Get Inspired

Σήμερα εντελώς ξαφνικά, και αφού έχει περάσει το πρώτο κύμα αντιδράσεων για το φλέγον ζήτημα των ημερών που έφτασε μέχρι και την Βουλή, μου δημιουργείται η ανάγκη να γράψω για αυτό το θέμα. Δεν γράφω ποτέ αν δεν νιώθω την ανάγκη να το κάνω. Έχω αυτήν την πολυτέλεια, το γράψιμο εδώ, σε αυτόν τον χώρο, να είναι προϊόν ανάγκης για έκφραση και τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο.

Αρχικά παρακολούθησα με μεγάλη ψυχραιμία τα γεγονότα. Έχοντας μάλιστα δουλέψει πολλά χρόνια στην τηλεόραση, είμαι πολύ συνηθισμένη σε αυτό που ίσως κάποιους που παρακολουθούν πολύ περισσότερο τηλεόραση από μένα τους εξοργίζει. Σε αυτό που λέμε ότι «επιλέγουμε αυτό που πουλάει». Ευτυχώς ή δυστυχώς αυτό ισχύει –μέχρι ένα σημείο-  στον χώρο μας και είναι αυτό που οι περισσότεροι αγαπούν να μισούν. Εγώ προσωπικά είχα πάντα όραμα για μια καλύτερη τηλεόραση, για προϊόντα που δεν θα ντρέπομαι να συμμετέχω και για ένα λειτούργημα που επιτελούμε, να παραδίδουμε στον κόσμο τηλεοπτικά προγράμματα που θα κάνουν τον κόσμο –τους τηλεθεατές μας- καλύτερους.

Το τι θα πει γίνομαι καλύτερος για τον καθένα μπορεί να σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικό βέβαια. Για μένα μπορεί να είναι να ακούσω μια ιστορία που δεν ήξερα, για σένα μπορεί να είναι να ακούσεις τις θεωρίες συνομωσίας πίσω από μια είδηση,  για τον τρίτο μπορεί να είναι να γελάσει με ένα έξυπνο αστείο και για τον τέταρτο μπορεί να είναι και προσβλητικό το να θέλει κάποιος να τον κάνει καλύτερο, αφού δεν έχει κάποιον λόγο να γίνει καλύτερος.. . Ότι και να ισχύει για τον καθένα, δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει πως σε μια εποχή που ο κόσμος απομονώνεται, ο ρόλος της τηλεόρασης και των μέσων γενικότερα είναι ακόμα πιο σπουδαίος. Προβάλλονται εργαλεία και πρότυπα που μπορούν να επηρεάσουν σε βάθος είτε την ψυχολογία ενός ανθρώπου, είτε τις απόψεις του είτε ακόμα και την διαμόρφωση του χαρακτήρα του (όταν είναι πιο νέος). Αυτοί που βγαίνουν προς τα έξω σε οποιασδήποτε μορφής εκπομπή έχουν την τάση να θαυμάζονται. Τι να κάνουμε τώρα για αυτό; Όλοι μα όλοι οι παίκτες των ριάλιτι έχουν το κοινό τους, ανάλογα με το τι θα κάνει ‘κλικ’ σε αυτόν που μπροστά από την οθόνη έχει την ανάγκη να ταυτιστεί με κάτι.

Δεν θα κρίνω με ποια κριτήρια επιλέγονται τα λεγόμενα ‘σκουπίδια’ από τα κανάλια. Είμαι άλλωστε σίγουρη πως τουλάχιστον οι μισοί από αυτούς που τα κράζουν αφενός τα παρακολουθούν φανατικά αφετέρου αν έπρεπε να κάνουν τις επιλογές στην θέση ενός επικεφαλής προγράμματος θα τα έβαζαν με τα χίλια στην prime time του καναλιού τους. Οπότε με αυτά δεν ασχολούμαι. Ας κριθεί ο καθένας για τα δικά του λάθη και τις δικές του επιλογές. Κάπως έτσι λοιπόν, έρχομαι στο σημείο να σκεφτώ για τις δικές μου επιλογές ως άνθρωπος και ως μαμά και μάλιστα μαμά αγοριών, αφού τρόπον τινά αυτό είναι το θέμα των ημερών.

