Get Inspired

Χθες, ήταν η Παγκόσμια Μέρα του Μετανάστη. Η μετανάστευση σήμερα λόγω των οικονομικών συνθηκών σε όλον τον κόσμο αποτελεί σύνηθες φαινόμενο που δεν προκαλεί ούτε θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν. Ο καθένας θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να βρεθεί μπροστά σε μια τέτοια επιλογή.

Ο λόγος που με αγγίζει ιδιαίτερα αυτό το θέμα είναι ότι πάντα στη ζωή μου όταν ακούω μια ιστορία αυτόματα μπαίνω στη θέση του πρωταγωνιστή αυτής της ιστορίας. Ζω μαζί του τα συναισθήματα όσων μου αφηγείται. Και πάντα μα πάντα νιώθω ότι γίνομαι σοφότερη. Αυτήν την διαδικασία προσωπικής εξέλιξης θέλω να μοιράζομαι με όλους όσοι με διαβάζουν, με βλέπουν ή με ακούν. Ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις, κάθε ιστορία που αφορά ανθρώπους πρέπει να εισακούεται. Γιατί ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις ποια θα είναι τελικά η δική σου προσωπική ιστορία. Ανθρωποι ανάμεσα σε ανθρώπους είμαστε και όταν μάλιστα ως μαμάδες μεγαλώνουμε τους ανθρώπους του αύριο, η ευθύνη μας είναι πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με το σύστημα αξιών που θέλουμε να τους δώσουμε.

Εγώ προσωπικά δεν θα ήθελα τα παιδιά μου να υποτιμήσουν κανέναν. Να νιώσουν ότι υπερτερούν επειδή είναι σε θέση ισχύος ή να μην βοηθούν τους γύρω τους. Να βλέπουν κάτι ξένο προς αυτούς και να γυρνούν από την άλλη. Ναι, γύρνα από την άλλη αν δεν σου κάνει, αλλά πρώτα κοίτα το κατάματα και δες τι μπορεί να είναι αυτό που σε ενοχλεί. Κάπως έτσι, μαζί με τις αναγνώστριες του Genius Mom θα αφηγηθώ και σε εκείνα τις ιστορίες των γυναικών που γνώρισα στο Δίκτυο Γυναικών Μέλισσα χθες, την Παγκόσμια Μέρα Μεταναστών. Πήγα εκεί με αυτήν την αφορμή αλλά είδα μια δουλειά που γίνεται κάθε μέρα. Γυναίκες από κάθε γωνιά της γης συσπειρώνονται σε πολιτιστικές και εκπαιδευτικές δράσεις και προσπαθούν να στελεχώσουν μια κοινωνία της οποίας δεν θα ντρέπεσαι να είσαι μέλος. Πάνω από όλα, για την ανοιχτή της σκέψη. Και είμαι σίγουρη πως και τα παιδιά μου θα ακούσουν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις ιστορίες τους. 

Δύο υπέροχες γυναίκες, δύο μαμάδες, δύο μετανάστριες που μεγάλωσαν τα παιδιά τους στη χώρα μας, η Ντέμπι Βαλένσια από τις Φιλιππίνες και η Μπεατρίς Ιχάρο από την Νιγηρία μου μίλησαν για την ιστορία τους και μου είπαν με καθηλωτική απλότητα και ηρεμία πως οι μαμάδες οφείλουμε να μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι είμαστε όλοι ένα.

Η Ντέμπι είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Μέλισσας που είναι ένα δίκτυο για μετανάστριες που ζουν στην Αθήνα ως κόμβος όπου μπορούν να συναντηθούν δίκτυα και άτομα, για να μοιραστούν τις ανησυχίες και τις ιδέες τους και να υποστηρίξουν ο ένας τον άλλον.

Η ίδια, ήρθε στην Ελλάδα την δεκαετία του ’80 όταν στη χώρα της η δικτατορία του Μάρκος για πάνω από 20 χρόνια μεγάλωνε γενιές που έζησαν το φασισμό στη χειρότερη του μορφή. Ο άντρας της τότε ήταν ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος με το Εθνικό - Δημοκρατικό Κίνημα και κάποια στιγμή η φυγή ήταν μονόδρομος για αυτούς. Έφτασαν στην Ελλάδα μαζί με τον 5χρονο τότε γιο τους να ξεκινήσουν την καινούργια τους ζωή.

Πώς είναι για μια οικογένεια με ένα μικρό παιδί να ξεκινάει ξανά τη ζωή της σε μια καινούργια χώρα;

Ήταν αρκετά δύσκολο γιατί έπρεπε να ενσωματωθούμε σε μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα, σε ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα τη στιγμή που και οι δύο έπρεπε να δουλέψουμε και να μείνουμε ενεργοί. Αποφασίσαμε να τον βάλουμε αμέσως στο σχολείο και πήγε στην Α’ Δημοτικού.

Πώς ήταν η προσαρμογή στο σχολείο;

Ήταν το μοναδικό παιδί που δεν ήταν Έλληνας στην τάξη, οπότε στην αρχή δεν ήταν χαρούμενος όμως σιγά σιγά έκανε φίλους. Ευτυχώς, υπήρξαν και γονείς άλλων παιδιών που μας στήριξαν πολύ, καθώς και δάσκαλοι, οπότε όλα αυτά βοήθησαν.

