10 Genius Ideas

Η ζωή με δυο παιδιά, ειδικά όταν είσαι μόνη σου μαζί τους στην καθημερινότητα και δεν έχεις τον άνθρωπο σου να «μοιράσετε» αρμοδιότητες και χρόνο όταν χρειάζεται, είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα! Σε ποιο πάρτι να πάμε, με ποιον φίλο τους να παίξουμε, ποιανού την προτίμηση να ικανοποιήσω σήμερα, είναι λίγα μόνο από τα ερωτήματα που γυρνούν στο μυαλό μου εδώ και αρκετό καιρό. Υπάρχουν Σαββατοκύριακα που είμαστε καλεσμένοι σε φίλους και των δυο παιδιών, όμως δεν μπορούμε να βρισκόμαστε σε δυο μέρη ταυτόχρονα! Έτσι, αναγκάζομαι να κάνω κάθε φορά μια επιλογή, με τον φόβο ότι κάποιον αδικώ, κάποιος στενοχωριέται, κάποιος νιώθει σημαντικότερος από τον άλλον. Λένε όμως ότι κάνει καλό. Ειδικοί που συμβουλεύομαι αλλά και το σχολείο με παρότρυναν να τους χωρίζω. Δε μπορούμε να πηγαίνουμε παντού οι τρεις μας, πρέπει να έχει ο καθένας τον προσωπικό του χώρο και χρόνο για τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ φίλους αλλά και τον ΔΙΚΟ ΤΟΥ χρόνο με τη μαμά.

Επίσης, εμένα ο μεγάλος μου γιος είναι πολύ κοινωνικός, ενώ ο μικρός πιο κλειστός χαρακτήρας, με αποτέλεσμα να επιλέγω να αφήνω τον μεγάλο συνήθως μόνο του σε κάποιον φίλο του, για να πάω εγώ με τον μικρό κάπου, αφού εκείνος χωρίς εμένα ακόμα δεν μπορεί. Ένιωθα όμως ότι αδικώ τον μεγάλο με αυτόν τον τρόπο και το έκοψα, μοιράζοντας ακριβώς στη μέση το πότε θα πάω με τον έναν και πότε με τον άλλον κάπου. Ο παππούς και η γιαγιά, ο θείος, η νταντά αν υπάρχει αυτή η δυνατότητα ή το σπίτι κάποιου φίλου εναλλάξ μπορούν να βοηθήσουν τις μαμάδες που δυσκολεύονται πρακτικά, ενώ οι ειδικοί μπορούν να εξηγήσουν πολύ καλύτερα από μένα αν όλο αυτό είναι σωστό ή όχι. Εγώ απλά μπορώ να επιβεβαιώσω ότι από τη μέρα που το έκανα, είδα τεράστια διαφορά στη σχέση μου μαζί τους, προς το καλύτερο! Η Συμβουλευτική Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Ιωάννα Θεοδωρακοπούλου μας εξηγεί και εκείνη σε τι και αν ωφελεί τα παιδιά και τη σχέση μας μαζί τους το να τα χωρίζουμε στις δραστηριότητες και τις βόλτες. 

