Get Inspired

Πριν λίγο καιρό έπεσε το βλέμμα μου πάνω σε μια είδηση για μια ομάδα μαθητών που ήταν η πρώτη στον κόσμο που ανέβηκε στις κορυφές του Ολύμπου. Πολύ εντυπωσιακό και συγκινητικό που αυτή η ομάδα ήταν ελληνική, σκέφτηκα, παρατηρώντας όμως λίγο καλύτερα το ρεπορτάζ των συναδέλφων αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση και με άγγιξε ήταν το γεγονός ότι αυτή η ομάδα μαθητών Λυκείου έκανε αυτό το κατόρθωμα σε μια εκδρομή που έκανε μαζί με τους γονείς! Αμέσως, επιδίωξα να τους βρω και να τους γνωρίσω από κοντά και με μεγάλη προθυμία και γλυκύτητα εκπρόσωποι των μαθητών του 2^ου Λυκείου Βούλας μαζί με τους γονείς τους με δέχτηκαν κοντά τους μια Κυριακή απόγευμα, αφού όλη την εβδομάδα όλοι τους τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

Εκατσα σχεδόν 2 ώρες μαζί τους και μέσα σε μόλις δύο ώρες έγινα λίγο πιο σοφή. Πιο σοφή σαν μαμά, πιο σοφή σαν άνθρωπος αλλά και πιο σοφή σαν κορίτσι που ποτέ δεν παύει να αισθάνεται παιδί και λατρεύει να ταξιδεύει στα μαθητικά του χρόνια και να σκέφτεται πώς περνούσε αλλά και όλα όσα θα ήθελε να είχε κάνει τότε. Και σίγουρα, θα ήθελα πολύ να βρισκόμουν στη θέση τους, να έχω όλα αυτά τα ερεθίσματα, τόσο δυνατές εμπειρίες και να περνάω μαζί με τους γονείς μου αλλά και τους φίλους μου τις πιο ανέμελες και ουσιαστικές στιγμές μου. Μπορεί να μην το έκανα σαν παιδί, φεύγοντας όμως από το σχολείο της Βούλας, πήρα μια απόφαση. Οτι θα το κάνω σαν μαμά. Θα κάνω πάντα ότι μπορώ για να είμαι κοντά στα παιδιά μου και όταν μεγαλώσουν να μπορώ να κάθομαι μαζί τους σε έναν καναπέ παρέα με τους φίλους τους και να με εμπιστεύονται. Αυτό όμως θέλει γερό χτίσιμο. Και αυτοί οι άνθρωποι, μου έδειξαν κάπως τον δικό τους τρόπο...

Πρώτα μου αφηγήθηκαν πώς ξεκίνησε όλη αυτή η διαδικασία. Οι γονείς από τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, ψαγμένοι από πολύ νωρίς στο θέμα της διασκέδασης και της επιμόρφωσης των παιδιών τους, δεν ήθελαν πια να κάνουν κάποιο ταξίδι μόνο για να διασκεδάσουν, ή να κλειστούν «σε ένα ξενοδοχείο ή να πάνε κάπου που έχει ωραίες πισίνες ή ωραίες παραλίες ή ωραίες κοπέλες ή οτιδήποτε»

Το κάνατε και αυτό!

