Εκπαίδευση

Αυτήν την εβδομάδα ξεκινήσαμε ξανά σχολείο και πηγαίνοντας το νηπιάκι μου και το προνηπιάκι μου στον παιδικό τους σταθμό, ένιωσα λίγο περίεργα. Κυρίως επειδή δεν κατάλαβα πώς πέρασαν αυτοί οι 3 μήνες! Ένιωσα πως δεν μου ήταν αρκετοί. Ο λόγος έχει να κάνει με το ότι δούλευα συνεχώς, εκτός από λίγες μέρες που κατάφερα να ξεκλέψω για να τους πάρω και να φύγουμε, οπότε δεν έζησα αυτό που έχουν άλλες μανούλες το καλοκαίρι, με τα καλά του και τα κακά του φυσικά, να είναι μαζί τους 24 ώρες την ημέρα.

Θυμήθηκα ένα βιντεάκι που μ ου είχε κάνει εντύπωση και γελούσα, με τους γονείς να στέκονται στην πόρτα και να δείχνουν στενοχωρημένοι που αποχωρίζονται τα μικράκια τους, με το που γυρνάνε όμως την πλάτη του πανηγύριζαν σαν τρελοί.

Γελάω πολύ με αυτό το βίντεο γιατί τους καταλαβαίνω αυτούς τους γονείς. Το έχω ζήσει. Όλη μέρα μαζί με τα παιδιά, με τις γκρίνιες τους, τις απαιτήσεις τους, τους τσακωμούς τους, με το κοινό πρόγραμμα της οικογένειας αφού δεν έχουν δραστηριότητες πολλές φορές μέσα στο καλοκαίρι, είναι λογικό κάποια στιγμή να εύχεσαι να μπουν πάλι σε πρόγραμα οπότε και εσύ να έχεις ξανά λίγο χρόνο για σένα. Είναι σεβαστό και κατανοητό, ωστόσο δεν μπορώ να πω όμως ότι νιώθω έτσι, φέτος τουλάχιστον.

Ίσα ίσα νιώθω ότι δεν θέλω ακόμα. Δεν θέλω ακόμα να ξυπνάω τα παιδιά με ξυπνητήρι. Δεν θέλω να τους δίνω το πρωινό τους γρήγορα γρήγορα, ούτε να τους ετοιμάζω τα ρούχα τους, τα παπούτσια τους, το κολατσιό τους και να μην τρώνε σπίτι τους. Δεν θέλω να μην μπορώ να τους πάω όποτε θέλω σινεμά ή παιδική χαρά τα απογεύματα, επειδή θα έχουν απογευματινές δραστηριότητες. Θέλω για λίγο ακόμα να τους τρελαίνω στις ήρεμες αγκαλιές το πρωί, να οργανώνουμε το απόγευμά μας όπως θελήσουμε εμείς ανά πάσα στιγμή και να μπορώ να τους πάω να παίξουν σε έναν φίλο τους τα πρωινά που εγώ δουλεύω. Θέλω πολλά όμως που ξέρω ότι δεν είναι για χόρταση. Τα παιδιά πρέπει να πάνε σχολείο, όχι για να ηρεμήσουν οι γονείς τους αλλά για να εξελιχθούν σαν άνθρωποι, να αποκτήσουν γνώσεις, συναισθηματική νοημοσύνη, αυτοπεποίθηση, κοινωνική παιδεία και πολλά ακόμα. Πρέπει να έχουν τις δικές τους στιγμές και να υπάρχουν όχι μέσα από εμάς αλλά σαν αυτόνομες μονάδες. Πρέπει να γυρνούν σπίτι ενθουσιασμένοι και δυνατοί αλλά και κουρασμένοι και προβληματισμένοι με κάτι που τους συνέβη. Γιατί όπως το σχολείο είναι η μικρογραφία της κοινωνίας, έτσι και η καθημερινότητα του παιδιού είναι η μικρογραφία της ζωής ενός ενηλίκου. Μαθαίνουν πολλά εκεί. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν. Και έτσι πρέπει, αυτό είναι το υγιές.

Ξαναβλέποντας λοιπόν το βίντεο, χαμογελάω και σκέφτομαι πως μακάρι να ένιωθα και εγώ έτσι γιατί αυτό θα σήμαινε ότι τρόπον τινά τους έχω χορτάσει! Εύχομαι να νιώσω σύντομα έτσι και εγώ. Δεν θα τα αγαπώ λιγότερο. Απλά θα έχω ζήσει λίγες παραπάνω στιγμές μαζί τους που ποτέ δεν είναι αρκετές... Πάντα λέω και το πιστεύω ακράδαντα ότι ο ποιοτικός χρόνος είναι πολύ πιο ουσιαστικός. Δεν έχουν λίγα να θυμούνται τα παιδιά μου από όλα όσα κάναμε μαζί φέτος το καλοκαίρι. Τρισευτυχισμένα είναι γιατί πραγματικά περάσαμε πολλές ωραίες στιγμές μαζί και πραγματικά ήμουν 100% εκεί. Οπότε αυτό που περιγράφω δεν έχει να κάνει με αυτό που εκλαμβάνουν τα παιδιά μας αλλά ξεκάθαρα έχει να κάνει με εμάς. Εγώ δεν τους χόρτασα, όχι αυτά εμένα. Εγώ θα ήθελα να κρατήσει λίγο ακόμα. Εγώ θέλω κι άλλο, όχι αυτά!

Γι’ αυτό και αν βλέπετε αυτό το βίντεο και νιώθετε κάπως έτσι, μην έχετε τύψεις. Να νιώθετε χαρούμενοι που περάσατε τόσες πολλές στιγμές με τα παιδιά σας. Να νιώθετε χαρούμενοι γιατί όταν πια δεν θα γυρνούν να σας τσεκάρουν ή να σας αγκαλιάσουν αλλά θα φεύγουν τρέχοντας από το σπίτι, θα θυμάστε ότι κάποτε είχατε αυτήν την χαρά όταν αποχωρούσαν γιατί ήσασταν πολύ ‘εκεί’. Θα είστε γεμάτοι. Εσείς, όχι αυτά. Και αυτό είναι πολύ σπουδαίο για την ψυχή μας. Και ούτε ανταλλάσσεται με τίποτα στον κόσμο.