Ακούγοντας ένα νέο παιδί, αυτόν τον ‘Αντωνάκη’ να λέει ότι πρέπει κάθε μέρα να «αδειάσει» το πακέτο του, αλλιώς έχει βιασμό, ή ότι κάποια κοπέλα χρειάζεται το όργανο του για να «στρώσει», δεν αηδίασα ακριβώς. Ούτε αποστροφή ένιωσα. Τον λυπήθηκα. Τον λυπήθηκα γιατί είναι θλιβερό ένας άντρας να νιώθει ότι το όργανό του και η ανάγκη του να «αδειάσει» είναι τόσο σπουδαία που ο άνθρωπος απέναντι ή δίπλα του ή κάτω του ή πάνω του να μην έχει σημασία τι εκείνος έχει ανάγκη. Απορώ γιατί κάποιοι άντρες σκέφτονται έτσι. Απορώ και τρέμω μήπως κάτι συμβαίνει στην ανατροφή τους που τους οδηγεί να σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο. Γιατί αν συμβαίνει αυτό, προφανώς και τρέμω να μην κάνω και εγώ κανένα τέτοιο λάθος.

Δεν θέλω θα μπω στο θέμα του πόσο σημαντικό είναι να σέβονται οι άντρες τις γυναίκες. Δεν θέλω να μπω γιατί δεν θεωρώ ότι αυτό έχει να κάνει μόνο με το σεξ. Ο σεβασμός είναι ο καθρέπτης όλης της συμπεριφοράς ενός άντρα προς μια γυναίκα. Συνολικά. Το σεξ μπορεί να το θέλει και ο άντρας και η γυναίκα το ίδιο και να μένει μόνο εκεί. Aσχετα με το τι θέλουν ν α περνάνε προς τα έξω και γιατί, ξέρω γυναίκες που κάνουν σεξ με διαφορετικούς άντρες ανελλιπώς, απατούν τους άντρες τους και μετά εμφανίζονται δίπλα τους χαρούμενες, γυναίκες που έχουν παράλληλες σχέσεις και δεν έχουν ούτε ίχνος τύψεων και ούτε που σου πάει το μυαλό εσένα που τις βλέπεις ότι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο και γυναίκες που δείχνουν ότι θέλουν σχέση με κάποιον, αλλά αυτός ο κάποιος είναι ο οποιοσδήποτε και όχι ο συγκεκριμένος. Πιστέψτε με, δεν είναι ίδιον μόνο των αντρών να φέρονται σκάρτα. Ούτε θεωρώ πως οι γυναίκες είναι αυτές που πάντα ερωτεύονται αυτόν με τον οποίο βρίσκονται σεξουαλικά ενώ οι άντρες σπάνια. Οπότε το σεξ δεν είναι το θέμα.

Το θέμα είναι πως είναι απαγορευτικό να θεωρεί κάποιος άντρας πως η γυναίκα θέλει το όργανό του απελπισμένα, είτε για να ‘στρώσει’, είτε γιατί είναι σίγουρο πως το θέλει και θα περάσει καλά με αυτό και ας μην το ξέρει, είτε γιατί δεν έχει σημασία καν τι θέλει. ΑΥΤΟ είναι που οδηγεί σε πράξεις βιασμού τέτοια χαζά και άρρωστα με το όργανό τους αγοράκια. Μεγαλώνουν με την ιδέα πως είναι άντρακλες , πως είναι σημαντικοί, πως το πουλί τους είναι σπουδαίο, πως το να περνάνε καλά εκείνοι είναι αυτό που έχει σημασία και πως οι γυναίκες περιμένουν εκεί έξω για να τους τυλίξουν, αλλά εκείνοι είναι πολύ πιο έξυπνοι από αυτό. Και φυσικά αξίζουν πάντα κάτι πολύ καλύτερο. Πόσες αγορομάνες μεγαλώνουν με τον φόβο μην βρεθεί καμιά καπάτσα να τυλίξει τον γιο τους; Ο γιος τους -που τους ανήκει- είναι καλύτερο να πηγαίνει με την μια και με την άλλη, προκειμένου να μην ‘μπλέξει’. Καλύτερα μάγκας παρά τυλιγμένος. Και κάπως έτσι, ο γιος τους αποκτάει την πεποίθηση ότι είναι πολύ πιο σημαντικός από την οποιαδήποτε βρεθεί στον δρόμο του και από εκεί υπάρχουν διάφορα μονοπάτια, ΕΝΑ μόνο από τα οποία είναι το βαλτώδες μονοπάτι του να φτάσει στο σημείο του βιασμού.

