Get Inspired

Μεθαύριο κλείνω δύο εβδομάδες που κάποιος από τους τρεις μας ή παράλληλα κάποιοι από εμάς στο σπίτι είμαστε άρρωστοι.

Ξεκίνησε ο μικρός μου με ένα κραυγαλέο 41,5, συνέχισα εγώ με ένα 40 για τουλάχιστον 5-6 μέρες και τώρα αντίστοιχους αριθμούς βλέπω στο θερμόμετρο όταν μετράω τον μεγάλο μου. Αν με ρωτήσετε τι έχουμε, δεν ξέρω. Όταν πήγα να κάνω το τεστ στον μικρό, μας τον έδειξε αρνητικό στη γρίπη, ωστόσο με βάση τα συμπτώματα, ο γιατρός στην εξέταση του έκρινε ότι μάλλον περάσαμε την γρίπη και δεν το έδειξε το τεστ… Αυτό θα μπορούσα να το σχολιάσω, αφού τι νόημα έχει να σπεύδουμε να δούμε τι έχουμε αν τα τεστ δεν είναι τελικά τόσο ακριβή, αλλά επειδή δεν με ενδιαφέρει τόσο, όσο να γίνουν καλά τα παιδιά μου, το αντιπαρέρχομαι, προς το παρόν τουλάχιστον…

Αυτό που μπορώ να σχολιάσω είναι πως, μπορεί να μην έχω μεγάλη εμπειρία στο θέμα, αφού ο μεγάλος μου τώρα πήγε πρώτη Δημοτικού, αλλά πήγαινε 3 χρόνια στον Παιδικό σταθμό (Παιδικός Σταθμός, Προνήπιο, Νηπιαγωγείο) και δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο κύμα ιώσεων. Τον πρώτο χρόνο και τα δύο μου παιδιά μια εβδομάδα ήταν καλά μια άρρωστα και το ζήσαμε πολύ με τις ιώσεις και τα κρυώματα, ωστόσο αυτό με τον τόσο ψηλό πυρετό που δεν πέφτει με τίποτα, τόσους άρρωστους συμμαθητές και τόσα άλλα παιδάκια που δεν τα έστειλαν οι γονείς στο σχολείο για προληπτικούς λόγους και σε τόσο μεγάλη συχνότητα εμφάνισης, δεν το έχω δει ποτέ ξανά αυτά τα χρόνια. Σχολεία δεν άνοιξαν, ειδικές οδηγίες στάλθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας, τα Νοσοκομεία Παίδων γεμάτα, γονείς σε τρελό άγχος και τα παιδάκια να ταλαιπωρούνται και να εξαντλούνται είναι κάτι που κάπως με αγριεύει, ωστόσο αναγνωρίζω ότι κάθε εποχή και κάθε ‘φουρνιά’ παιδιών και γονιών ανά τα χρόνια έχει να διηγηθεί τα δικά της ‘δύσκολα’ μονοπάτια οπότε δεν θέλω να είμαι ούτε απόλυτη ούτε εκπρόσωπος μιας κατηγορίας ανθρώπων που σπείρει τον πανικό και διατείνεται ότι κανείς δεν έχει περάσει πιο δύσκολα από εκείνον.

Αυτό που θέλω όμως να ομολογήσω είναι ότι το ότι έμεινα με τα παιδιά μου στο σπίτι, όσο μεγάλη ταλαιπωρία και αν ήταν λόγω της κόπωσης και του άγχους, με εμένα να δουλεύω από το σπίτι και να πετάγομαι και για τις απαραίτητες δουλειές του επαγγέλματος μου (ηχογράφηση για την εκπομπή στην οποία σπηκάρω τα κείμενα και επιμέλεια του μοντάζ) με 40 πυρετό, τελικά αποδείχθηκε μια μοναδική και αξέχαστη εμπειρία που έφερε εμένα και εκείνα πιο κοντά. Δυστυχώς λόγω της καθημερινότητας μου που τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς αισθάνομαι ότι μένω πίσω σε πολλά πράγματα, στα μαθήματα τους, στην φροντίδα τους, στον ποιοτικό χρόνο μαζί τους. Αυτές τις μέρες λοιπόν, και εφόσον δεν σκεφτόμουν καν τον δικό μου πυρετό ή το πώς θα αναρρώσω, έκατσα και τα φρόντισα εξ’ ολοκλήρου, τακτοποιήσαμε τα δωμάτια τους και κάναμε μαζί μικρά πράγματα που είχαν λείψει και από τους τρεις μας. Μπορεί για κάποιους να ακουστούν χαζά ή κάποιοι άλλοι να πουν ότι ‘σιγά το πράγμα’, αλλά τελικά μόνο όταν στερείσαι κάτι μπορείς να αναγνωρίσεις την αξία του. Και εγώ, το να κάτσω να τους κάνω μπάνιο χωρίς χρονικό όριο (τέλος τώρα – πάμε για ύπνο) ή το να κάτσουμε να ξύσουμε τα μολύβια μας ή να τακτοποιήσουμε τα ράφια με τα βιβλία μας ή να κάτσουμε να ξεχωρίσουμε ποια παιχνίδια θέλουμε και ποια θα χαρίσουμε είναι κάτι που το είχα στερηθεί τόσο πολύ που το απόλαυσα σαν μικρό κοριτσάκι.