«Το κάναμε αυτό περισσότερο όταν τα παιδιά ήταν στο δημοτικό», μου λέει ο Ανδρέας Τσαβλίρης από τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων και πατέρας δύο παιδιών Λυκείου, «αλλά τώρα διαλέξαμε ένα μέρος που θεωρούμε ότι σαν σύνολο και σαν έκταση είναι ίσως το ομορφότερο στην Ελλάδα και αυτό είναι η περιοχή του Ζαγορίου. Εκεί απευθυνθήκαμε στον Δήμο, ο οποίος μας βοηθάει πολύ σε όλες μας τις εκδηλώσεις να δούμε αν θα μπορούσε να κάνει κάποια χορηγία σαν συνδιοργάνωση με το σχολείο, να δούμε μήπως μπορούσαμε τα παιδιά να πληρώσουν λιγότερο γιατί ενα πράγμα που κοιτάμε είναι να είναι φθηνές οι εκδρομές μας γιατί ο Σύλλογος Γονέων δεν βγάζει τίποτα από αυτές τις εκδρομές. Δεν το κάνει δηλαδή για να έχει έσοδα αλλά για να περνάνε καλά τα παιδιά. Ο Δήμος μας είπε ότι ‘τι να σας χορηγήσω βρε παιδιά. Να πάτε να κάνετε εκδρομούλα;’ Και έτσι το σκεφτήκαμε από δω, το σκεφτήκαμε από εκεί και είπαμε να πάμε να κινηματογραφήσουμε, να πάρουμε πλάνα από την περιοχή και να δούμε μετά τι θα τα κάνουμε. Είχαμε την τύχη εκεί να βρούμε ένα παλικάρι ορειβάτη, οδηγό βουνού, φωτογράφο, που ήταν από τα Γιάννενα και είχε ένα drone. Και εμείς και τα παιδιά είχαμε κάμερες με όλα τα μέσα τελευταίας τεχνολογίας. Πήραμε λοιπόν από τη Δρακόλιμνη και από τα Ζαγοροχώρια πολλά πλάνα. Φτιάξαμε το πρώτο μας βιντεάκι που ανέβηκε στο You Tube και ενθουσίασε τον κόσμο, τα media και εν συνεχεία φτιάξαμε και ένα ντοκιμαντέρ με ωραία αφήγηση από τα παιδιά, καταπληκτική σκηνοθεσία, φανταστικές εικόνες. Το ντοκιμαντέρ αυτό κλήθηκε να παρουσιαστεί στο Adventure Field Festival, ένα φεστιβάλ διεθνούς κύρους με ντοκιμαντέρ από όλον τον κόσμο που γίνεται εδώ στην Ελλάδα κάθε χρόνο. Εκεί βραβεύτηκαν τα παιδιά για αυτό το ντοκιμαντέρ και από εκεί και μετά μας άνοιξε η όρεξη και σκεφτόμασταν τι άλλο να κάνουμε. Κάναμε λοιπόν συζητήσεις πολύ καιρό και αποφασίσαμε ότι ένα είναι το μέρος στην Ελλάδα που πρέπει να προβάλουμε γιατί είναι άλλωστε ένα μέρος που το ξέρει όλος ο κόσμος και αυτό ήταν ο Ολυμπος που είναι το διασημότερο βουνό μαζί με το Εβερεστ. Δεν είναι όμως εύκολο πράγμα, ήθελε τεράστια οργάνωση. Που θα μείνεις, πώς θα πας, που θα φας, πως θα κινηθείς, ποιος θα σε ανεβάσει, τι μέτρα ασφαλείας πρέπει να ληφθούν, τι καιρό θα έχει, γιατί μπορεί να ήταν Ιούνιος αλλά στα 2.900 μέτρα δεν υπάρχει καλοκαίρι, ακόμα και αν σκάει ο τζίτζικας. Ετσι λοιπόν και πουλώντας– αν μου επιτραπεί ο όρος – την προηγούμενη μας προσπάθεια προσελκύσαμε χορηγούς».

Ο κύριος Τσαβλίρης περήφανος αφηγείται:

«Είχαμε αθλητικό εξοπλισμό ο οποίος ήταν ακριβώς οτι μας χρειαζόταν, είχαν τα κατάλληλα παπούτσια τα παιδιά, είχαν όλοι κράνη, είχαμε τα πάντα, ομοιόμορφες εμφανίσεις, σακίδια, παγούρια, πραγματικά τα παντα. Τοπικοί παράγοντες μας βοήθησαν δίνοντας χρήματα, νερά, χυμούς και προμήθευσαν τα παιδιά με ότι χρειάζονταν. Αυτό βέβαια είχε σαν αποτέλεσμα η συμμετοχή ενός παιδιού για να έρθει με τον γονιό του να είναι πάρα πολύ μικρή. Με ελάχιστα χρηματα πήγαν τα παιδιά 7 μερες στον Ολυμπο, όχι όμως διακοπές, πήγαν να κάνουν αυτό που έκαναν που νομίζω ότι θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη τους για πάντα».

