Free Time

Διάβασα πριν από λίγες μέρες για τον σάλο που έχει προκαλέσει η λίστα που δόθηκε σε γονείς παιδιών που φοιτούν σε δημόσιο νηπιαγωγείο σε χωριό κοντά στην Καρδίτσα που αφορούσε τα απαραίτητα υλικά που πρέπει να προμηθευτούν οι οικογένειες και να φέρουν στο σχολείο. Εκτός από τους μαρκαδόρους, τα ντοσιέ, τα μπλοκ, τις κόλλες και όλα όσα θα χρειαστούν τα παιδιά στο σχολείο (τα οποία παρεμπιπτόντως αλλά ασχέτως με το εν λόγω άρθρο θεωρώ ότι στην δημόσια εκπαίδευση θα έπρεπε να χορηγούνται δωρεάν) η δασκάλα έγραφε τα εξής:

1 παιχνίδι τα αγόρια (ότι τους αρέσει)

1 σετ κουζινικά ή πλαστικά φρούτα ή ζωάκια (μόνο τα κορίτσια)

Ομολογώ ότι στην σκέψη ότι όντως αυτό είναι αλήθεια και δεν είναι από αυτά που κυκλοφορούν κατά καιρούς στο Διαδίκτυο ως αβάσιμα για να διαψευστούν λίγες μέρες μετά έγινα πραγματικά έξαλλη. Δεν είμαι φεμινίστρια με την συνδικαλιστική έννοια του όρου και πιστεύω στην διαφορετικότητα των δύο φύλων με την έννοια ότι ο άντρας οφείλει να είναι αρσενικό και η γυναίκα θηλυκό, με όλα όσα συνεπάγεται αυτός ο διαχωρισμός. Είμαι όμως και φύσει φιλελεύθερος άνθρωπος και ιδεαλίστρια και θεωρώ ότι η διαφορετικότητα είναι κάτι εντελώς άλλο από την ισότητα και ουδεμία σχέση έχει με το πώς έχει εδραιωθεί στην συνείδηση πολλών ανθρώπων ότι με άλλα πράγματα ασχολείται ή επιτρέπεται να ασχοληθεί ο άντρας και με άλλα η γυναίκα, ειδικά σε ηλικίες όπου το μυαλό δεν έχει καμία πονηριά και η φαντασία εξελίσσει τα παιδιά σε επίπεδα που κανείς ενήλικας δεν έχει την δυνατότητα να επιτύχει.

Θυμήθηκα ότι πριν από δύο χρόνια, όταν ο μικρός μου γιος ήταν 3 χρονών και είχε την γιορτή του, μου ζήτησε να του πάρω για δώρο μια κουζίνα. Πολύ περήφανος για το νέο του απόκτημα έλεγε τι μαγείρεψε και πως είναι σεφ με δική του κουζίνα, όταν ένας πολύ δικός μου άνθρωπος του είπε: «Καλέ αυτά είναι παιχνίδια για κορίτσια». Θυμάμαι να εκνευρίζομαι τόσο πολύ που ενώ γενικά είμαι άνθρωπος που δεν του αρέσουν οι εντάσεις και προτιμώ να αφήνω τους άλλους να εκτίθενται μόνοι τους χωρίς να αντιδρώ , απάντησα «τι είναι αυτά που λες καλέ; Που ζούμε; Καθόλου για κορίτσια δεν είναι και ο Γιώργος, αν θέλει, θα γίνει ο καλύτερος σεφ και θα φτιάχνει τα πιο νόστιμα φαγητά».

Μπορώ να καταλάβω κάποιοι άνθρωποι στην ηλικία των γονιών μας που μεγάλωσαν σε μια κοινωνία όπου οι άντρες δούλευαν και οι γυναίκες έμεναν στο σπίτι να θεωρούν ότι ο άντρας κάνει άλλα πράγματα και η γυναίκα άλλα. Αφενός όμως προσωπικά θεωρώ ότι τα πρότυπα αυτά δεν είναι υγιή γιατί προωθούν έναν ρατσισμό που είναι υπόγειος και υποτιμά και τα δύο φύλα με τρόπο που μακροπρόθεσμα φαίνεται σε κάθε έκφανση της ζωής και αφετέρου και πολύ βασικό για το προκείμενο θέμα, έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Τώρα που οι γυναίκες μορφώνονται με τον ίδιο τρόπο, μπαίνουν στην αγορά εργασίας και διεκδικούν μισθούς αντίστοιχους με τους άντρες , τώρα που οι σχέσεις είναι ισάξιες και οφείλουν και οι δύο να προσπαθούν για να μείνουν μαζί, τώρα που ο αμοιβαίος σεβασμός έρχεται επειδή το θέλουν και τα δύο μέρη και όχι γιατί πρέπει να το βουλώσει ο ένας από τους δύο, τώρα που οι άντρες σεφ αποτελούν κατά κόρον τον ευσεβή πόθο τουλάχιστον του μισού γυναικείου πληθυσμού και οι επιτυχημένες γυναίκες ανεβάζουν τις μετοχές τους στα μάτια των αντρών και κερδίζουν την εκτίμηση τους, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που σκέφτονται έτσι;