Ιωάννα Θεοδωρακοπούλου: Μπορεί στην εποχή που ζούμε να μην συναντάμε συχνά οικογένειες με πολλά παιδιά όπως παλαιότερα όμως η 4μελής οικογένεια είναι κάτι σύνηθες. Συχνά λοιπόν δέχομαι ερωτήματα για το πώς θα μπορέσουν οι γονείς να δείξουν στο κάθε παιδί τους ότι είναι σημαντικό και πολύτιμο για εκείνους όταν οι απαιτήσεις της εποχής μας τους στερούν χρόνο μαζί τους.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας είναι η υπεραπασχόληση η οποία μοιάζει πλέον κάτι φυσιολογικό και κερδίζει – δυστυχώς – όλο και περισσότερο του «σεβασμού» των παιδιών για το χρόνο που δεν έχουν οι γονείς τους αλλά και τα ίδια. Οι γονείς αντιμετωπίζουν δυσκολία να αφιερώσουν ισότιμο χρόνο και η τάση είναι να κερδίζει περισσότερο χρόνο το παιδί που είτε εμφανίζει κάποιες μαθησιακές δυσκολίες, είτε κάποια πιο δύσκολη ή και προκλητική συμπεριφορά θεωρούν ότι πρέπει να τους δικαιολογηθεί από τα άλλα παιδιά. Όμως το να καθησυχαζόμαστε ότι τα πιο «ήσυχα, βολικά, ώριμα» παιδιά μας καταλαβαίνουν με την δικαιολογία ότι ξέρουν ότι τα αγαπάμε το ίδιο, δεν νομίζω ότι είναι φρόνιμο. Η ζωή δείχνει ότι τα παιδιά άμεσα ή έμμεσα κρίνουν τις συμπεριφορές των γονέων τους και η στέρηση επαφής και προσοχής φαίνεται στην αυτοπεποίθηση και την ανάπτυξή τους.

Μέσω του χρόνου μαζί του, χωρίς παρεμβολές από άλλους (όχι μόνο ανθρώπους αλλά και τηλέφωνα ή emails) , το γνωρίζουμε καλύτερα – τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Μαθαίνουμε τα ενδιαφέροντά του, τις ανησυχίες του και έτσι μας αισθάνεται και πιο κοντά του. Έχουμε τη δυνατότητα να αναζητήσουμε για εκείνο δραστηριότητες που υποστηρίζουν και εξελίσσουν τα ταλέντα του με αποτέλεσμα όλο αυτό να κάνει πιο ευχάριστη την αλληλεπίδραση μαζί του και επί της ουσίας πιο εποικοδομητική την σχέση μας. Όταν αποφασίσει να μιλήσει για τους προβληματισμούς του, θα ξέρει πώς και πού να το κάνει εφόσον γνωρίζει ότι έχουμε κοινό χρόνο και μακριά από τη «βαβούρα» της οικογένειας.

Έχει αποδειχθεί ότι μειώνει την επιθετικότητα του παιδιού και στις εντάσεις και αντιζηλίες με τα αδέρφια του. Ακόμα και 15 λεπτά την ημέρα μπορούν να μειώσουν τις ανεπιθύμητες συμπεριφορές που μόλις ανέφερα. Αποφεύγουμε αδικίες ειτε λόγω της άφιξης νέου μέλους είτε επειδή ένα παιδί έχει ειδικές ανάγκες ή παρουσιάζει δυσκολίες με αποτέλεσμα να παραμελείται το φαινομενικά λιγότερο «απαιτητικό» παιδί. Το γεγονός ότι ξέρει ότι μπορεί να μας έχει, αυτομάτως περιορίζει τα αιτήματα προσοχής ενώ είμαστε απασχολημένοι είτε με το άλλο παιδί είτε με κάτι δικό μας. Σίγουρα η συνήθεια να διακόπτουμε κάτι άλλο επειδή κάποιο από τα παιδιά μας μας φώναξε, αποκαλύπτει και την ενοχή μας για την μη-επαρκή διαθεσιμότητά μας στις πιο ουσιαστικές ανάγκες και αναζητήσεις του.

Όταν δημιουργούμε χρόνο ξεχωριστά για το κάθε παιδί μας, δίνουμε ξεκάθαρα το μήνυμα ότι πέραν του πόσο σημαντικός / σημαντική είναι για εμάς, περνάμε και πολύ όμορφα μαζί. Ένα μήνυμα θησαυρός για τα παιδιά ! Γι ` αυτό είναι καλό να του επιτρέπεται να διαλέγει εκείνο τι θα κάνετε στο χρόνο που έχετε οι δυο σας, δείχνοντας ότι αναγνωρίζετε το κάθε παιδί ως διαφορετικό, σέβεστε την ξεχωριστή του προσωπικότητα και έτσι το βοηθάτε να αναπτύξει ενδιαφέροντα και να εκφράσει επιθυμίες.