Ο Γιωργος Παπαντώνης, ο Γιώργος Σαρτζετάκης και η Εμμανουέλα Καρυδάκη τελειώνουν σύντομα το σχολείο αλλά μιλούν σαν ώριμοι ενήλικες για όλα όσα έζησαν. Ταξίδεψα μαζί τους σε όλα όσα έζησαν, στην ωριμότητα τους, την αθωότητα τους αλλά και τα όνειρά τους.

Πώς αισθανόσασταν όταν ήσασταν έτοιμοι να ανέβετε στον Όλυμπο;

Γιώργος Παπαντώνης: Αρχικά δεν ένιωθα κατι, ήξερα οτι είναι ένα από τα ομορφότερα μέρη στην Ελλάδα οπότε ενθουσιάστηκα αλλά όχι στον βαθμό που θα ενθουσιαζόταν κάποιος που ξέρει ολη αυτην την εμπειρία, ξέρει πόσο δύσκολο είναι, τις συνθήκες που θα χρειαστεί να ανταπεξέλθει. Εγώ ημουν πιο πολύ στο «πάμε μια ωραία εκδρομή».

Είχες άγνοια κινδύνου δηλαδή.

Γιώργος Παπαντώνης: Ναι, ακριβώς. Στο τέλος όμως όταν πια φτασαμε στην κορυφή, κατάλαβα τι συμβαίνει, ότι δηλαδή πρεπει να προσεχεις, ότι είναι κάτι πολύ δύσκολο, κουραστικό. Μιλάμε για 7 ώρες πεζοπορία, ξεκούραση και μετά αναρρίχηση στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, δεν είναι κάτι εύκολο.

Μετά, όταν όλο αυτό έγινε viral αφού φτιάξατε το βίντεο σας και είδες ότι υπήρχε ανταπόκριση από παντού, πως ένιωσες;

Γιώργος Παπαντώνης: Ενθουσιαστήκαμε γιατί, εντάξει, παιδιά είμαστε, θα ενθουσιαστούμε λίγο παραπάνω αν το όνομα μας βγει κάπου και ειδικά στην τηλεόραση και στα κανάλια που ενδιαφέρθηκαν που ήταν τα μεγαλύτερα κανάλια της Ελλάδας. Οπότε ναι ενθουσιαστήκαμε αλλά δεν κοιτάξαμε τι θα γίνει μετά αλλα να βιώσουμε στην εμπειρία όσο καλυτερα γινεται και να περάσουμε όμορφα.

Για σενα τι σημαίνει ότι ανέβηκες στην κορυφή του Ολύμπου;

Γιώργος Παπαντώνης: Αυτή τη στιγμή εχω συναίσθηση του τι σημαίνει αυτό το γεγονός αλλα πιστεύω ότι μεγαλώνοντας θα το εκτιμήσω ακόμα περισσοτερο. Ξερω οτι πολλοί άνθρωποι σε οποια ηλικία και αν είναι δεν έχουν εύκολα αυτην τη δυνατότητα.

Ειρήνη Αναστασέα (Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων): Το προηγούμενο βράδυ από το άγχος μου δεν μπορούσα να κοιμηθώ! Αλλά τελικά το αποτέλεσμα δικαίωσε κάθε μου φόβο και σας συνιστώ αν δεν έχετε ανέβει σε βουνό να το κάνετε! Οσο ανεβαίνεις νιώθεις οτι μπορείς παραπάνω και όσο τα καταφέρνεις τόσο παίρνεις κουράγιο και ικανοποίηση και θάρρος και σε γεμίζει όλο αυτό. Ημασταν απόλυτα σίγουροι ότι ειχαν παρθεί όλα τα μέτρα ασφαλείας και αυτό έπαιξε τεράστιο ρόλο γιατι ήξερες οτι είχες καταρτισμένους οδηγούς μαζί, ότι ήταν όλα οργανωμένα μέχρι και στην παραμικρή λεπτομέρεια, οπότε μην έχοντας κάτι πρακτικό να φοβάσαι ο καθένας έχει να αναμετρηθεί με τον εαυτό του.

