Genius Ανατροφή

Αυτές οι δύο τελευταίες μέρες ήταν κάπως έντονες συναισθηματικά για μένα. Με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις της Ζέτας Δούκα για τη βίαιη συμπεριφορά που φαίνεται πως υπέστη από τον Γιώργο Κιμούλη, συγκινήθηκα ιδιαίτερα με το κύμα υποστήριξης και επιβεβαίωσης από το περιβάλλον της, ως προς αυτά για τα οποία μιλούσε. Εφόσον αυτά τα οποία λέει η ηθοποιός είναι αλήθεια, όλο αυτό ήταν ανατριχιαστικό. Ήταν υπέροχο, αλλά συνάμα σοκαριστικό.

Σοκαριστικό γιατί δεν ήξερα πόσο απλό είναι για κάποιους να υποστηρίξουν δημόσια την αλήθεια. Δεν ήξερα πόσο αυτονόητο είναι για κάποιους να βγουν και να πουν το πιο απλό. Πως ξέρουν και αν χρειαστεί να πουν κάτι, είναι εδώ…

Γράφει η Τζίνα Γαβαλά

Έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε που άφησα τον εαυτό μου να επηρεαστεί από την συμπεριφορά ενός ‘συνεργάτη’. Και 2,5 σχεδόν από τότε που το δημοσιοποίησα. Έλαβα λοιπόν αυτές τις μέρες κάποια μηνύματα. Με προσέγγισαν κάποιοι συνάδελφοι για να βγω ξανά να μιλήσω. Αυτό που απάντησα ήταν πως ότι είχα να πω το είπα τότε. Δημόσια.

Αυτό όμως που δεν είχα πει και που θεωρώ ότι μετά το θάρρος του να μιλήσεις έρχεται ξυστά πολύ κοντά σε αξία είναι το περιβάλλον. Το περιβάλλον που έχει την τάση να μην μιλάει. Να μην θέλει να μπλεχτεί. Να θέλει να κρατήσει ισορροπία. Να μην χαλάσει την σχέση του με τον όποιον θύτη. Και αυτό είναι εξίσου σημαντικό, όταν καταρρίπτεται. Όταν ένας άνθρωπος υφίσταται βία και το ξέρεις, όταν βλέπεις μια αδικία να παίρνει μορφή μπροστά σου και μένεις αμίλητος, όταν βλέπεις κάποιον να προσβάλλει, να ειρωνεύεται και να μειώνει τον γείτονα, τον φίλο, τον γνωστό ή τον συνάδελφο και δεν κάνεις τίποτα για αυτό, τότε γίνεσαι συνένοχος. Ναι γίνεσαι, και συνένοχος και επιθετικός.

Γιατί όταν το όποιο ‘θύμα’ ξέρει ότι ξέρεις και δεν σε ακούει να κάνεις τίποτα απολύτως για να τον στηρίξεις, τότε λαμβάνει και από εσένα επιθετικότητα. Και εγώ προσωπικά, δεν θα ήθελα να προκαλέσω σε κανέναν αυτό το συναίσθημα. Δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ.

Μια από όλες τις αξίες που κατά την ταπεινή μου άποψη πρέπει να παίρνουν τα παιδιά από το σπίτι τους είναι να έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Να μην λένε κάτι για να γίνονται αρεστοί. Να λένε αυτό που πραγματικά πιστεύουν. Να μην σιωπούν όταν κάποιος προσβάλλεται, πόσο μάλλον όταν είναι κάποιος που ξέρουν. Γιατί εκεί που χάνεται η ανθρώπινη άποψη, εκεί που αποσιωπάται η αλήθεια, εκεί ξεκινά η αναρχία, το χάος και η ζούγκλα.

Ο χώρος της εργασίας θα έπρεπε να διέπεται από κάποιους κανόνες. Θα έπρεπε να διέπεται από αξίες. Αξίες όπως ο σεβασμός προς τον άλλον. Όποιος και αν είναι αυτός. Αν η αξία για κάποιους είναι μόνο να επιβιώνουν, τότε και πάλι στην ζούγκλα καταλήγουμε.

Για αυτό και χάρηκα όταν είδα επώνυμα και δημόσια να βγαίνουν άνθρωποι και να επιβεβαιώνουν αυτά που υποστήριξε η Ζέτα Δούκα. Εφόσον προφανώς είναι αλήθεια. Προφανώς και θα μπορούσαν να κάνουν ‘μόκο’. Θα μπορούσαν να μην ανακατευτούν. Γιατί άλλωστε να μπλέξουν; Μπορεί και να τον πετύχουν κάποια στιγμή μπροστά τους. Να έχουν ανοίξει κόντρα;

Όποιος σκέφτεται έτσι, να ξέρει ότι σε αυτήν την περίπτωση, κόντρα έρχεται μόνο με την αλήθεια. Και την αλήθεια, όσο και αν προσπαθήσεις να την κρατήσεις κρυφή, δεν μπορείς. Όσο και αν την αλλοιώσεις, υπάρχει εκεί. Σε κοιτάει, μαζί με την δικαιοσύνη, και δεν ξεχνάει. Ίσα ίσα, θυμάται αυτούς που σιωπούν, αλλά θυμάται και όσους ορθώνουν το ανάστημα τους και μιλούν, με όποιες συνέπειες και με όποιο κόστος.

Εγώ αυτό θέλω τα παιδιά μου να ξέρουν και να εφαρμόζουν, από τώρα που είναι μικρά και για πάντα, για όλη τους τη ζωή. Και είμαι σίγουρη πως το κάνουν ήδη. Και είμαι πολύ περήφανη για αυτό.