Ακόμα και το να τους δώσω εγώ το αντιπυρετικό τους ανά τρεις ώρες, το σιρόπι για το λαιμό, να τους μαγειρέψω όλα τους τα γεύματα λίγο πριν φάνε και να είμαι εκεί ανά πάσα στιγμή κοντά τους, για μένα -παρά το 40 πυρετό- ψυχολογικά μου φαινόταν σαν να βρίσκομαι σε διακοπές… Και αυτό προφανώς αίρει το μόνιμο ερώτημα σχετικά με το αν είναι καλύτερο να δουλεύεις ή να μην δουλεύεις. Εγώ που δουλεύω, δεν το μετανιώνω με τίποτα και ακόμα και αν μπορούσα οικονομικά να αντεπεξέλθω δεν θα το επέλεγα να μην δουλεύω γιατί αισθάνομαι πως ως single mom επιβάλλεται να δίνω το παράδειγμα στα παιδιά μου, ώστε και να σέβονται τα χρήματα που μπαίνουν στο σπίτι και να γίνουν και οι ίδιοι άντρες που θα θέλουν να εργάζονται και να κάνουν αυτό που αγαπούν. Είμαι το μόνο τους καθημερινό πρότυπο και έχω τεράστιο άγχος να μην νιώθουν ότι η δουλειά είναι απλά μια αγγαρεία αλλά μια δημιουργική διαδικασία από την οποία ζούμε. Ωστόσο ομολογώ ότι απολαμβάνω τόσο πολύ τις απλές στιγμές μιας νοικοκυράς που μπορεί και τα παίρνει από το σχολείο, τα διαβάζει κάθε μεσημέρι, τα πάει νωρίς στην παιδική χαρά, μαγειρεύει με την ησυχία της το φαγητό της, πάει στην λαϊκή  και όλα αυτά που κάποιες που τα κάνουν μπορεί να τα έχουν βαρεθεί και να μην τα θέλουν άλλο, αφού βασικός κανόνας της ζωής είναι πως σε πολλά πράγματα θέλουμε αυτό που δεν έχουμε…

Ίσως όμως τελικά, έτσι πρέπει να είναι, προκειμένου να μπορεί ο άνθρωπος να απολαμβάνει κάποιες στιγμές περισσότερο από κάποιες άλλες, να αναρωτιέται συνεχώς, να προβληματίζεται και πάνω από όλα να εκτιμάει. Πόσο σπουδαίο να εκτιμάμε! Να μπορούμε να εκτιμάμε αυτό που μας λείπει, ώστε να του δίνουμε την αξία που του αναλογεί, όταν μπορούμε να το έχουμε έστω και για λίγο. Να απολαμβάνουμε τις στιγμές, γιατί περνούν και χάνονται και δεν γυρνούν πίσω. Και φυσικά να εκτιμάμε και αυτό που έχουμε. Γιατί κάποιος άλλος δεν το έχει και θα έδινε τα πάντα για να το αποκτήσει, αλλά κυρίως γιατί αυτό που έχουμε, ίσως μας δίνει τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε όλα αυτά που δεν έχουμε, περισσότερο από το αν τα είχαμε δεδομένα. Πόσο βαρετό και πόσο ‘χωρίς ψυχή’ είναι το δεδομένο! Μην θεωρείτε τίποτα δεδομένο και μην αφήνετε κανέναν να έχει κάτι δικό σας ως δεδομένο. Κανείς δεν εκτιμάει το δεδομένο και το να εκτιμάμε, όπως έγραψα πιο πάνω, είναι πολύ σπουδαίο. Ίσως το πιο σπουδαίο στοιχείο της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, μετά την ανεπιτήδευτη καλοσύνη. Αν και η καλοσύνη με την εκτίμηση, πιστεύω ότι δεν μπορούν να είναι χωριστά…