό μου δεν συνηθίζει να με γελάει. Και όχι, δεν ήταν η επιθυμία μου που με μπέρδευε. Δεν ετίθετο θέμα επιθυμίας γιατί πάντα ήθελα να κάνω ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Έλα όμως που ήμουν σίγουρη ότι ο Γιάννης θα έχει αδελφούλη! Και προς έκπληξη όλων, η επόμενη εξέταση δείχνει ξεκάθαρα ότι η μαμά δεν ήταν τρελή. Μπορεί και να ήταν βασικά αλλά όπως και να είχε, το μωρό μου ήταν αγόρι! Και εγώ θα γινόμουν μαμά δύο μικρών αντρών, που θα μεγάλωναν και θα γίνονταν δύο ενήλικοι υπέροχοι άντρες. Γιατί αυτό θα ήταν οι γιοι μου. Αυτό θα είναι οι γιοι μου.

Μέχρι να γίνει βέβαια αυτό, έχω να ζήσω τόσα πολλά πράγματα μαζί τους. Πολλές στιγμές που θα δυσκολευτώ να παίζω τον σούπερ ήρωα που πέφτει κάτω από τους ιστούς του Σπάιντερμαν ή που θα δω την απογοητευμένη τους μουρίτσα αν δεν ξεστομίσω στους διαλόγους του παιχνιδιού μας «θα σε διαλύσω», «τρέχα γιατί η μαγική μου δύναμη θα σε κάνει κομμάτια», «κρύψου γιατί ο Μπάτμαν δεν αστειεύεται». Πόσες άλλες που θα ζαλίζομαι με την εικόνα ενός μικρού παιδιού να χοροπηδάει ασταμάτητα σε έναν καναπέ που έχει χρίσει από μόνος του τραμπολίνο! Πόσες ακόμα που επειδή δεν γνωρίζω όλους τους Thundercats ή τους Transformers θα βλέπω την απόρριψη να μου έρχεται κατακούτελα γιατί δεν θα περνάνε τόσο καλά μαζί μου. Και όμως, δεν θα υπάρξει ούτε μια φορά που δεν θα νιώθω ευλογημένη για το ταξίδι περιπέτειας που θα κάνω για όλη μου τη ζωή.

Γιατί το να έχεις γιους, όπως και να το κάνεις, είναι μια περιπέτεια. Μια περιπέτεια γεμάτη από μαιμούδες που πηδάνε από καναπέ σε καναπέ και απο τραπέζι σε τραπέζι γιατί «μπορώ μαμά, δεν θα χτυπήσω». Και όταν λέμε πηδάνε, εννοούμε πετάνε ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, γιατί πραγματικά πιστεύουν ότι έχουν μια μαγική δύναμη που τα κρατάει στον αέρα! Μια περιπέτεια γεμάτη από αστείους ήχους και άσχημες μυρωδιές με τις οποίες γελάνε όμως τόσο πολύ που τολμάς και σκέφτεσαι «ας με κλ***** συνέχεια αν είναι τόσο ευτυχισμένα!». Μια περιπέτεια γιατί όταν βλεπεις δύο αγόρια να μαλώνουν, οι μπουνιές και οι κλωτσιές είναι «ψωμοτύρι», κάτι που σε κάνει από τη μια να θες να μπεις ανάμεσά τους και να τις φας εσύ αλλά παράλληλα να γυρίσεις από την άλλη και να μην βλέπεις τον αγώνα που εκτυλίσσεται ανάμεσά τους! Μια περιπέτεια, αφού το να καταφέρεις να τα κάνεις μπάνιο με τα χώματα και τις βρωμιές όλου του δρόμου πάνω τους είναι σαν να πετυχαίνεις να μπεις στο τελευταίο βαγόνι του τρένου όταν κλείνουν οι πόρτες! Πραγματικά, τέτοια νίκη και ανακούφιση αισθάνομαι κάθε φορά που το καταφέρνω!