Ο δικός σας Ολύμπος τι συμβολίζει;

Γιωργος Σαρτζετάκης: Οτι μπορούμε να ξεπεράσουμε τους φόβους μας

Εμμανουέλα Καρυδάκη: Και οτι μπορούμε να τα καταφέρουμε ολα.

Γιώργος Παπαντώνης: Οτι με καλή παρέα, ακόμα και στον Όλυμπο μπορείς να περάσεις πολύ ωραία.

Πέρα από το κομμάτι του στόχου σας που ήταν να ανέβετε στον Ολυμπο, πως περάσατε;

Γιώργος Παπαντώνης: Αυτές οι 7 μέρες ήταν ναι μεν κουραστικές αλλά πολύ ευχάριστες. Δηλαδή η πεζοπορία δεν μας φάνηκε τίποτα τρομερό γιατί είχαμε ξανακάνει κάτι αντίστοιχο και οι στάσεις μας στα καταφύγια με τα τοπικά φαγητά ηταν πολύ ωραίες ενώ στο καταφύγιο όπου μείναμε για να κάνουμε την αναρρίχηση την επόμενη μερα ήταν τόσο όμορφη η ζεστασιά, ο τρόπος που μας περίμεναν, ήταν μια από τις πιο εγκάρδιες στιγμες.

Γιωργος Σαρτζετακης : Θα μου μείνει σίγουρα αξέχαστη αυτη η εμπειρία γιατί έχουμε φτιάξει εδώ με τα παιδιά μια πολύ ωραία παρέα που είμαστε μαζι όλα αυτα τα χρόνια. Εγώ φανταστείτε μένω στο Φάληρο όχι στην Βούλα και έρχομαι κάθε μερα εδώ γιατι θελω να είμαι μαζι τους...

Εμμανουέλα Καρυδάκη: Ηταν μια μοναδική εκδρομή, δεν είχαμε ξανακάνει κάτι το παρόμοιο, ήμασταν όλοι μια παρέα, ήμασταν με τους γονείς μας που ήταν ωραίο και ευχάριστο αυτό πολύ. Εμένα ηταν η μαμά μου και το χάρηκα πολύ γιατι δενόμαστε πολύ μέσα από τέτοιου είδους ταξίδια, και οι γονείς με τα παιδιά και τα παιδιά μεταξύ μας.

Εσυ, Εμμανουέλα, φοβάσαι τα ύψη;

Δεν τα φοβαμαι ακριβώς αλλα δεν ήταν και ευχάριστο για μένα να πω την αλήθεια. Ομως με βοήθησαν όλοι γιατι ένιωθα ασφάλεια, δεν ένιωθα μόνη μου και αυτό ήταν πολύ σημαντικό.

Πιστεύετε οτι οι δυνατές σχέσεις, τα κίνητρα που εχουν να κάνουν με το συναισθηματικό κομμάτι της ζωής μας φέρνουν τα πιο σημαντικά αποτελέσματα;

Γιωργος Παπαντώνης: Σίγουρα! Ο Γιώργος για παράδειγμα ειχε ακροφοβία και προσπαθήσαμε ολοι να τον συνεφέρουμε..

Γιωργος Σαρτζετακης : Ηρθαν όλοι δίπλα μου, με κρατούσαν απο τα χέρια... Είχα τρελαθεί αλλά με βοήθησαν πολύ τα παιδιά και ξεπέρασα τον εαυτό μου τελείως γιατί έλεγα ότι δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ στη ζωή μου αυτό.

