Λένε ότι πρέπει να χάσεις κάτι για να το εκτιμήσεις. Εγώ όμως λέω ότι ιδανικά πρέπει να φτάσεις κοντά στο να το χάσεις για να ανοίξεις τα μάτια σου και να αναγνωρίσεις την τύχη σου. Κάπως έτσι νιώθω αυτήν τη στιγμή που έχω γυρίσει μετά από 3 μέρες σε ιδιωτικό νοσοκομείο Παίδων στα βόρεια προάστεια, ύστερα από πολύ ψηλό πυρετό με έντονο πόνο στην μέση και εμετούς που έκανε ο μεγάλος μου γιος. Και νιώθω έτσι γιατί εμείς πήραμε τελικά εξιτήριο, τη στιγμή όμως που δεκάδες οικογένειες έμειναν εκεί, αφού βρίσκονται ήδη πολύ περισσότερο από εμάς και δεν ξέρουν καν πόσο ακόμα θα κάτσουν και πόσο καλά θα είναι το παιδί τους. Πνευμονίες, λοιμώξεις, ωτίτιδες στην πρώτη γραμμή, με τους γιατρούς να λένε ότι οι «ιοί έχουν πια αλλάξει».
«Δεν είναι πια τα πράγματα όπως ήταν. Υπάρχουν πια πολύ επιθετικοί ιοί που έχουν πολύ πιο ήπια συμπτώματα από τα δικά σας και μπορούν να αφήσουν παιδί ανάπηρο», άκουγα αποσβωλωμένη από τους επιστήμονες υγείας του νοσοκομείου και ήμουν πραγματικά με δεμένα τα χέρια. Με έναν πυρετό 41 ακατέβατο δεν παίζεις άλλωστε και πρέπει να αποκλείσεις κάθε ενδεχόμενο. Πρώτη φορά που έπαιρνε αντιπυρετικά και αντί να πέφτει ο πυρετός ανέβαινε. Πρώτη φορά που ήταν κακοδιάθετος. Πρώτη φορά που δεν έτρωγε τίποτα και πρώτη φορά που διαμαρτυρόταν για έντονο πόνο στη μέση. Δεν μπορούσα να μην αντιδράσω, φοβήθηκα και τον πήγα να τον δουν. Δε φανταζόμουν ότι θα μας κρατούσαν, οπότε είχα πει στο παιδί ότι πάμε απλά για μια εξέταση και θα γυρίσουμε. Το ίδιο και στον αδερφό του. “Δεν είναι καλές οι εξετάσεις”, μου λένε με πολύ σοβαρό ύφος και ότι πρέπει να κάνουμε εισαγωγή. Δεν ήξερα τι να πω, ούτε μπορούσα να αμφισβητήσω τίποτα απολύτως. Οπότε απλά μπαίνεις στον χορό και παίζεις με τους όρους τους, σε ένα παιχνίδι που δεν ξέρεις. Υποβάλεις το παιδί σου σε ότι εξετάσεις σου πουν και ας το ακούς να κλαίει και να υποφέρει και να παρακαλάει να γυρίσει στο σπίτι. Και ας θέλεις να το πάρεις και να φύγετε και να το πας στην ασφάλεια και τη ζεστασιά του σπιτιού σου. Λες «και αν είναι κάτι επικίνδυνο;». Ποιον να ακούσεις; Που να βασιστείς; Τι ρίσκο να πάρεις;
Το καλό είναι ότι ο πυρετός έπεσε. Από μόνος του τελικά. Χωρίς φάρμακα, χωρίς αντιβίωση και χωρίς καμία σαφή διάγνωση, πέρα από την λοίμωξη που έδειχνε το αίμα και τα πολύ αυξημένα λευκά αιμοσφαίρια. Δεν ξέρω τι έγινε. Προφανώς αν έκανα υπομονή μια μέρα δεν θα είχε περάσει το παιδί όλα αυτά που πέρασε. Θα είχε πέσει ο πυρετός και δεν θα είχαμε αυτήν την περιπέτεια να θυμόμαστε. Δεν ξέρω τι ισχύει και τι όχι, αν πρέπει να υποβάλλουμε τα παιδιά σε τόσες εξετάσεις «για να είμαστε σίγουροι» ή όχι. Αν όντως ισχύει το δεύτερο, καλά κάνουμε και έχουμε τα παιδιά μας 3 και 4 και 5 και όσο είναι χρονών να γίνονται πειραματόζωα, για να αποκλείσουμε όλα αυτά τα τρελά που ακούς και σου πέφτουν τα μαλλιά. Αν όμως όλα αυτά είναι υπερβολές, δεν θέλω καν να σκέφτομαι ποιων και γιατί, πώς πρέπει να αντιδράσει ένας γονιός; Πραγματικά δεν ξέρω.
Κάθομαι ήσυχη δίπλα τους, σε ένα φωτισμένο από τα φωτάκια του Χριστουγεννιάτικου στολισμού μας σαλόνι, πίνω μια γουλιά κρασί και κλείνω τα μάτια προσπαθώντας να είμαι ευτυχισμένη που ο γιος μου είναι γερός και είμαστε πια στο σπίτι μας πιο υγιείς από ποτέ. Δεν μπορώ όμως. Δεν μπορώ να ξεχάσω τις κραυγές των παιδιών, των γονιών και τις εικόνες των οικογενειών που σίγουρα δεν μπορούν να χαμογελούν αυτήν την ώρα. Δεν μπορώ να ξεχάσω την φωνή του γιου μου που ούρλιαζε και παρακάλαγε να τον αφήσουν να γυρίσει σπίτι ούτε την εικόνα του να σέρνει τον ορό με τις ρόδες για να πάει στην τουαλέτα και σίγουρα δεν μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου drama queen που δεν το μπορώ. Γιατί ξέρω πως αν ήξερα ότι όλο αυτό που έγινε έπρεπε να γίνει, το χαμόγελο μου θα φώτιζε όχι μόνο το σπίτι μας αλλά όλο το λεκανοπέδιο. Το θέμα που με βασανίζει είναι ότι δεν ξέρω. Ξέρω ότι μπήκα σε έναν χορό και απλά χόρεψα. Τι χορός όμως είναι αυτός; Συμφερόντων ή λειτουργήματος; Τελειομανίας ή ανεπάρκειας;
Τέλος καλό όλα καλά λένε. Ομως, είναι ανάγκη να φτάσεις σε αυτό το τέλος για να πεις ότι είναι όλα καλα;
