10 Genius Ideas

Τους τελευταίους μήνες έχει μπει στη ζωή μου μια νέα συνήθεια που από ότι έχω καταλάβει θα κρατήσει αρκετά ακόμα χρόνια και ευτυχώς μου αρέσει πολύ! Δεν ξέρω αν οι κλασικές μου σπουδές στην Ελληνική Φιλολογία και η ενασχόληση μου με αυτόν τον κλάδο έστω σε ακαδημαϊκό επίπεδο έχει βοηθήσει, ωστόσο σίγουρα το να κάθομαι με τα παιδιά μου και να τα βοηθάω να γνωρίσουν αυτήν την νέα δεξιότητα, της γραφής και της ανάγνωσης, είναι κάτι που λατρεύω να κάνω. Αυτό που λατρεύω όμως ακόμα πιο πολύ είναι να βλέπω τα μικρά μου να εξελίσσονται, να πετυχαίνουν νέους στόχους και να ενισχύουν την αυτοπεποίθηση τους.

Είναι κάτι που δεν έχει να κάνει με μένα. Είναι κάτι αποκλειστικά και μόνο δικό τους. Το χαμόγελο στο πρόσωπο τους όταν το καταφέρνουν, η ικανοποίηση ότι κάτι που φαινόταν κάποτε βουνό το έχουν κατακτήσει και η λάμψη στα μάτια τους όταν μια σκέψη γίνεται πράξη αποτελεί για μένα ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά της ζωής και ξεκινάει από πολύ μικρές ηλικίες.

Ότι αρκεί να πιστέψουμε σε μας, και εκεί ίσως χρειάζεται η βοήθεια από τους δικούς μας ανθρώπους, και τότε μπορούμε να πετύχουμε ότι έχουμε βάλει στο μυαλό μας. Κάθε άνθρωπος εκεί έξω μπορεί να το κάνει!

Ο μεγάλος μου γιος φέτος πηγαίνει στο νηπιαγωγείο. Και σε αντίθεση με τα δικά μου χρόνια που μαθαίναμε την γραφή στην Α’ Δημοτικού, τώρα πια τα παιδιά ξεκινούν το Δημοτικό ξέροντας ήδη να γράφουν. Και όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, όλες οι αρετές, όλα μας τα ταλέντα θέλουν εξάσκηση και καλλιέργεια, έτσι και αυτό το τόσο βασικό εργαλείο που όλοι το θεωρούμε δεδομένο πρέπει να εξασκείται. Προσπαθώ λοιπόν όση δουλειά και αν έχω, όσο κουρασμένη και αν είμαι να ταξιδεύω μαζί τους στο ταξίδι των γνώσεων.

Και επειδή σαν άνθρωπος μου αρέσουν οι συμβολισμοί, έτσι και αυτό το στάδιο το θεωρώ ένα ακόμη βήμα προς την ανεξαρτησία. Ένα ακόμη βήμα στην επένδυση της ψυχής τους. Ένα ακόμη βήμα στην οικοδόμηση ενός δυνατού και γεμάτου αυτοπεποίθηση ανθρώπου.

Δεν είναι δεδομένη αυτή η γνώση. Αλλα παιδιά σε άλλες χώρες του κόσμου μπορεί να μην μάθουν ποτέ να γράφουν. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του Ινστιτούτου Στατιστικής της UNESCO, υπάρχουν περίπου 750 εκατομμύρια ενήλικες στον κόσμο που δεν ξέρουν να γράφουν. Αρα δεν είναι μια γνώση δεδομένη που την αποκτούμε ενστικτωδώς όπως το να καταπίνουμε ή να περπατάμε.

Χρειάζεται προσπάθεια. Για την οποία εγώ επιλέγω να επιβραβεύω τα παιδιά μου. Γιατί για μένα όταν ξέρεις πως η προσπάθεια σου είναι σημαντική και εκτιμάται, τότε το αποτέλεσμα θα είναι πάντα το καλύτερο δυνατό. Γιατί θα βάζεις όλο το είναι. Και γιατί ξέρω πως η αντίδραση μου όταν τον κοιτούσα να τα καταφέρνει, τα υγρά μου μάτια, η σφιχτή μου αγκαλιά και το δυνατό μου μπράβο θα είναι καταγεγραμμένα στο σύστημά του και θα του δίνει υποσυνείδητα πάντα το κίνητρο να προσπαθεί. Και εγώ, για όσο είμαι γερή, θα είμαι εκεί και θα επιβραβεύω αυτήν την προσπάθεια. Και είμαι σίγουρη πως αυτή η ποιοτική επένδυση χρόνου θα αποδίδει καρπούς και θα με συγκινεί κατά καιρούς σε άσχετες φάσεις για όλη μου τη ζωή. Αλλά κυρίως θα οδηγήσει τα παιδιά μου να κατακτήσουν κάθε μικρό ή μεγάλο στόχο θέσουν. Αυτός είναι ο συμβολισμός που εγώ δίνω στις πρώτες αυτές του λεξούλες. Αυτές οι καλλιγραφίες και αυτά τα έργα τέχνης είναι για μένα πιο σπουδαία από οποιοδήποτε πεζογράφημα, ποίημα ή έργο τέχνης κοσμεί το σπίτι μου και τη βιβλιοθήκη μου. Αλλά κυρίως η οι στιγμές αυτές είναι καταγεγραμμένες στην ψυχή μου και την ομορφαίνουν.