Πιστεύετε ότι υπήρξατε τυχεροί που βρέθηκαν στον δρόμο σας άνθρωποι που σας στήριξαν, δεδομένου ότι τα παιδιά από άλλες χώρες δεν τα υποδέχονται πάντα με φιλικότητα τα άλλα παιδιά στο σχολείο;

Ναι, ήμασταν πολύ τυχεροί. Μέναμε στα Εξάρχεια και πήγαινε στο δημόσιο σχολείο εκεί αλλά και για απογευματινή μελέτη. Αν στην καθημερινότητα του αντιμετώπιζε κακές συμπεριφορές, θα ήταν υπερβολικά δύσκολο για όλους.

Τι θα θέλατε να πείτε σε όλες τις Genius Mαμάδες που διαβάζουν αυτή τη στιγμή, σε σχέση με το πώς θα επιθυμούσατε να βλέπουν τα παιδιά τους τα ξένα παιδιά που έρχονται στα σχολεία;

Θα ήθελα να τους πω να μην φοβούνται να πλησιάσουν γιατί το να είσαι ανοιχτός σε νέες ιδέες, νέα πράγματα, νέες γνωριμίες είναι πολύ σημαντικό, καθώς επίσης και η ικανότητα να συμπάσχεις με ανθρώπους που έρχονται και καθένας έχει την δική του μοναδική ιστορία. Ας ακούσουν τις ιστορίες τους και ας βοηθήσουν όσο μπορούν γιατί η διαφορετικότητα είναι θετική για κάθε κοινωνία. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί κάθε χώρα να πάρει από τους ξένους και κάθε διαφορετική κουλτούρα. Επίσης είναι σπουδαίο να μπορούμε να συνυπάρχουμε και να συνειδητοποιούμε ότι ο κόσμος είναι αρκετά μεγάλος και μας χωρά όλους.

Πόσο σημαντικά τα θεωρείτε όλα αυτά για τον τρόπο που μεγαλώνει ένα παιδι;

Αυτές οι αξίες είναι πολύ σημαντικές. Η αξία του να συναισθάνεσαι τους άλλους ανθρώπους, να βοηθάς και να μεγαλώνεις παιδιά με όλα αυτά τα στοιχεία έντονα μέσα τους είναι τεράστια και σε κάνει πραγματικά περήφανη όταν συνειδητοποιείς ότι τα έχεις καταφέρει.

Η Μπεατρίς είναι μια πολύ ψηλή και δυνατή γυναίκα που ήρθε στην Ελλάδα πριν από 17 χρόνια για να ακολουθήσει τον άντρα της. Η προσαρμογή δεν ήταν τόσο εύκολη, αφού η ίδια στην χώρα της ήταν σχεδιάστρια μόδας ενώ όταν ήρθε εδώ δεν είχε με τι να ασχοληθεί.

Πώς ήταν για μια γυναίκα 31 ετών να τα αφήνει όλα πίσω και να ξεκινάει μια καινούργια ζωή;

Για να σας πω την αλήθεια, δεν ήταν εύκολο. Από εκεί που σχεδίαζα ρούχα, ήρθα σε ένα μέρος που δεν είχα τίποτα να κάνω. Έκλαιγα πολύ. Στην συνέχεια γνώρισα στην Εκκλησία μια γυναίκα που με πήρε μαζί της να πουλάω τσάντες στα παζάρια, στα πανηγύρια και στις λαικές και να πληρώνομαι μόνο αν κάτι πουληθεί. Δεν περνούσα καλά, δεν ήμουν ο εαυτός μου και χαιρόμουν μόνο αν πουλούσα κάτι. Αργότερα έκανα τις κόρες μου και έκατσα μαζί τους.

Πώς ήταν για τα παιδιά σας να μεγαλώνουν σε μια ξένη χώρα;

Δεν ήταν τόσο δύσκολο γιατί γεννήθηκαν εδώ, οπότε δεν είχαν θέμα κανένα, ούτε με την γλώσσα ούτε με τίποτα. Δεν ένιωσαν ποτέ ότι τα άλλα παιδιά δεν τις αποδέχονταν για αυτό που είναι και νιώθω πολύ τυχερή για αυτό.

Τι έχετε να πείτε στις μαμάδες που διαβάζουν αυτές τις γραμμές για το πώς θα έπρεπε να μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε σχέση με την αποδοχή της διαφορετικότητας και τη συμπεριφορά απέναντι της;

Όταν κανείς βλέπει ανθρώπους από άλλες χώρες οφείλει να τους αποδέχεται γιατί είμαστε ένα. Πρέπει να ξέρουμε να αγαπάμε ανεξαρτήτως χρώματος και κουλτούρας, είμαστε υποχρεωμένοι σαν άνθρωποι να το κάνουμε.

Πιστεύετε ότι με αυτές τις αξίες, οι επόμενες γενιές θα είναι καλύτερες από τη δική μας;

Σίγουρα θα είναι, με την βοήθεια του Θεού.