Εκπαίδευση

Σήμερα ήταν μια πολύ περίεργη μέρα. Ήταν η τελευταία καθημερινή που ξύπνησα και δεν έπρεπε να ξυπνήσω τα παιδιά για να ντυθούν και να πάνε στο σχολείο. Ήταν η τελευταία  καθημερινή που θα έμεναν στο σπίτι και θα έκαναν χαλαρά αυτό που εκείνα θα επέλεγαν. Ήταν η τελευταία καθημερινή που δεν θα έβλεπαν κανέναν φίλο. Ήταν η τελευταία ‘διαφορετική’ μας μέρα… Πίνοντας όμως την πρώτη γουλιά του καφέ μου και κοιτάζοντας την υπέροχη μέρα που ξημέρωνε, σκέφτηκα. Μήπως θα έπρεπε να πω τελικά, πως ήταν η τελευταία ‘κανονική’ μας μέρα; 

Αφού εδώ και τόσον καιρό αυτό πλέον συνηθίσαμε. Και εμείς και εκείνα… Ρώτησε ένας φίλος μου τις προάλλες τον μικρό μου γιο που πάει στην Α’ Δημοτικού: 

-Χαίρεσαι που θα γυρίσεις στο σχολείο και θα δεις τους συμμαθητές σου;
- Χαίρομαι, αλλά δεν τους θυμάμαι τους συμμαθητές μου, δεν τους ξέρω…

Σοκ ο φίλος μου, σοκ και εγώ. Με δάκρια στα μάτια συνειδητοποίησα πως έχει δίκιο. Ούτε αυτός ξέρει τους συμμαθητές του, ούτε εγώ ξέρω πως θα ξαναμπω στην καθημερινότητα που κάποτε φάνταζε κανονική, τώρα όμως φαίνεται τόσο μακρινή και ξένη. Συνήθισα τόσο πολύ έτσι. Συνήθισα να είναι τα παιδιά στο σπίτι. Αυτό που όταν ξεκινούσε μου φαινόταν τόσο ξένο, τώρα πια μου φαίνεται οικείο. Ξένο φαντάζει αυτό στο οποίο γυρνάνε. Φίλοι; Καλέσματα; Παιχνίδι; Playdates; Κόσμος γύρω μας; Ουάου…. 

Δεν ξέρω πόσο έχει μπει η αποξένωση μέσα στον καθέναν από εμάς, ελπίζω όμως να είναι η αρχή και μετά να το βρούμε αμέσως, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το ποδήλατο. Κυρίως όμως, ελπίζω να το θυμηθούν τα παιδιά μας. Να θυμηθούν πως είναι να παίζουν με κάποιον χωρίς να φοβούνται μήπως περάσουν τα όρια των κανόνων. Να θυμηθούν πως είναι να μην είναι συνεχώς μόνα τους. Να θυμηθούν πως είναι να γελούν με την ψυχή τους με τα αστεία των φίλων τους, να αγαπούν τις δασκάλες τους και να τους το δείχνουν και να ξέρουν πως η ζωή έχει και αμέτρητες στιγμές χαράς εκτός από όρια. 

Ελπίζω η διαδικασία με τα self tests κάθε Δευτέρα και κάθε Πέμπτη να γίνει συνήθεια και να αποτελεί απλά λεπτομέρεια σε ένα κατά τα άλλα κανονικό σύστημα παιδείας. Ελπίζω να αρχίσουμε να κανονίζουμε ξανά να βρεθούμε με τους φίλους μας τα Σαββατοκύριακα, να μπορώ να καλέσω ένα παιδάκι στο σπίτι χωρίς να φοβάμαι είτε μήπως η οικογένεια δεν προσέχει τις συναναστροφές της είτε μήπως με περάσουν για ανεύθυνη που τους καλώ εν μέσω μιας πανδημίας. 

Εύχομαι όλο αυτό να είναι προσωρινό. Εύχομαι να μείνει μόνο το καλό της εμπειρίας, το αίσθημα ευθύνης που θέλοντας και μη απέκτησαν σε τεράστιο βαθμό όλα τα παιδιά μας και να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως πρέπει να είμαστε κάθε μέρα ευγνώμονες. Για την υγεία μας, για τον καθαρό μας αέρα, για τα παιδιά που είναι η ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου, για τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας να μας αγαπούν και για κάθε χαμόγελο που επιτρέπουμε να χαρίσουμε στον εαυτό μας. Κάθε μέρα και με κάθε δυνατή αφορμή. Καλή αρχή ξανά σε όλα τα παιδάκια και καλή αρχή ξανά σε όλους τους γονείς!