Free Time

Εδώ και αρκετό καιρό, ο μεγάλος μου γιος μου ζητάει μετά το βραδινό παραμύθι να κάτσουμε να «συζητήσουμε τα νέα μας». Οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ημέρας και αν του πω ‘έλα να πούμε τα νέα μας’, θα με αγνοήσει με δεξιοτεχνία, όχι απαραίτητα γιατί έχει μεθοδευμένη την βραδινή κουβέντα, αλλά γιατί ο χρόνος του τρέχει, όπως και ο ίδιος, σαν τρελός και βαριέται να κάτσει ήσυχος για να μου μιλήσει.

Συνήθως θα τρέχει πάνω κάτω στο σπίτι, θα κάνει ταρζανιές, θα στήνει επιτόπιες παραστάσεις με τον ίδιο πρωταγωνιστή και θα μιλάει ακατάπαυστα αναπαριστώντας κάποιον σουπερήρωα μέσα στο δωμάτιο του ή στο σαλόνι μας.

Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησε αυτή η διαδικασία του κοινού μας ήσυχου χρόνου το βράδυ σκεφτόμουν πόσο καλύτερα θα ήταν να τα είχαμε πει νωρίτερα και όχι ‘τώρα που έχει περάσει η ώρα που θα έπρεπε να έχει κοιμηθεί’. Σκεφτόμουν που δεν θα ξυπνάει με τίποτα το πρωί και θα χάσουμε το σχολικό, ότι πάλι δεν θα θέλει να φάει πρωινό, αφού δεν μπορεί να τρώει στα γρήγορα και όλα αυτά τα εμπόδια που με έκαναν τελικά να χάνω τις στιγμές, μην απολαμβάνοντας τες.

Πολύ γρήγορα όμως, το ίδιο το παιδί μου με έκανε να σταματήσω όλες αυτές τις σκέψεις, αφού κατάλαβα πόσο πολύτιμες ήταν εκείνες οι στιγμές που ζούσαμε, που εγώ ήμουν διατεθειμένη να χαλάσω προκειμένου να μην χάσει 15 λεπτά ύπνου!

Μέσα σε μια στιγμή ο χρόνος πάγωσε. Την στιγμή που μου απάντησε σε μια ερώτηση που του είχα κάνει το απόγευμα για μια δράση που έκαναν στο σχολείο και δεν μου είχε απαντήσει με την δικαιολογία ότι «δεν θυμόταν». Το βράδυ όμως το θυμήθηκε. Και όχι μόνο το θυμήθηκε αλλά μου ανέλυσε και πως ένιωσε, τι ακριβώς έγινε, τι έκαναν τα άλλα παιδιά, οι δασκάλες τους, όλα. Και εκεί κατάλαβα ότι το παιδί μου χρειάζεται αυτόν τον χρόνο μαζί μου. Ότι τότε είναι που αισθάνεται ασφαλής να μου ανοίγεται και να μου εκφράζεται. Τότε είμαστε εγώ και αυτός, αγκαλιά, σε ένα κρεβάτι, χωρίς κανέναν αντιπερισπασμό, σε μια στιγμή που κάποτε θα μου λείπει παράφορα.

Αυτά τα λόγια που μου λέει λίγο πριν αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο για να αποκοιμηθεί είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός μετά από την ίδια τους την ύπαρξη… Αχ αυτά τα λόγια… Πόσο καλή μαμά είμαι, πόσο πολύ με αγαπάει, πόσο θα τσακίσει οποιονδήποτε με στενοχωρήσει, πόσο περήφανος είναι για μένα (ναι αυτήν την λέξη χρησιμοποιεί!), πόσο ξέρει ότι κάνω για εκείνον και τον αδερφό του τα πάντα και πόσο δύσκολο του είναι να περιγράψει με λόγια τι αισθάνεται όταν με κοιτάει! Αυτά και άλλα πολλά που σαν την αξία που έχουν κάτι άλλο δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο, είναι που εγώ ακούω κάθε βράδυ από τον μεγάλο μου γιο, όταν ο μικρός έχει αποκοιμηθεί και είναι η δική μας η στιγμή. Κάθε φορά συγκινούμαι. Και κάθε, μα κάθε φορά βρέχω το μαξιλάρι του όταν το δάκρυ τρέχει στο μάγουλο μου. Ευτυχώς που μέσα στα σκοτάδια δεν φαίνομαι οπότε εκείνος δεν το βλέπει και μπορώ μόνο να τον αγκαλιάζω και να τον χαϊδεύω όσο πιο σφιχτά γίνεται για να νιώσει την αγάπη μου. Παράλληλα, μου λέει όλα του τα μυστικά, ότι μπορεί να θεωρεί ότι έκανε λάθος, ότι τον στενοχώρησε, κάτι που έκανε κάποιος άλλος στο σχολείο και του έκανε εντύπωση, όλα όσα δείχνουν ότι εκείνη την ώρα μου ανοίγει την καρδούλα του και με εμπιστεύεται. Υπέροχες στιγμές, υπέροχα συναισθήματα και θεμέλια μιας ισορροπημένης σχέσης, όλα εκεί, στα χέρια μου και στην αγκαλιά μου! 

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα το ζητάει και θα το χρειάζεται. Ξέρω πως τέτοιες στιγμές όμως δεν τις χάνεις και πως είμαι ευλογημένη που τις ζω. Και ξέρω πως όσο σημαντικός και αν είναι ο ύπνος, για την ανάπτυξή τους και την ξεκούραση τους, τίποτα δεν συγκρίνεται με την πληρότητα που νιώθουμε και οι δυο μας, σε εκείνο το παιδικό κρεβάτι. Και όταν σε κάποια χρόνια έχει να σκεφτεί ή να θυμηθεί κάτι από την παιδική του ηλικία, δεν θα είναι τα 15 λεπτά που κοιμήθηκε παραπάνω. Όπως και εγώ, όταν πια θα ανοίξουν τα φτερά τους και θα πετάξουν, θα έχω ζήσει τόσες όμορφες και ανεκτίμητης αξίας στιγμές που δεν θα έχω ούτε κενά ούτε θλίψη. Μόνο χαρά.

Ανυπομονώ να αρχίσει και ο μικρός μου να μου λέει τα δικά του τα λογάκια, λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος, και ανυπομονώ και για τις δικές μας στιγμές όταν και αν θελήσει εκείνος. Ανυπομονώ για όλα αυτά και με τους δυο και ξέρετε κάτι; Αν κάποιες από εσάς στην τρέλα της μέρας βάζετε τα παιδάκια σας για ύπνο και φεύγετε, δοκιμάστε να κάτσετε λίγο δίπλα τους πριν κοιμηθούν. Θα με θυμηθείτε…