Get Inspired

Τις τελευταίες μέρες θα μπορούσα να πω ότι αυτή η άτιμη η πανσέληνος με έχει επηρεάσει. Δεν ξέρω τι λένε τα άστρα σε σχέση με το ζώδιο μου ή τι μπορεί να φταίει, πάντως δεν περνάω ακριβώς στιγμές πενταήμερης στο σχολείο και προσπαθώ πολύ να ανταπεξέλθω σε όλα, κάτι που προφανώς κάνει προβολή στα παιδιά. Νιώθω ότι δεν τα βλέπω όσο θέλω, ότι αν τα βλέπω ο χρόνος μου μαζί τους δεν είναι τόσο ποιοτικός και ότι και εκείνα με την σειρά τους δεν είναι πολύ ευχαριστημένα γιατί τους λείπω.

Το θέμα τύψεις είναι αέναο και ανεξάντλητο σε ότι με αφορά, όπως πιστεύω και σε όλες τις μαμάδες. Όμως προσπαθώ πάντα να βλέπω τα πράγματα θετικά και να σκέφτομαι πως μπορεί να πέφτω, αλλά η επιτυχία δεν είναι να μην πέσεις αλλά να σηκώνεσαι κάθε φορά. Και μπορεί τα παιδιά να σε δουν να πέσεις ναι. Έχεις το δικαίωμα. Και ίσως επιβάλλεται να δουν ότι οι γονείς δεν είναι πάντα σουπερήρωες. Και κουράζονται, και δεν τους βγαίνει ο χρόνος, και ξεχνούν, και ζητούν και βοήθεια. Είναι σημαντικό να το ξέρουν και είναι σημαντικό να σε βλέπουν να σηκώνεσαι. Αλλιώς πώς θα μάθουν και εκείνα ότι δεν πειράζει αν δεν τα καταφέρνουν πάντα;

Διαβάζω αυτές τις δύο προτάσεις της συγγραφέως Sharon Jaynes, της οποίας την δράση παρακολουθώ με ενδιαφέρον, αφού έχω διαβάσει και ένα από τα 20 βιβλία της που μίλησε στην καρδιά μου.

«Οι επιτυχημένες μαμάδες δεν είναι αυτές που δεν βρέθηκαν αντιμέτωπες με δυσκολίες, αλλά αυτές που δεν το βάζουν κάτω ποτέ, παρά τις δυσκολίες».

Και πραγματικά ταυτίζομαι τόσο πολύ με αυτό.

Πιστεύω βέβαια ότι όλες ανεξαιρέτως οι μαμάδες αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. ʼλλες περισσότερες, άλλες λιγότερες. Ακόμα και εκείνες που δεν έχουν άγχος επιβίωσης ή συντονισμού χρόνου, έχουν τα δικά τους ζόρια και είναι τεράστιο λάθος να μειώνουμε το πώς βιώνει ο καθένας τους προσωπικούς του αγώνες. Για αυτό και σέβομαι όλες τις μαμάδες. Η καθεμιά μας στον μικρόκοσμό της έχει προβλήματα και άγχη. Η καθεμιά μας λοιπόν έχει δικαίωμα να πέσει και να σηκωθεί.

Και μπορεί να μην είμαστε οι σουπερήρωες των παραμυθιών που δεν χάνουν ή δεν νικώνται ποτέ , είμαστε όμως οι σούπερήρωες της πραγματικότητας. Πραγματικοί σουερήρωες. Για εμάς θα μπορούσαν να γραφτούν παραμύθια και να γυριστούν ολόκληρες παιδικές σειρές. Για καθεμιά από εμάς.

Που νυστάζουμε αλλά όταν έρθει το παιδί μας το βράδυ φοβισμένο από κάποιο όνειρο ανοίγουμε τα χέρια μας και το αγκαλιάζουμε, ξεχνώντας νύστα και κούραση.

Που πεινάμε αλλά αν το παιδί μας θελήσει μια μπουκιά παραπάνω από το πιάτο μας, του δίνουμε ολόκληρη τη μερίδα μας και είμαστε χαρούμενες με αυτό.

Που είμαστε στενοχωρημένες, αλλά αν έρθει στενοχωρημένο με κάτι που έγινε στο σχολείο τα ξεχνάμε όλα και αφοσιωνόμαστε στο να του απαλύνουμε τον πόνο του.

Που δεν μπορούμε να μαλώσουμε με τον συνάδελφό μας αλλά αν κανείς πειράξει το παιδί μας μπορούμε ακόμη και να τον σκοτώσουμε.

Που μπορεί να ζαλιζόμαστε στα πλοία, αλλά θα κάνουμε πέρα δώθε σε όλη τη διαδρομή για κάποιο νησί προκειμένου να το κυνηγάμε και να μην ζαλιστεί εκείνο.

Που δεν θα πάμε να φτιάξουμε τα νύχια μας (και ναι, είναι σοβαρό αυτό!) για να του πάρουμε ένα παιχνίδι που μας ζήτησε.

Που κρυώνουμε αλλά αν νιώσει οποιοδήποτε κρύο παρά τα σκουφάκια και τα κασκόλ που φοράει, θα βγάλουμε τη ζακέτα μας και θα το τυλίξουμε.

Για αυτά και για άλλα τόσα, λέω με όλη μου την καρδιά πως είσαι όντως ηρωίδα. Η δική τους παντοτινή ηρωίδα. Για αυτό και μπορείς να πέσεις. Όσες φορές θες. Αρκεί να σηκωθείς. Κάθε φορά. Και αυτό λέω και σε μένα αυτές τις μέρες που η Πανσέληνος με πείραξε κομματάκι. Θα σηκωθώ και θα ξανασηκωθώ όταν ξαναπέσω. Γιατί θα ξαναπέσω και αυτό είναι σίγουρο.