Get Inspired

Σαν σήμερα, πριν από 7 χρόνια έγινα μαμά. Σαν σήμερα πριν από έξι χρόνια άλλαξε για πάντα η ζωή μου. Πριν από επτά χρόνια, γεννήθηκα ξανά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου αυτήν την μέρα. Τα συναισθήματα που ένιωσα, την αγωνία, το ασταμάτητο κλάμα. Δεν έχω ξανακλάψει ποτέ μου τόσο πολύ από χαρά.

Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχε όντως συμβεί. Εγώ, το αιώνιο κοριτσάκι, είχα μωρό, ήμουν μαμά. Και αν για κάτι είμαι περήφανη, είναι ότι ποτέ αυτά τα 6 χρόνια δεν πρόδωσα αυτόν τον ρόλο, τον πιο σημαντικό ρόλο της ζωής μου.

Η ώρα ήταν 1 και είκοσι το μεσημέρι όταν βγήκε στον κόσμο ο Γιάννης. Κοίταξα το ρολόι να δω πόση ώρα είχε περάσει από τις 6 το πρωί που είχε ξεκινήσει η διαδικασία. Μεσημέρι μιας ηλιόλουστης ανοιξιάτικης μέρας που έμελλε να αποτελέσει την πιο σημαντική μέρα της ζωής μου. Ένα πλάσμα μαγικό είχε προσγειωθεί στην αγκαλιά μου. Δεν ήξερα τι να το κάνω, ήξερα όμως ότι δεν είχα αγαπήσει ποτέ άνθρωπο έτσι.

Για αρκετό καιρό ήμουν απόλυτα εξαρτημένη συναισθηματικά από εκείνον. Δεν ήθελα να τον αφήνω ούτε για ένα λεπτό. Όχι γιατί δεν εμπιστευόμουν κανέναν αλλά γιατί δεν ήθελα να τον στερηθώ. Τα πάντα τα έκανα με εκείνον στην αγκαλιά μου. Μαγείρευα, μιλούσα στο τηλέφωνο, έκανα δουλειές, πήγαινα στο σουπερμάρκετ. Δεν έφευγε από πάνω μου και δεν ήθελα να φύγει για κανέναν λόγο, ούτε καν για να του αλλάξει την πάνα κάποιος άλλος.

Ήμουν απόλυτα υπερβολική, όμως θυμάμαι να ζω την κάθε στιγμή με τόση χαρά. Και δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα έζησα. Δεν μπορούσα να μην τον αγκαλιάζω συνέχεια, δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον αντικρύσω και να χαμογελάσω. Κάθε διαδικασία της φροντίδας του και όλες μαζί, ήταν κάτι που παρόλο που δεν είχα ιδέα ότι θα ζούσα (καμία κοντινή φίλη μου δεν είχε μεγαλύτερο παιδί ώστε να είμαι έστω θεωρητικός γνώστης του αντικειμένου) λάτρεψα και με το παραπάνω. Το μπάνιο του, τι υπέροχη στιγμή που ήταν! Να πλατσουρίζει τα ποδαράκια του χαρούμενος, να μου γελάει, να κλείνει τα ματάκια του, να με κοιτάει στα μάτια. Και μετά η ώρα του μασάζ και του ύπνου. Δεν υπήρχε βράδυ που δεν του έβαλα μουσική και δεν τον κοίμισα στην αγκαλιά μου. Και φυσικά το φαγητό του. Πόσο χαιρόμουν να τον ταίζω! Ήμουν βέβαια τυχερή γιατί ποτέ σαν μωρό δεν με δυσκόλεψε με το φαγητό. Όσο δύσκολος ήταν στον ύπνο, τόσο εύκολος ήταν στο φαγητό. Έτρωγε τα πάντα, άλλα με περισσότερη όρεξη άλλα με λιγότερη, φυσικά, όμως τα πάντα. Από φρουτόκρεμα μέχρι χορτόσουπα. Και όλο χαμογελούσε.

Δεν θα ξεχάσω το κλάμα μου την μέρα που έπρεπε να επιστρέψω στη δουλειά. Ήταν 6 μηνών και μετά από 6 ολόκληρους μήνες που ήμασταν αγκαλιά, έπρεπε να φύγω. Έκλαιγα από το σπίτι μέχρι την Παιανία χωρίς σταματημό ενώ φυσικά του μετέδωσα το συναίσθημα μου και τον έκανα και εκείνον να κλαίει. Γυρνούσα όμως τις περισσότερες μέρες νωρίς και δεν θα ξεχάσω πώς ένιωθα στον δρόμο της επιστροφής κάθε μέρα ή το τρέξιμο μου από το γκαράζ μέχρι το σπίτι. Δυο δυο τα πήδαγα τα σκαλιά για να φτάσω πιο γρήγορα κοντά του.

