Get Inspired

“Μην τάξεις στον Αγιο κερί και το παιδί κουλούρι”, λέει μια σοφή παροιμία και όταν μου δίνεται η αφορμή, συνειδητοποιώ πόσο σωστή είναι. Αφορμή για να το θυμηθώ αυτή τη φορά είναι αρχικά αυτό που λέμε New Year’s Resolution. Κάθε χρόνο, όταν εύχομαι για τη νέα χρονιά και βάζω τους δικούς μου μικρούς ή μεγαλύτερους στόχους, ένα από αυτά που σκέφτομαι είναι πως δεν θέλω ποτέ να απογοητεύσω εκούσια τα παιδιά μου. Θέλω να κάνω τα πάντα για να είναι χαρούμενα και να μην τους δώσω ποτέ καμία μικρή ή μεγάλη υπόσχεση και να μην κινήσω γη και ουρανό για να την τηρήσω. Και έχω να καυχιέμαι ότι το κάνω. Δεύτερος λόγος για να προβληματιστώ εκ νέου ως προς το θέμα, είναι ένα πρόσφατο περιστατικό που είχε ως αποτέλεσμα μια υπόσχεση που τους είχα δώσει να μην τηρηθεί. 

Τους είχα τάξει κάτι που ήθελαν πολύ, όμως τελικά δεν έγινε. Δεν έφταιγα εγώ για αυτό. Μια επίσκεψη στο σπίτι μας που την περίμεναν πώς και πώς έπρεπε να βρω τρόπο να τους πω ότι τελικά δεν θα πραγματοποιηθεί και αναγκάστηκα να τους πω ότι θα γίνει κάποια άλλη στιγμή. Όντως, αυτό μου είπαν. Όμως, αυτό μου είχαν πει και όταν τελικά δεν ήρθαν. Από ότι κατάλαβα, όντως δεν γινόταν να έρθουν. Εγώ όμως ήμουν αυτή που έπρεπε να ανακοινώσω στα παιδιά μου ότι κάτι που περίμεναν πώς και πώς τελικά δεν θα γινόταν. Μέχρι που ήρθε η καίρια ερώτηση. “Θα έρθουν όμως σίγουρα άλλη φορά;” 

Πέρασε μια παύση κάποιων δευτερολέπτων. Και όσο και να ήθελα να σταματήσουν να στενοχωριούνται, αποφάσισα να τους πω την αλήθεια, όπως κάνω πάντα. “Δεν ξέρω αγάπες μου, το ελπίζω”. Θυμήθηκα τότε μια συζήτηση που είχα με την ψυχολόγο που με παρακολουθούσε για ένα διάστημα. Δημιουργώντας στα παιδιά προσδοκίες, πρέπει να τις πραγματοποιείς. Όταν όμως δεν αφορά εσένα, μην πας να βγάλεις το φίδι από την τρύπα, ούτε να τους παρουσιάσεις μια πραγματικότητα πέρα από την αληθινή, γιατί μετά η δική σου σχέση εμπιστοσύνης μαζί τους θα κλονιστεί. Τι κάνεις λοιπόν όταν οργανώνεις κάτι που θέλουν τα παιδιά σου και δεν αφορά εσένα, όταν αυτό ακυρώνεται; Θες να τα σπάσεις όλα ή θες να τους πεις την αλήθεια; Ύστερα από πολλή σκέψη κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Θέλω να συμβαίνουν αυτά και να τους λέω πάντα την αλήθεια, γιατί τελικά μόνο καλό μπορεί να τους κάνει!

Όταν η μαμά τους δίνει μια υπόσχεση, ακόμα και γελοία, όπως το να πάνε στο περίπτερο για καραμέλες και την τηρεί, ακόμα και αν φτάσει στο σπίτι στις 10 το βράδυ από την δουλειά της, και ας έχουν σχολείο την επόμενη μέρα (ναι, το έχω κάνει γιατί το είχα υποσχεθεί και προτιμώ να τηρήσω τον λόγο μου παρά να χάσουν μια ώρα ύπνου), τότε τα παιδιά θα ξέρουν τι θα πει τηρώ τον λόγο μου. Όταν η μαμά τους δίνει μια πιο μεγάλη υπόσχεση, όπως το να κανονίσει ένα ταξίδι εκεί που ονειρεύονται και το πραγματοποιεί, τότε η σχέση εμπιστοσύνης με τα παιδιά της θα έχει άρρηκτα θεμέλια! Όταν η μαμά λέει όχι για κάτι και δεν λυγίζει, ακόμα και αν κλαίνε για 2 ώρες και την παρακαλάνε (ναι, το έχω κάνει και στάθηκα βράχος με σταθερή και ήρεμη φωνή για 130 ολόκληρα λεπτά), τότε τα παιδιά μαθαίνουν τι σπουδαίο πράγμα είναι ο λόγος σε έναν άνθρωπο. Τότε και όταν αυτά τα παραδείγματα είναι σταθερά και επαναλαμβανόμενα, τότε δεν πειράζει αν κάποιοι άλλοι τους απογοητεύουν. 

Δεν πειράζει αν βλέπουν πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Δεν πειράζει αν καταλαβαίνουν από νωρίς ότι υπάρχουν και αυτοί που λένε μεγάλα λόγια αλλά δεν κάνουν πράξεις και δεν πειράζει καθόλου αν υπάρχουν αυτοί που τους δημιουργούν μια προσδοκία στην οποία δεν μπορούν παρά να τους απογοητεύσουν. Θα μάθουν να ξεχωρίζουν και να εμπιστεύονται αυτούς που πρέπει. Θα μάθουν να μην το παίρνουν τόσο κατάκαρδα όταν κάποιος δεν κάνει υπέρβαση για αυτούς. Και δεν πειράζει καθόλου. 

Για αυτό, μαμά, προσπάθησε εσύ να είσαι πάντα βράχος δίπλα τους, πάντα πιστή σε ότι υπόσχεσαι. Ας τους πεις 10 φορές όχι για κάτι, την μία όμως που θα πεις ναι να κινήσεις γη και ουρανό για να το κάνεις. Ότι μα ότι και αν συμβεί. Από το πιο αστείο, μέχρι το πιο σοβαρό. Βάλτο στους στόχους σου για το 2019 μαμά και μόνο κερδισμένη θα βγεις.