Free Time

Είναι Σάββατο απόγευμα και είμαστε με τα παιδιά μου σε ένα φανταστικό παιδικό πάρτι. Ξαφνικά έρχεται ο μικρός και μου λέει: «Μαμά, η Aρα (η κοπέλα που τα προσέχει στο σπίτι) έχει ρεπό αύριο;». «Ναι αγάπη μου», του απαντάω.

Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι ως χωρισμένη και εργαζόμενη μαμά, με γονείς που με στηρίζουν σε όλα σε συγκινητικό βαθμό αλλά εργαζόμενους επίσης οπότε ούτε αυτοί έχουν τη δυνατότητα να με βοηθούν σε αυτό το επίπεδο, δεν έχω επιλογές στο που να αφήνω τα παιδιά μου όταν εγώ δουλεύω. Έτσι, έχω στο σπίτι έναν υπέροχο άνθρωπο που με βοηθάει και έχει ρεπό την Κυριακή και την μισή Δευτέρα.

Συνεχίζοντας λοιπόν την στιχομυθία που με ενέπνευσε για αυτό το άρθρο, ο μικρός με έμφαση στο βλέμμα λέει δυνατά. «Δεν έχεις ΚΑΙ εσύ ρεπό αύριο ε;» «Όχι αγάπη μου, από τι να έχω ρεπό εγώ αύριο;» Και τότε με πολύ μεγάλο στόμφο, πετάγεται ο μεγάλος που ήταν ακριβώς δίπλα και είχε ακούσει ολόκληρο τον διάλογο και λέει:

«Τι λες μαμά, πώς δεν έχεις ρεπό; Εσύ παίρνεις ρεπό όταν πηγαίνεις στη δουλειά!»

Τον κοιτάω και αφού γέλασα και τον πήρα αγκαλιά, πραγματικά σκέφτηκα και του παραδέχτηκα πως, όντως, μεταφορικά και κυριολεκτικά, στα μάτια τους ή όχι, η μαμά πραγματικά παίρνει ρεπό όταν πηγαίνει στην δουλειά.

Και επειδή το έχω συζητήσει με πολλές μαμάδες κατά καιρούς, κάπως έτσι είναι και στα θετικά του και στα αρνητικά του. Στα θετικά είναι σίγουρα πως πολλές φορές είναι τόσο πιο ξεκούραστα στη δουλειά. Όσο άγχος και να έχεις, όσα τρελά πράγματα και αν έχεις να αντιμετωπίσεις, τρόπον τινά εκείνες τις ώρες ξεκουράζεσαι λίγο. Δεν ακούς συνέχεια «μαμά, θέλω αυτό», «μαμά κοίτα έκανα ζημιά», «μαμά θέλω κακά», «μαμά με χτύπησε», «μαμά δεν θέλω να φάω», «μαμά έλα τώρα εδώ», «μαμά δεν θέλω να πλύνω τα δόντια μου», «μαμά έλα να παίξουμε πόλεμο», «μαμά τελείωσα, έλα να με σκουπίσεις» και πολλά ακόμα που πέφτουν απανωτά, με δυνατή φωνούλα και χωρίς να έχεις περιθώριο να πεις «σε δύο λεπτά». Ούτε να τους αφήσεις με τον βρώμικο ποπό μπορείς, ούτε να τους αφήσεις να έχουν βγάλει όλες τις τρίχες από το κεφάλι τους μπορείς, ούτε να τους αφήσεις να πεινάνε ή να διψάνε μπορείς.

Οπότε το να πας στη δουλειά και να έχεις τους ρυθμούς σου, να έχεις μόνο ένα πράγμα τη φορά να κάνεις ή να σου μιλάνε χωρίς να φωνάζουν συνέχεια ακούγεται τριήμερο στις Μαλδίβες ενώ το να μην είσαι συναισθηματικά συνδεδεμένη με τις καταστάσεις ώστε να είναι με μαθηματική ακρίβεια βέβαιο πως κάτι θα κάνεις λάθος, ακούγεται πολύ εύκολο!

Πολλές φορές λένε ότι μια μαμά δεν είναι καλή επιλογή για υπάλληλος. Αν ήταν όμως οι ίδιοι που το λένε αυτό με μια κάμερα να σε βλέπουν πως τα διαχειρίζεσαι όλα, πώς ξυπνάς από τα άγρια χαράματα, μαγειρεύεις, ντύνεις, πλένεις, φροντίζεις, διαβάζεις, παίζεις, αγκαλιάζεις, κάνεις το ταξί, προσπαθείς και σαν γυναίκα να είσαι όμορφη και περιποιημένη και μεγαλώνεις εν τέλει και καλούς ανθρώπους, τότε κατευθείαν διευθύντρια θα σε έκαναν! Ξεχνούν όμως όλοι πολλές φορές πόσες πολλές δυνατότητες έχεις. Ίσως και εσύ η ίδια να το ξεχνάς. Μην το κάνεις...

Όσο και να ξεκουράζεσαι βέβαια στη δουλειά, όλο αυτό το σκηνικό του «λείπω από το σπίτι και άρα παίρνω ρεπό» έχει και τα κακά του. Χάνεις τις στιγμές των παιδιών που κάποιος άλλος σου αφηγείται. Τους λείπεις και σου λείπουν. Δεν προλαβαίνεις να τα χαρείς. Είσαι συνέχεια ενοχική. Σε κατηγορούν στην πρώτη ευκαιρία ότι δεν είσαι εκεί. Έχουν πάτημα για να «παραστρατήσουν» στους κανόνες του σπιτιού. Νιώθεις χίλια κομμάτια συνέχεια. Παραπατάς από την κούραση. Σου λείπει το σπίτι σου. Πιάνεις τον εαυτό σου να είναι Κυριακή και αντί να χαίρεσαι τις στιγμές, προσπαθείς να τα χωρέσεις όλα σε μια μέρα που ποτέ δεν φτάνει. Δεν μπορείς ποτέ φυσικά να πεις ότι είσαι κουρασμένη. Τώρα που σε έχουν, θα σε ρουφήξουν όσο περισσότερο μπορούν. Το έχουν ανάγκη. Και εσύ όμως. Είναι που εκείνη τη μέρα «δεν έχεις ρεπό».

Με εκείνα και με αυτά, το ρεπό στη ζωή σου είναι σαν τα ανέκδοτα που σου λένε για να γελάσεις. Η δική σου όμως ζωή να μην ξεχνάς ποτέ ότι είναι ένα ανέκδοτο από μόνη της. Γιατί όση κούραση και αν αποτυπώνεται σε αυτές τις γοητευτικές ρυτιδούλες που έχεις κάτω από τα μάτια, άλλη τόση ευτυχία και πληρότητα διαγράφεται στο βάθος που έχει το βλέμμα σου και η ψυχή σου, αφού είτε στο ρεπό σου, είτε στις μέρες που δεν έχεις ρεπό, όσες και αν είναι οι δυσκολίες, όση έντονη και αν είναι η κούραση, όσο ανεπαρκής και αν αισθάνεσαι, αρκεί μια αγκαλιά τους ή ένα ζούπηγμα τους στα μάγουλα σου για να σε κάνουν να ξαναρχίσεις, πιο δυνατή από ποτέ, με ρεπό ή χωρίς ρεπό!