Μετά ήρθε και ο αδερφός του και ο Γιάννης άρχισε να γίνεται παιδάκι, ενώ εγώ όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω τα ξαναπέρασα με τον Γιώργο. Όσο μεγάλωναν, βίωνα εντελώς διαφορετικές χαρές, άλλες διαδικασίες, με έναν όμως κοινό παρονομαστή. Την λατρεία μου για εκείνους. Με αυτήν την λατρεία σαν αποσκευή, κάνω κάθε μέρα ένα υπέροχο ταξίδι, όπου εγώ γίνομαι παρατηρητής ενός θαύματος. Το θαυματουργό δικό τους ταξίδι στον κόσμο. Πώς ένα μικρό και αβοήθητο πλάσμα που σου κάνει την τιμή να σε κάνει μαμά και χρειάζεται την απόλυτη φροντίδα και στοργή σου μεταμορφώνεται σε έναν άνθρωπο με προσωπικότητα, τον δικό του χαρακτήρα και την ανάγκη του να αισθάνεται την ασφάλεια της αγάπης σου, με στόχο όμως να μπορέσει να την κάνει φτερά και να πετάξει μακριά. Και εσύ, σε όλη αυτήν την μεταμόρφωση, οφείλεις την συναισθηματική σου εξάρτηση να την κάνεις στην άκρη και να την αλλάξεις μορφή. Να την κάνεις εξάρτηση από έναν στόχο. Τον στόχο να πραγματοποιήσουν όλα τους τα όνειρα. Το λιγότερο, να τα διεκδικήσουν.

Και μέσα σε αυτήν την διαδικασία, οφείλεις να δεχτείς ότι αν και πάντα θα σε αγαπούν, θα υπάρξουν στιγμές που δεν θα σε συμπαθούν τόσο πολύ. Στιγμές που θα θέλουν να σου κρύψουν πράγματα και δεν θα σε θέλουν τόσο πολύ δίπλα τους. Αυτό είναι το υγιές. Οτιδήποτε άλλο που θα ικανοποιούσε την δική σου ανασφάλεια να σου ανταποδίδουν την αγάπη και τις αυτοθυσίες, δεν είναι. Και αν αυτοθυσιάστηκες όντως τόσες φορές, οφείλεις να το κάνεις και σε αυτό το κομμάτι. Να βάζεις τον εαυτό σου λίγο στην άκρη προκειμένου να είναι εκείνο καλά. Και να μην ζητήσεις κάτι πίσω. Γιατί αυτό θα πει μαμά. Είναι ένας τίτλος τιμής. Και οφείλεις να τον σέβεσαι, αφού πρώτα σέβεσαι το παιδί σου.

Με όποιον τρόπο και αν βίωσες την μητρότητα, είτε στο συννεφάκι σου και με το μωρό σου αγκαλιά όλη μέρα όπως εγώ, είτε με περισσότερες ψυχολογικές δυσκολίες και βάρη, είτε σε ένα σκαμπανεύασμα ανάμεσα σε αυτά τα δύο, βίωσες το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου. Και είσαι τυχερή, πάρα πολύ τυχερή. Έχεις ένα πλάσμα να σε αγαπάει άνευ όρων, για πάντα.

Κάθε τέτοια μέρα συγκινούμαι γιατί θυμάμαι όλα αυτά που έζησα τις στιγμές εκείνες που ξαναγεννιόμουν. Πάνω από όλα όμως συγκινούμαι που βλέπω τα μωρά μου να μεγαλώνουν και να με κάνουν περήφανη για το τι άνθρωποι γίνονται. Και αυτό είναι ένα συναίσθημα πολύ πιο πολύτιμο και δυνατό από το να με έχουν ανάγκη για πάντα και να κρέμονται από πάνω μου. Θέλω να βασίζονται στον εαυτό τους, να ξέρουν όμως πως όποτε και αν πέσουν θα είμαι εκεί να τους πιάσω. Όχι για να τους πω «στα έλεγα εγώ», αλλά για να μην νιώσουν ποτέ μόνοι τους. Γιατί για όσο θα υπάρχω, από όπου και αν υπάρχω, θα τους προστατεύω. Γιατί αυτό θα πει μαμά.