Το να έχεις όμως γιους, εκτός από περιπέτεια, είναι και η πιο επιτυχημένη ρομαντική κομεντί του κόσμου... Το πώς σε κοιτάνε, πώς σε αγκαλιάζουν, πόσο ξεκάθαρο είναι σε κάθε τους βλέμμα ότι είσαι όλος τους ο κόσμος είναι καλύτερο από όλα τα Notebook και τα Love Story όλου του Χόλιγουντ μαζί. Όταν ο μικρός μου γιος ξυπνάει το πρωί, με παίρνει την πιο σφιχτή αγκαλιά και μου λέει «Μαμά, είσαι όμορφη!» Του λέω «αγάπη μου σε ευχαριστώ!». «Όχι μαμά, είσαι πολύ όμορφη, πάρα πολύ όμορφη!». Πώς ξέρει η μικρογραφία του πιο ωραίου άντρα στον κόσμο (γιατί είμαι και αντικειμενική!) πόσο σημαντικό είναι για μια γυναίκα να ακούει όμορφα λόγια, δεν το ξέρω! Πάντως το κάνει και είναι καλύτερο ακόμα και από όταν το είχα ακούσει από τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα στην εφηβεία! Όταν ακούω από τον πρωτότοκό μου ότι είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου και ότι με χρειάζεται (ναι, ακριβώς αυτό το ρήμα χρησιμοποιεί) ή λίγο πριν την γιορτή της 25^ης Μαρτίου να λέει ότι εκείνος είναι ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ο αδερφός του ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και εγώ όχι η Μπουμπουλίνα αλλά η Μαντώ Μαυρογένους γιατί η Μπουμπουλίνα δεν ήταν τόσο όμορφη ενώ η Μαντώ Μαυρογένους ήταν, δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να με κρατήσει στα πατώματα, κάτι που να με κάνει πιο ευτυχισμένη, κάτι που να μου δίνει μεγαλύτερο κίνητρο να κάνω απολύτως τα πάντα για αυτά τα πλάσματα! Αυτά τα πλάσματα που έχω την τιμή να είμαι μαμά τους.

Που ενώ ξέρω ότι θα ακούσω πολλές φορές αυτό το «άσε μας ρε μάνα» ,που θα σκουπιστούν αν τους φιλήσω, που θα μου κλείσουν την πόρτα στην μούρη – κυριολεκτικά και μεταφορικά- δεν θέλω να λείψει τίποτα από όλα αυτά. Θέλω να ζήσω κάθε στιγμή αυτού του ταξιδιού και αυτής της ταινίας. Θέλω να ζήσω πολλούς ακόμα «πολέμους» μέσα στο σπίτι! Μαξιλαροπόλεμο, μπουγελοπόλεμο, πόλεμο με σπαθιά, με όπλα, με αλεύρι, με οτι μπορούν εκείνα να φανταστούν! Θέλω να συνεχίσω να ψωνίζω για πολλά ακόμα χρόνια το ίδιο παιχνίδι δύο φορές, για να μην τσακώνονται, θέλω να καθαρίσω πολλές φορές τα τσισάκια τους από ολόκληρο το μπάνιο όταν εκείνα παίζουν με τόση χαρά αυτό το σιχαμερό παιχνίδι, θέλω να ακούσω πολλές ιστορίες για δράκους και τέρατα και να κάνω ότι φοβάμαι! Θέλω να τρομάξω πολλές φορές όταν κρύβονται και ξεπροβάλλουν «ξαφνικά», θέλω να παίξω ποδόσφαιρό, μπάσκετ, να ξαναπάω σινεμά να δω τον Batman και να παίξω πολλές φορές ακόμα ηλεκτρονικά! θέλω να τους καμαρώνω όταν γίνονται άντρες και θέλω να είμαι εκεί όταν έρθει η πρώτη όμορφη κοπελίτσα να πάρει την πρωτοκαθεδρία στην καρδιά τους.

Ήδη ζω πολλά από αυτά. Έχω ήδη ακούσει ότι είμαι κακή μαμά δεκάδες φορές. Βέβαια κάπου διάβασα ότι αν το ακούσω αυτό από τα παιδιά μου σημαίνει ότι κάτι κάνω καλά, από την άλλη όταν το ακούς από μικρά παιδάκια δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει... Ο χρόνος θα δείξει. Μέχρι τότε, θα ζω μόνο το ταξίδι και θα παρακολουθώ τις πιο επιτυχημένες ταινίες όλων των εποχών να γυρίζονται μέσα στο σπίτι μου!