Εκπαίδευση

Πριν από έναν μήνα επισκέφθηκα γνωστή αλυσίδα βιβλιοπωλείων για να προμηθευτώ τα βιβλία μας και τα τετράδια μας και ότι υπήρχε στην λίστα με τα απαραίτητα που μας έστειλε το ιδιωτικό σχολείο στο οποίο αποφασίσαμε με τον μπαμπά τους να ξεκινήσει να φοιτά ο μεγάλος μας γιος. Στο ταμείο έβαλα τα κλάματα και ζήτησα συγνώμη από τις κοπέλες που με εξυπηρετούσαν, αφού τους εξήγησα ότι κλαίω από συγκίνηση που για πρώτη φορά βρίσκομαι σε αυτήν την θέση.

Με βρήκαν γλυκούλα οπότε μάλλον δεν έγινα και πάρα πολύ ρεζίλι, όμως μέσα μου ακόμα νιώθω πολύ έντονη συγκίνηση και όσο πλησιάζουν οι μέρες αυτή γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Ίσως είναι επειδή το σχολείο του θα είναι αυτό στο οποίο πέρασα και εγώ όλα μου τα σχολικά χρόνια, ίσως είναι που δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πώς πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια και βρεθήκαμε σε αυτήν την θέση, ίσως γιατί νιώθω ακόμα η ίδια παιδί οπότε το να έχω το δικό μου παιδί στο σχολείο μου φαίνεται παράξενο, για όποιον λόγο και αν συμβαίνει ειλικρινά νιώθω όπως τότε που ξεκινούσα και εγώ σχολείο τον Σεπτέμβρη.

Όλα σχεδόν είναι έτοιμα. Μου μένει μόνο να ντύσω τα βιβλία του και να ετοιμάσω λίγο το γραφείο στο δωμάτιο του. Σε πρόγραμμα ύπνου δεν καταφέραμε ποτέ να μπούμε, θέλω όμως να πιστεύω πως με το που περάσουν οι πρώτες μέρες και νιώσει την κούραση από το σχολείο, αναγκαστικά θα κοιμάται νωρίτερα και όλα θα μπουν σε ρυθμό από μόνα τους. Το πιο σημαντικό για μένα όμως είναι πως είναι όλα πρόσφορα για έναν μικρό άνθρωπο που είναι πανέτοιμος να κάνει ένα τεράστιο βήμα στη ζωή του σε λίγες μόλις μέρες.

Ο γιος μου περιμένει πως και πώς να πάει στο ‘μεγάλο σχολείο’. Είναι χαρούμενος που θα είναι μαζί με κάποιους από τους φίλους που ήταν μαζί στο Νηπιαγωγείο αλλά πολύ περισσότερο χαρούμενος που θα πάει στο ίδιο σχολείο που πήγε η μαμά και ο μπαμπάς. Και όσο και αν μου λείπει κάπως το μωρό μου, χαίρομαι που είναι τόσο ανεξάρτητος και ώριμος, είμαι πολύ περήφανη για αυτόν και νιώθω πολύ έντονα το πόσο περήφανη θα με κάνει με κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα που θα δω από εκείνον αυτή τη χρονιά. Και φυσικά όλες τις επόμενες. 

Είμαι και εγώ πανέτοιμη για αυτό. Για κάθε μικρή ή μεγάλη πρόκληση στην καθημερινότητα μας. Για κάθε μεσημέρι που θα πρέπει να τον βάζω σε ρυθμό να μελετήσει χωρίς να χάνει χρόνο από το παιχνίδι του και έτσι να μπει σε μια ρουτίνα που θα τον ακολουθεί για όλη του την σχολική ζωή. Για τους νέους του φίλους. Για τις δυσκολίες των μαθημάτων ή τις κλίσεις που θα αρχίσω να παρατηρώ. Για τις αμφισβητήσεις που θα δεχτώ. Για την κούραση του που θα βγαίνει σε άσχετες στιγμές, τις οποίες θα πρέπει να αποκρυπτογραφώ και να σέβομαι. Για αυτά και για άλλα τόσα, οι επόμενες μέρες για μένα νομίζω ότι θα είναι από τις πιο σημαντικές της ζωής μου.

Ο συμβολισμός αυτών των στιγμών είναι τόσο σπουδαίος στην συνείδηση  μου που δεν μπορώ να μην χαμογελάω με δακρυσμένα μάτια στην σκέψη τους. Αυτές οι μέρες συμβολίζουν το κατώφλι μιας ζωής που περιμένει τον Γιάννη μου για να την ζήσει. Να αναπτύξει την προσωπικότητα του, να τεστάρει τα όρια του, να μάθει καινούργια πράγματα και να μπορέσει να αφομοιώνει αυτές τις γνώσεις και να κοιτάει με σπιρτάδα τη ζωή στα μάτια. Και φυσικά είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να μπορέσει να ισορροπήσει ακόμη περισσότερο και η δική μας σχέση. Μαζί εγώ και αυτός είμαστε έτοιμοι να χτίσουμε από εδώ και πέρα μια σχέση σεβασμού και εμπιστοσύνης. Οφείλω να του δείξω πως τον ακούω, σέβομαι τις επιθυμίες του, τα όρια του, τα συναισθήματα του και με βάση αυτά και τους κανόνες της οικογένειας μας  να ξεκινήσει να καλλιεργείται το δικό του ήθος και η συγκρότηση που θα τον ακολουθεί στη ζωή του. Και όλα αυτά να αποτελέσουν και εργαλεία για όλες τις κρίσεις που θα περάσει αυτή η σχέση στα επόμενα χρόνια.

Κάπως έτσι, εκείνο το πρωί που θα περιμένουμε το σχολικό να έρθει για να τον οδηγήσει σε όλα αυτά τα καινούργια και γεμάτα ενδιαφέρον μονοπάτια, αυτό που θα του ψιθυρίσω θα είναι το εξής: Καλή αρχή αγάπη μου. Είμαι ήδη περήφανη για σένα για όλα όσα θα πετύχεις. Σε αγαπώ με όλο μου το είναι.