Τωρα τι λες;

Τωρα επειδη ηταν τοσο ωραία εμπειρία πιστεύω οτι θα το ξαναέκανα.

Πως ξεπέρασες τον φόβο σου;

Είχαμε κάνει το πρώτο κομμάτι της εκδρομής και φτασαμε σε ένα μονοπάτι όπου όπου και αν κοίταζες δεξιά αριστερά μπροστα πια ηταν γκρεμός. Είχα προβληματιστεί που ήμουν ο μόνος που ειχα φοβηθεί τοσο και έβλεπα τους άλλους πολύ χαλαρούς και όσο περναγε η ωρα χειροτέρευε το μονοπάτι γινόταν όλο και πιο απότομο οπότε εκεί με βοήθησαν πολύ τα παιδια. Καταφέραμε και ανεβήκαμε πανω, ημουν σε πολύ άσχημη κατάσταση.

Οταν πια ομως το κατάφερες και είδες πως έκανες αυτο που δεν φανταζόσουν;

Ενιωσα μια μεγάλη ικανοποίηση για μένα γιατι πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω αλλά τα κατάφερα και ‘ημουν πολύ χαρούμενος και περήφανος μετά, ειδικά όταν πέρασε λίγο η ώρα και συνήλθα.

Οπότε εσύ που περασες απο αυτήν την διαδικασία που φοβόσουν για κατι και τελικα τα κατάφερες, τι θα έλεγες σε κάποιον μικρότερο, συνομίληκο ή μεγαλύτερο σε σχέση με τους φόβους στη ζωή;

Αξίζει να προσπαθεί ο καθένας μας, το έζησα και ο ίδιος αυτό, να μην τα παρατάμε ποτέ γιατί αυτή είναι η ζωή.

Γιωργος Παπαντώνης: Ολη αυτη η εκδρομή ήταν ενα μάθημα για εμας, ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε τα όρια μας ανα πάσα στιγμη. Επίσης θελουμε να αποτελέσουμε παράδειγμα και για αλλα σχολεία να κάνουν και εκείνα τέτοιου είδους εκδρομές και όχι μόνο τις κλασικές που πανε να κάνουν μπάνια και να περάσουν καλά και όλα αυτα. Είναι πολύ ωραίο οι εκδρομές να είναι διαφορετικες απο το συνηθισμένο.

Εμμανουέλα Καρυδάκη: Να το δοκιμάσουν κ να πάρουν το ρίσκο γιατί θα δουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Και αν καταφέρουν αυτό που φοβούνται μπορούν να καταφέρουν πολλά πράγματα στη ζωή τους.

Σε οτι αφορά τη σχεση των γονιών με τα παιδιά, πόσο σημαντικό η μη είναι να έρχονται κοντά μέσα απο τέτοια ταξίδια, τέτοια εγχειρήματα και τέτοιες στιγμες;

Γιωργος Παπαντώνης:  Εγώ ενα παράδειγμα θελω μόνο να φέρω. Το παράδειγμα του κυρίου Αντρέα, ο οποίος ήταν ο μόνος από τους γονείς που προσφέρθηκε να έρθει μαζί μας στην κορυφή του Ολύμπου γιατί όπως είναι φυσικό λόγω ηλικίας και κούρασης είναι κάτι δύσκολο για τους γονείς μας, όμως εκείνος ενώ σίγουρα φοβόταν στάθηκε δίπλα μας και μας βοήθησε, στάθηκε βράχος. Ηταν δύσκολες οι συνθήκες, μας έπιασε χαλάζι και όταν κατεβαίναμε και όταν ήμασταν στην κορυφή, οποτε κάτσαμε και δυο λεπτά και το απολαύσαμε οσο γινόταν περισσότερο αλλά στην κατάβαση υπήρχαν αντικειμενικές δυσκολίες και εκείνος ήταν ο στυλοβάτης όλων μας.