Όχι ότι θεωρώ πως ο Αντωνάκης του Big Brother έχει βιάσει ποτέ καμία, αν και είναι η ταπεινή μου γνώμη αυτή. Ούτε θεωρώ πως οι περισσότεροι άντρες δεν θα πουν κάποια καφρίλα μέσα στην παρέα τους, χωρίς να εννοούν απαραίτητα κυριολεκτικά αυτό που λένε. Ούτε φυσικά θεωρώ πως όλοι οι βιαστές προέρχονται από μια μάνα που φοβόταν μήπως κάποια τυλίξει τον κανακάρη της. Ωστόσο προσπαθώ να κάνω συμβολισμούς μέσα από τους οποίους βλέπω πως θα ήθελα να είναι όταν μεγαλώσουν οι γιοι μου, και φυσικά πως θα ήθελα να ΜΗΝ είναι. Ο Αντωνάκης είναι η αφορμή και όχι ο πυρήνας της σκέψης μου.

Ο πυρήνας της σκέψης μου είναι πως οι αξίες που μας συντροφεύουν είναι που τελικά θα καθορίσουν την πορεία της ζωής μας. Ο πυρήνας της σκέψης μου είναι πως το καθετί μπορεί να επηρεάσει το πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος και τι χαρακτήρας δημιουργείται μέσα στο σώμα του. Σίγουρα γεννιόμαστε με τα επιμέρους χαρακτηριστικά μας αλλά αυτά πλάθονται με βάση τα βιώματα μας.

Λένε πως τα παιδιά σε διαλέγουν και αν αυτό όντως είναι αλήθεια, το βάρος της ευθύνης μας είναι ακόμα πιο μεγάλο. Εμένα -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- ο Θεός μου χάρισε δύο αρσενικά πλασματάκια. Κάποια στιγμή, αυτά τα παιδιά θα γίνουν άντρες και όταν γίνουν μπορεί και να συναναστραφούν κάποιον Αντωνάκη. Μπορεί να τους πει μια τέτοια ατάκα για να το παίξει μάγκας στην παρέα. Εκεί είναι λοιπόν που θα ήθελα ο δικός μου Γιάννης και ο δικός μου Γιώργος να ξέρουν ότι ο Αντωνάκης απλά θέλοντας να κάνει τον μάγκα λέει βλακείες. Και ότι θα πρέπει να τον μαζέψουν και να τον βάλουν στην θέση του, αφού κανείς άλλος δεν το έκανε μέχρι τώρα. Θα ήθελα να βγουν μπροστά, να ορθώσουν το αντρικό ανάστημα τους και να υπερασπιστούν το φύλο τους. Να του πουν «Σώπα ρε μεγάλε, κατούρα και λίγο», να του πετάξουν και ένα νερό στην μούρη να συνέλθει και να τελειώσει εκεί το θέμα.

Λένε ότι, όταν ένας επιδειξίας σου βγάλει το όργανό του, αυτό που πρέπει να κάνεις (που δεν κάνεις φυσικά ποτέ γιατί τον φοβάσαι- μου έχει συμβεί και επιβεβαιώνω) είναι να κοιτάξεις το όργανό του με απαξίωση και χλευασμό. Τότε το βάζει στα πόδια ενώ αν δει το τρομαγμένο σου βλέμμα παίρνει ακριβώς αυτό που θέλει. Τρομάζεις –νομίζει- από το μεγαλείο του οργάνου του, το φοβάσαι, αλλά εκείνος πιστεύει ότι κατά βάθος το θέλεις και με το ύφος σου του το επιβεβαιώνεις. Αυτοεκπληρούμενη προφητεία τρόπον τινά. Τους Αντωνάκηδες λοιπόν δεν πρέπει να τους φοβόμαστε. Αλλά να τους χλευάζουμε, χωρίς να τους απομονώνουμε απαραίτητα. Γιατί εκεί ίσως γίνουν χειρότεροι. Αφού δεν μπορώ να έχω έλεγχο πάνω στο ποιους θα γνωρίζουν τα παιδιά μου, θα ήθελα να έχουν ΕΚΕΙΝΑ έλεγχο πάνω στο πως θα τους χειρίζονται. Και θα ήθελα να το κάνουν με μεγάλη αυτοπεποίθηση και σιγουριά.

