Get Inspired

Έχει έρθει η ώρα που ο μεγάλος μου γιος έχει διάβασμα! Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ότι αυτή η στιγμή θα ερχόταν τόσο γρήγορα, όμως τα γεγονότα συνηθίζουν να μας προσπερνούν και αυτό που εμείς πρέπει να κάνουμε είναι να μπαίνουμε στον χορό και να χορεύουμε. Κάπως έτσι, από το βα, βο βι, βε, βου που είχε στην αρχή της σχολικής χρονιάς να μάθει, φτάσαμε το παιδάκι μου, το μωρό μου το γλυκό, το αγοράκι μου το πρωτότοκο να διαβάζει ολόκληρες προτάσεις και να κλίνει ρήματα! Μα πότε έγιναν όλα αυτά;

Επειδή όμως έγιναν, και αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω, προσπαθώ να προσαρμοστώ και να εφαρμόσω όλες μου τις παιδαγωγικές δεξιότητες (έχοντας σπουδάσει φιλόλογος) για να τον βοηθήσω, χωρίς να του στερήσω την γνώση που πρέπει να μάθει να κατακτά μόνος.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, ανάμεσα σε όλα τα σκαμπανεβάσματα που περνάει η διάθεση του απέναντι στο θέμα ‘ διάβασμα’ συνειδητοποίησα πως όταν δυσκολεύεται και ζορίζεται, κάτι που συνήθως συμβαίνει με την ανάγνωση, εκνευρίζεται, λέει ‘δεν μπορώ’ και θέλει να σταματήσει. ‘Δεν είμαι καλός σε αυτό και δεν πειράζει’, μου λέει. Τον κοιτάζω την ώρα που αντιδρά και λέει πως απλά δεν θα κάνει την άσκηση γιατί δεν μπορεί και τότε περνάει όλη μου η παιδική ηλικία από μπροστά μου, όλα όσα έζησα και εγώ στο παρελθόν, στο ίδιο σχολείο, τις ίδιες στιγμές, με τα ίδια συναισθήματα και τους ίδιους φόβους ματαίωσης.

Και τότε, σαν να ήμουν από πάντα προετοιμασμένη για αυτήν την στιγμή, θυμήθηκα ένα απόσπασμα από ένα υπέροχο βιβλίο του Roy T. Bennett που είχα διαβάσει στα αγγλικά (The Light in the Heart) και έλεγε: “να μην φοβάσαι την αποτυχία, να φοβάσαι να μην προσπαθείς”.

Τον κοίταξα στα μάτια, του χάιδεψα το κεφάλι και του είπα ότι καταλαβαίνω πως νιώθει γιατί το έχω περάσει και εγώ στην ηλικία του. ‘Καταλαβαίνω απόλυτα, όμως αυτό που θα ήθελα να μου είχαν πει και εμένα σε όλες τις στιγμές που ζοριζόμουν πάνω από τα τετράδια και τα βιβλία μου, όλες τις στιγμές που αναζητούσα τον εαυτό μου ανάμεσα στις επιτυχίες και τις αποτυχίες, είναι πως δεν πειράζει αν αποτύχω, αρκεί να προσπαθήσω’.

Με κοιτούσε με τα υπέροχα του μάτια πολύ προσεκτικά, σαν να ήθελε ξαφνικά να με ακούσει, εκεί που δεν ήθελε να ακούει ούτε λέξη.

“Δεν με πειράζει Γιάννη μου να γυρίσεις αύριο από το σχολείο και να μου πεις ότι διάβασες στην τάξη το κείμενο της ανάγνωσης και τα είπες όλα χάλια. Με πειράζει όμως να σηκωθείς από το γραφείο σου χωρίς να έχεις προσπαθήσει. Αν προσπαθείς, τότε θα είσαι πάντα κερδισμένος στη ζωή σου. Και να θυμάσαι πως την στιγμή που θα νιώθεις ότι θέλεις να τα παρατήσεις, τότε είναι ΑΚΡΙΒΩΣ το σημείο που πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο. Μπορείς να το θυμάσαι αυτό για μένα, σε παρακαλώ;”

Ναι μαμά! Και τότε, έσφιξε τις γροθιές του, ήπιε δύο γουλιές νερό, προσπάθησε, ένιωσε όμορφα με τον εαυτό του και όταν τον επιβράβευσα γύρισε και μου είπε: Μαμά, ξέρεις γιατί τα κατάφερα; Γιατί βρήκα το τέλειο κόλπο. Τη στιγμή που νιώθω ότι δεν μπορώ άλλο, πίνω λίγο νερό από το παγούρι μου και παίρνω δύναμη!

Τον κοίταξα με τεράστια περηφάνια και του είπα: Είσαι πολύ σπουδαίος που βρήκες αυτό το πανέξυπνο κόλπο. Έτσι, κάθε φορά που θα νιώθεις πως δεν μπορείς να τα καταφέρεις, να θυμάσαι αυτά που είπαμε και να πίνεις νερό, εντάξει;

Ναι μαμά…

Η κουβέντα που έκανα με το παιδί μου και ο συμβολισμός του νερού δίπλα στο γραφείο του, μαζί με τα λαμπερά του μάτια πάντα στο μυαλό μου, είναι η πιο πολύτιμη ιστορία που με άγγιξε εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Πιστέψτε στα παιδιά σας και μάθετε τους πως δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα αλλά η προσπάθεια, όπως πολύ σοφά είχε γράψει ο Καβάφης στην Ιθάκη, την οποία θέλω όσο πιο σύντομα γίνεται να τους διαβάσω…