Αντρέας Τσαβλίρης (Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων): Είναι τόσο δυνατές οι σχέσεις των παιδιών με τους γονείς τους που σκεφτείτε ότι τα παιδιά μας παρακαλούσαν να πείσουμε τους γονείς τους να έρθουν μαζί. Συνήθως τα παιδια σε αυτην την ηλικία για να περάσουν στιγμες με τους γονείς τους τους περνούν απο γενεές 14, αλλά εδω δεν συμβαίνει αυτο.

Ερχονται κοντα οι γονείς με τα παιδια μεσα από τέτοιες διαδικασίες;

Ναι φυσικά, τα παιδια μας δέχονται στις παρέες τους, κάνουμε τα ίδια αστεία, γελάμε μαζί, πίνουμε και κανένα τσιπουράκι που λεει ο λόγος και εγώ δεν νιώθω ότι έχω δυο παιδιά αλλα 15-17-25, όσα είναι σε καθε εκδρομή μαζί μας.

Εγώ εχω μικρά παιδια και εχω ένα μικρό άγχος οτι όταν λίγο μεγαλώσουν δεν θα με θέλουν κοντα τους με τις παρέες τους κλπ... Υπαρχουν τρόποι να μένουν παντα κοντά οι γονείς με τα παιδια τους;

Γιωργος Παπαντώνης: Όταν ξεκινάς εκδρομές απο πολύ μικρές ηλικίες και δένονται οι παρέες τότε είναι κάτι που εχεις πολύ κοντα στην καρδιά σου και είναι πολύ πιο εύκολο να μείνεις κοντά σε σχεση με το να αλλάζουν συνέχεια τα πρόσωπα. Κακα τα ψέματα, δεν υπάρχουν και πολλοί καθηγητές και διευθυντές σχολείων που να κάνουν εύκολα τέτοιες δράσεις και να αναλάβουν τέτοιες ευθύνες. Αν τα παιδια σας εχουν τέτοιες στιγμες να θυμούνται απο εσάς τότε είναι σίγουρο πως θα σας θέλουν πάντα κοντά τους.

Πέτρος Γεωργιλάς (Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων): Το θέμα δεν είναι να κάνεις το παιδί να έρθει κοντά σε σένα αλλά να έρθεις εσύ κοντά στο παιδί. Να μπεις μέσα στο πνεύμα του, να μπεις μέσα στη νοοτροπία του, να μπεις μέσα στον τρόπο που ζει στην σύγχρονη κοινωνία και έτσι να δίνεις και εσύ με τον τροπο σου κατευθυντήριες γραμμές σωστές. Οι εκδρομές, τα parties και η διασκέδαση γενικά είναι ένας τρόπος. Το κακό είναι ότι τα παιδιά ειδικά στο Γυμνάσιο θέλουν να αποστασιοποιηθούν από τους γονείς τους αλλά αυτό ξεπερνιέται με την πολύ καλή σχέση που έχεις ήδη χτίσει απο το δημοτικό. Τα παιδιά μας διαφέρουν από τα αλλα σε όλα τα επίπεδα. Γιατι; Γιατι ήμασταν κοντά τους σε όλα. Οχι όμως πιεστικά. Δεν είσαι κοντά τους για να τους πεις «μην πιεις, μην καπνίσεις, μην βγεις, μην αργήσεις, μην, μην». Είσαι κοντά τους να τους πεις «πιες, βγες, άργησε» αλλα όπως πρέπει.

Ποσο εύκολο είναι να κρατήσεις αυτην την ισορροπία;

Θελει παρα πολλή δουλειά και προσωπικό χρόνο.

Μπορεί ένα παιδι 17 χρονων να θελει να περνάει χρόνο με τους γονείς του;

Εμμανουέλα Καρυδάκη: Πιστεύω ότι αν οι γονείς δεν τους περιορίζουν τόσο πολύ, τα παιδιά νιώθουν μια ελευθερία αλλά και μια προστασία παράλληλα και θεωρώ οτι αυτό είναι ένα ωραίο συναίσθημα γιατί ξέρεις ότι έχεις κάποιον που σε αγαπάει κοντά σου.