Θα ήθελα να ξέρουν πως ναι, θα υπάρξουν γυναίκες που θα θελήσουν το όργανό τους, άλλες γιατί απλά θέλουν να περάσουν καλά μαζί τους και άλλες γιατί θα νιώσουν πράγματα για εκείνους, αλλά θα πρέπει να ξέρουν να φέρονται σε όλες τις γυναίκες με σεβασμό και ειλικρίνεια, ανάλογα φυσικά με την διαφορετικότητα και της καθεμιάς, και πως αυτό είναι που θα τους κάνει άντρες και όχι απλά όντα που τους καθορίζει αυτό που έχουν μέσα στο παντελόνι τους. Αυτό το έχουν όλα τα αρσενικά εκεί έξω. Θέλω να ξέρουν πως οι γυναίκες έχουν ανάγκη από έναν άντρα δίπλα τους που θα τις κάνει να νιώθουν ασφάλεια δίπλα του, θα τον θαυμάζουν, θα τις κάνει να γελούν και θα τις σέβεται. Θέλω να ξέρουν πως οι άνθρωποι επιλέγουν ο ένας τον άλλον. Ανάλογα την φάση που περνάει κάποιος στη ζωή του, την ηλικία του, τον χαρακτήρα του και τα βιώματα του ή ανάλογα και με κάτι που συναισθηματικά σου συμβαίνει ίσως μόνο μια φορά στη ζωή σου και δεν μπορείς να το ελέγξεις τόσο καλά, ούτε το πότε ούτε το πώς θα έρθει, αυτήν που θα έχουν δίπλα τους θα την επιλέξουν. Και αν αξίζει να είναι μαζί, τότε θα επιλέξει και εκείνη αντίστοιχα αυτούς.

Για αυτό, θα ήθελα τα παιδιά μου να μην βάζουν ταμπέλες στους άλλους. Να μην κρίνουν τον εαυτό τους ως πιο σημαντικό από κανέναν άλλον. Να ξεχωρίζουν και να είναι πάντα διαφορετικοί από τους Αντωνάκηδες της κοινωνίας. Τους Αντωνάκηδες που ίσως χωρίς να το θέλουν στοχοποιούν και γίνονται επιθετικοί και αφοριστικοί. Θέλω να σκέφτονται πριν μιλήσουν. Να αποφεύγουν να στενοχωρούν τους άλλους με κουβέντες που δεν χρειάζονται πουθενά. Να σέβονται τους ανθρώπους. Ανεξαρτήτως φύλου, επαγγελματικής ιδιότητας, οικογενειακής κατάστασης, εμφάνισης, κοινωνικής και οικονομικής θέσης, ηλικίας. Γιατί αν ξέρουν να σέβονται και να βλέπουν το καλό στους άλλους, τότε το κακό απλά θα το διώχνουν από τη ζωή τους. Και το κακό εν προκειμένω συμβολίζεται στο πρόσωπο μιας τραγικής φιγούρας, του Αντωνάκη, που αυτήν τη στιγμή σίγουρα νιώθει ότι καταστρέφεται η ζωή του. Δεν ξέρω αν το αξίζει ή όχι. Είμαι όμως σίγουρη πως υπάρχουν πολλοί Αντωνάκηδες εκεί έξω. Και εγώ, σαν γυναίκα, δεν θα ήθελα καμία σχέση μαζί τους, ενώ σαν μαμά δεν θα ήθελα με τίποτα να τους μεγαλώνω. Μην μεγαλώνετε άλλους Αντωνάκηδες. Δεν θα κάνουν μόνο τους γύρω τους δυστυχισμένους, αλλά θα είναι πάντα οι ίδιοι, βαθειά δυστυχισμένοι.