Get Inspired

Χθες ήταν τα γενέθλια του μικρού μου γιου. Με το που ξύπνησα να ετοιμάσω το παρτάκι που του είχα προγραμματίσει, αφού τον κοίταξα που κοιμόταν σαν άγγελος και με δάκρια στα μάτια του ευχήθηκα ψιθυριστά να ζήσει πάντα γερός και χαρούμενος, έσπευσα να ‘ανεβάσω’ στα social media μου μια φωτογραφία μας και να δηλώσω πόσο τον αγαπώ. Ανάμεσα στο μικρό μου κείμενο και τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν, μου ήρθε μια σκέψη στο μυαλό. Πως είναι τόσες πολλές οι φορές που έχω δει στα προφίλ φίλων μου μαμάδων αντίστοιχα posts που έχουν την ανάγκη να πουν με περισσότερα ή λιγότερα λόγια ένα ‘χρόνια πολλά’ στο αγγελούδι τους. Με πολλά από αυτά έχω δακρύσει, με άλλα έχω ταυτιστεί, με όλα όμως σκέφτομαι πως ανεξάρτητα από το τι και αν ανεβάζει κάποιος στα social media, η αλήθεια είναι ότι όταν τα παιδιά μας έχουν γενέθλια, η συγκίνησή μας είναι δεδομένη.

Με κάποιον υπερφυσικό και μαγικό τρόπο, ταξιδεύουμε πίσω σε αυτήν την ημέρα και ζούμε από την αρχή τον ερχομό του παιδιού μας στη ζωή. Αναρωτιόμαστε «πότε πέρασαν τα χρόνια», σαν πότε ήταν που νεογέννητο το είχαμε στην αγκαλιά μας και βιώναμε αυτά τα υπέρμετρης αγάπης συναισθήματα, πώς από ένα τόσο δα πλασματάκι έχει πια γίνει μεγαλύτερο μωρό ή παιδάκι με προσωπικότητα και μοναδικότητα, ή έφηβος στο κατώφλι της ανεξαρτητοποίησης ή ενήλικας με την δική του πια ζωή…

Και κάπως έτσι, με αυτήν την αφορμή, σκέφτηκα πως δεν μένουν πολλά ακόμα γενέθλια που ο μικρός μου πριν σβήσει τα κεράκια και αμέσως αφού το κάνει θα ψάχνει το βλέμμα μου. Που την ώρα του πάρτι του και αφού εγώ προσπαθώ λίγο να μιλήσω με άλλες μαμάδες, να φέρω στα άλλα παιδάκια χυμούς και να συνεννοηθώ με τους ανιματέρ πότε να βγάλω την τούρτα αυτός μου γκρινιάζει «γιατί τον άφηνα μόνο του». Που όταν όλοι του εύχονται χρόνια πολλά αυτός κρύβεται πίσω από τα πόδια μου και με αγκαλιάζει όσο πιο σφιχτά μπορεί. Που για να χαρεί με ένα δώρο με κοιτάει για να δει αν ενθουσιάζομαι το ίδιο. Πόσα ακόμα γενέθλια να περάσω έτσι; Σε λίγο θα εύχομαι την ώρα που θα σβήνει τα κεράκια του να διασταυρωθούν έστω για ένα δευτερόλεπτο το βλέμματά μας και να μην βαριέται τόσο να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και να τον φιλήσω. Κάποτε δεν θα είμαι καν καλεσμένη στα γενέθλια του αφού θα καλεί κάπου έξω τους φίλους του μόνος του. Και κάποτε θα θυμάμαι πως κάποτε με κοίταξε με την μεγαλύτερη γλύκα του κόσμου όταν έσβησε τα κεράκια του για να πάρει την επιβεβαίωση πως το έκανε καλά. Και τότε, όταν θα έχουν περάσει τα χρόνια, δεν θα θυμάμαι μόνο την ημέρα που γεννήθηκε, όπως έκανα χθες και συγκινιόμουν. Θα θυμάμαι και αυτά τα γενέθλια που ήμουν ακόμα όλος του ο κόσμος.

Γι’ αυτό κάθε φορά που διαβάζω μια μαμά να γράφει για τα γενέθλια του παιδιού της συγκινούμαι. Και ταξιδεύω με το μαγικό χαλάκι μου είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον και ζω ξανά και ξανά κάθε στιγμή που με κάνει και νιώθω τυχερή και μοναδική. Είτε γιατί στα μάτια του παιδιού μου είμαι ακόμα το νούμερο 1, είτε γιατί το παιδί μου έχει γίνει ολόκληρος άντρας και τον έχω μεγαλώσει τόσο καλά που είμαι πάντα μέσα του και ας μην χρειάζεται να είμαι πάντα μπροστά του.