Get Inspired

Λένε πως τα παιδιά μας κάνουν τις πιο δύσκολες ερωτήσεις. Μεγάλη αλήθεια είναι αυτό. Λένε πως υπάρχουν κώδικες τους οποίους αν ακολουθούμε θα κινούμαστε στα σωστά πλαίσια απαντήσεων. Τι γίνεται όμως όταν μια τους ερώτηση σου κόβει τα πόδια; Πόσο σωστά μπορείς να ξέρεις ότι απάντησες;

Τι γίνεται όταν η ερώτηση αυτή προκύπτει από κάτι που σε άκουσε να συζητάς;

Στον απόηχο μιας μαύρης επετείου για την χώρα μας, αυτής όπου 102 άνθρωποι έχασαν βάναυσα την ζωή τους, σε ένα βαρύ κλίμα όπου όλοι αναρωτιόμαστε για αυτό το άτιμο ‘γιατί’, με μια βαριά καρδιά για όλους όσοι ταξίδευσαν για τον ουρανό μην έχοντας τη δυνατότητα να ζήσουν έστω τις τελευταίες τους στιγμές γαλήνια, έναν χρόνο μετά όπου τίποτα ουσιώδες δεν έγινε για να βοηθηθούν όσοι έμειναν πίσω έχοντας χάσει τα πάντα, πολλοί από εμάς βρεθήκαμε να συζητάμε για όλα αυτά.

Έτσι και εγώ, συζητούσα στο τηλέφωνο με μια φίλη μου για την τραγική επέτειο της ανείπωτης περσινής τραγωδίας στο Μάτι και κλείνοντας τη σύντομη στιχομυθία είπα «Τι αδικία Θεέ μου!».

Τότε ο μικρός μου γιος, αφού έκλεισα το τηλέφωνο με κοίταξε όλο απορία με τα μεγάλα καταγάλανα ματάκια του και με ρώτησε.

«Μαμά, τι είναι αδικία;»

Μου κόπηκαν τα γόνατα. Τι να του εξηγήσω; Γιατί το είπα αυτό; Έτσι, όπως συμβαίνει και πολλές φορές στη ζωή, μας δίνεται η ευκαιρία να συζητήσουμε κάποια θέματα ή να αναρωτηθούμε για κάποια άλλα, με άσχετες αφορμές και καμιά φορά αυτές είναι και οι στιγμές που είναι και πιο ουσιαστικές για να προβληματιστούμε και να αναθεωρήσουμε. Κάπως έτσι, εξήγησα στο παιδί μου τι θεωρώ εγώ ότι είναι αδικία.

«Αγάπη μου, αδικία είναι να σου φέρονται με τρόπο που δεν σου αξίζει»

«Δηλαδή πώς;»

«Σε αδικούν όταν ενώ φέρεσαι καλά και δεν έχεις πειράξει κανέναν, έρχεται κάποιος και σε πειράζει. Σε αδικούν όταν μιλούν με άσχημα λόγια για σένα όταν δεν είσαι μπροστά και διαδίδουν ψέματα που μπορούν να σου κάνουν κακό, χωρίς να φταις σε τίποτα. Σε αδικούν όταν πετυχαίνεις κάτι και αντί να χαρούν με τη χαρά σου, θυμώνουν ή ζηλεύουν.

Σε αδικεί ο δάσκαλος σου όταν σου κάνει παρατήρηση ότι κάνεις φασαρία, όταν την φασαρία την κάνει το παιδί στο πίσω θρανίο. Σε αδικεί ο προπονητής σου όταν δεν σε βάζει να παίξεις στον αγώνα, ενώ στις προπονήσεις ήσουν πάρα πολύ καλός. Σε αδικεί ο συνάδελφος σου στην δουλειά, όταν ενώ κουράζεσαι πολύ για κάτι με πολύ σωστό αποτέλεσμα, σου δείχνει ότι δεν έκανες και τίποτα ή δεν το έκανες καλά. Σε αδικεί η φίλη σου όταν της ζητάς κάτι και ενώ υπόσχεται να σε βοηθήσει δεν το κάνει ποτέ. Σε αδικεί η παρέα σου όταν σε αποκλείει από τις συναντήσεις της.

Σε αδικεί η μαμά σου όταν σε μαλώνει για κάτι που δεν έκανες ή για κάτι που έκανες καταλάθος. Σε αδικεί ο μπαμπάς σου όταν δεν ασχολείται μαζί σου ενώ ασχολείται με ένα παιχνίδι στο κινητό του. Σε αδικεί ο άντρας σου όταν σε αφήνει μόνη σου συνέχεια και βγαίνει έξω μόνο με τους φίλους του. Σε αδικεί η γυναίκα σου όταν της προσφέρεις τα πάντα και δεν είναι ευχαριστημένη με τίποτα. Σε αδικούν οι γονείς σου όταν έχεις ένα ταλέντο και δεν σε βοηθούν να το αναπτύξεις. Σε αδικεί ένας άνθρωπος που όταν σε βρίσκει καλό και ευαίσθητο σε θεωρεί θύμα και αδύναμο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι Γιώργο μου για να σε αδικήσει κάποιος»

«Εσένα μαμά σε αδικούν;»

«Και με έχουν αδικήσει και εξακολουθούν να με αδικούν».

«Στενοχωριέσαι;», με ρωτάει με τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου καρφωμένα πάνω μου όλο αγωνία για την απάντηση μου.

«Φυσικά και στενοχωριέμαι αγάπη μου. Έχω μάθει όμως στη ζωή μου όσο μεγαλώνω, ότι όταν κάποιος με αδικεί δεν ευθύνομαι εγώ για αυτό αλλά ο άλλος. Εκεί, εγώ έχω δύο επιλογές. Είτε ξέρω ότι ο άλλος δεν με αδικεί επίτηδες αλλά το κάνει άθελα του οπότε του το λεω για να τον βοηθήσω να μην το ξανακάνει γιατί σίγουρα δεν το θέλει, είτε ξέρω ότι ο άλλος το κάνει επίτηδες και με όχι καλή καρδιά οπότε απλά πρέπει να φύγω μακριά από αυτόν τον άνθρωπο γιατί το μόνο που θα κάνει είναι να με στενοχωρεί. Αν κάποιος σε αδικεί, πρέπει να το λύσεις με έναν από αυτούς τους δύο τρόπους αλλιώς ξέρεις τι καταφέρνεις; Να αδικείς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Και αν δεν προστατεύσεις εσύ τον εαυτό σου, ποιος θα το κάνει για σένα;»

«Εσύ μαμά»

«Εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σε προστατεύω. Αλλά το να σε προστατεύω σημαίνει και το να σε μάθω να αντιμετωπίζεις τέτοια πράγματα και όταν δεν είμαι εγώ μπροστά. Στο σχολείο, στις παρέες, την δουλειά σου. Έτσι θα έχω κάνει πιο σωστή δουλειά σαν μαμά».

Δεν ξέρω αν του τα είπα καλά ή όχι. Έκατσε και τα άκουσε όλα, με ιδιαίτερη προσοχή και τα μάτια του έδειχναν λάμψη και σοφία. Και αυτό που κατάλαβα είναι ότι τελικά η μητρότητα σε κάνει τρόπον τινά σοφή. Γιατί η σοφία έρχεται μόνο με την αγάπη. Για τα παιδιά σου, για τους ανθρώπους αλλά και για σένα.