Και αφού υπάρχουν, ειδικά στην ΠΑΙΔΕΙΑ, η ευθύνη της οποίας είναι ή μάλλον θα έπρεπε να είναι να εκπαιδεύει συνολικά τα μικρά μέλη της κοινωνίας μας, γιατί δεν μπήκε και στην λίστα με τα υλικά του ολοήμερου σχολείου, εκεί που αναφέρονται οι παντόφλες, και μια υποσημείωση κατά την οποία τα κορίτσια οφείλουν να τις φέρνουν στα αγόρια; Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε.

Θυμώνω πάρα πολύ με αυτά τα πρότυπα. Θυμώνω που σαν κοινωνία είμαστε ακόμη τόσο πίσω. Εύχομαι όμως να μην ανήκω στην μειοψηφία αλλά στην πλειοψηφία εκείνων που πιστεύουν ότι τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με τέτοιον τρόπο ώστε να έχουν απόλυτη ανοχή και αποδοχή της διαφορετικότητας. Να έχουν τον χώρο να αναπτύξουν τα ταλέντα τους και να εκφράσουν τις επιθυμίες τους χωρίς να φοβούνται ότι θα κριθούν. Κανένα παιδί δεν γεννιέται πονηρό. Την πονηριά εμείς οι μεγάλοι τους την βάζουμε. Με αυτά που τους λέμε, αλλά κυρίως με αυτά που μας ακούν να λέμε. Μπορείς να πεις στο παιδί σου 100 φορές να μην λέει την λέξη *αλάκας. Αν όμως σε ακούει να την λες εσύ, το παράδειγμα σου θα ακολουθήσει και όχι την συμβουλή σου. Μπορεί να του πεις 200 φορές να λέει ευχαριστώ όταν του δίνουν κάτι. Αν όμως σε βλέπει στο σουπερμάρκετ να παίρνεις τις σακούλες και να φεύγεις χωρίς να λες εσύ την λέξη ευχαριστώ, γιατί να μάθει να την λέει; Μέσα από το βίωμα μαθαίνουμε όλοι. Ας μεγαλώσουμε λοιπόν παιδιά που θα είναι καλύτερα από μας. Γιατί μόνο τότε έχουν ελπίδα να ζήσουν σε μια κοινωνία που είναι καλύτερη από τη δική μας. 

Θα είμαι περήφανη να δω το παιδί μου να γίνεται ο καλύτερος σεφ. Και όχι γιατί είναι cool, ή είναι αντρικό, ή θα βγάζει λεφτά ή θα γίνει διάσημος ή αρέσει σε μένα να τον φαντάζομαι έτσι. Γιατί είναι κάτι που θα ευχαριστεί εκείνον. Και ότι και αν τελικά επιλέξει να κάνει τα επόμενα τουλάχιστον 12-13 χρόνια που ου απομένουν μέχρι να αρχίσει να καταλήγει και πάλι θα το στηρίξω και θα με κάνει περήφανη να τον δω να το πετυχαίνει. Τίμιο μόνο θέλω να είναι και να του αρέσει. Και αν μεγαλώσει με αυτές τις αξίες, τότε είναι σίγουρο πως θα επιλέξει το καλύτερο για εκείνον. Αν ξέρει ένα παιδί πως ο γονιός του είναι περήφανος για εκείνο, μπορεί να φτάσει στον ουρανό. Πιστέψτε σε εκείνα, εμπιστευτείτε τα και αποβάλετε τα δικά σας θέλω από τη ζωή τους. Και τότε θα δείτε πολλά περισσότερα από όσα θα μπορούσατε να ονειρευτείτε για εκείνα!