10 Genius Ideas

Εκεί που η παιδεία έχει ελπίδα, εκεί που η ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί να φέρει την αλλαγή, εκεί που ένας άνθρωπος μπορεί να εμπνεύσει. Κάπου εκεί, η δασκάλα Τάνια Χριστοδουλίδου φωτίζει στο πέρασμά της τα παιδιά που υφίστανται bullying αλλά και εκείνα που μαθαίνουν πώς να μην εμπλακούν ποτέ σε τέτοιου είδους συμπεριφορές, είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση.

Η ομορφιά της όταν τη συναντάς σε εντυπωσιάζει. Ομως όσο της μιλάς, η εσωτερική της δύναμη, αλλά και η δύναμη του μυαλού της είναι που τελικά κερδίζουν. Και με αυτά ακριβώς τα στοιχεία απέσπασε δύο βραβεία για την δράση της κατά της μάστιγας του bullying που ναι μεν υπήρχε πάντα αλλά τώρα πια ο αντίκτυπος της είναι πιο έντονος και πιο τρομακτικός από ποτέ.

Η Τάνια και οι μαθητές της βραβεύτηκαν πρόσφατα στον Πανελλήνιο Σχολικό Διαγωνισμό Bravo Schools «Δημιουργούμε έναν καλύτερο κόσμο» καταφέρνοντας να ξεχωρίσουν ανάμεσα σε 200 σχολεία με πάνω από 500 συμμετοχές από όλη την Ελλάδα, ενώ η ίδια είχε βραβευτεί και από την Boussias Communications για την καινοτομία της στο χώρο της Εκπαίδευσης, σε σχέση με τις δράσεις της για την καταπολέμηση του σχολικού εκφοβισμού.

Εκείνη δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια μπροστά στις φοβισμένες ψυχές των παιδιών που ζουν μια καθημερινότητα που δεν ταιριάζει στην ηλικία τους και το Genius Mom δεν μπορούσε να μην ψάξει να την βρει, πόσω μάλλον αυτές τις μέρες που η σοκαριστική είδηση ότι ένας 15χρονος μαθητής αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει στο ίδιο σχολείο με τον 15χρονο Νικόλα που έβαλε τέλος στη ζωή του τον περασμένο Ιούλιο έπειτα από bullying που δεχόταν συγκλόνισε –μακάρι όμως να προβλημάτισε- το Πανελλήνιο.

Εχετε βραβευτεί δύο φορές για τη δράση σας κατά του bullying. Πώς σας κάνουν να αισθάνεστε αυτές οι διακρίσεις;

Με ενεργοποιούν ακόμα περισσότερο. Με κάνουν να είμαι ακομα πιο δραστήρια, να κάνω ακόμα περισσότερες δράσεις ώστε να ενημερωθεί και να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος. Γιατί το μπούλινγκ είναι κάτι που αφορά όλους μας και μόνο μαζί μπορούμε να το πολεμήσουμε.

Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει προκειμένου να μειωθούν τα κρούσματα;

Πρέπει να γίνει ενημέρωση με όποιον τρόπο είναι εφικτό, μέσω ομιλιών, δράσεων, ειδικών προγραμμάτων κτλ. Γονείς-εκπαιδευτικοί-παιδιά είναι αυτοί που κυριώς πρέπει να γνωρίζουν τα πάντα γύρω από τον σχολικό εκφοβισμό ώστε να αναγνωρίζουν και να αντιμετωπίζουν περιστατικά μπούλινγκ.

Τι έχετε παρατηρήσει στην πολυετή ενασχόληση σας με την εκπαίδευση που σας ενοχλεί σε συμπεριφορές στο σχολείο;

Είμαι δασκάλα 11 χρόνια. Γνωρίζω και πλέον έχω αποδεχθεί ότι ο εκφοβισμός δεν μπορεί να εξαφανισθεί από τα σχολεία μας (σίγουρα όμως μπορεί να περιοριστεί). Τα παιδιά έιναι όπως τα μάθουμε. Δε γίνονται από μόνα τους επιθετικά και παραβάτεςκαι σίγουρα δεν ευθύνονται. Κάτι προυπάρχει. Είναι γονείς που δίνουν λανθασμένες κατευθύνσεις και παραδείγματα στα παιδιά και εκπαιδευτικοί που είναι ανεκτικοί στον εκφοβισμό και τη βία. Ευτυχώς όμως αυτές οι περιπτώσεις δεν αποτελούν τον κανόνα.

Πρόσφατα πήγα σε ένα σχολείο επειδή αναζητώ το δημοτικό στο οποίο θα πάνε τα παιδιά μου και ρωτώντας πώς εντοπίζεται και πώς στη συνέχεια αντιμετωπίζεται το bullying μου είπε η εκπαιδευτικός ότι «είναι υπερεκτιμημένο». Μέχρι που συμφωνείτε με αυτήν την άποψη;

Ερχονται πολλοί και μου λένε: “Μα το μπούλινγκ υπήρχε πάντα!», « Κι εμείς είχαμε μπούλινγκ στο σχολείο όμως δεν πάθαμε τίποτα!» κτλ. Και θα συμφωνήσω πως το μπούλινγκ υπήρχε πάντα. Ίσως να μη μαθαίναμε τόσο εύκολα τι γινόταν γιατί δεν είχαμε τα social media ή γιατί ο κόσμος ήταν ανυποψίαστος. Όμως υπήρχε τότε, υπάρχει και τώρα. Και αυτό σημαίνει πως πρέπει κάτι να κάνουμε για να το περιορίσουμε. Δεν μπορώ να παραβλέψω ότι μικρά παιδιά αλλά και έφηβοι δε θέλουν να πάνε στο σχολείο, ότι κλαίνε, ότι υποφέρουν καθημερινά, ότι φθάνουν ως και την αυτοκτονία! Πρέπει να τα προστατέψουμε.

Πόσο μεγάλο κακό θεωρείτε ότι κάνει στις ψυχές των παιδιών;

Τεράστιο. Δεν είναι όλοι δυνατοί. Υπάρχουν παιδιά αδύναμα και πιο ευαίσθητα από άλλα που τον εκφοβισμό δεν μπορούν να τον ελέγξουν. Το βιώνουν μόνα τους με κακές συνέπειες για τον ψυχικό τους κόσμο κάτι βέβαια που διαμορφώνει τη συμπεριφορά και επηρεάζει τον χρακτήρα τους και στην ενήλικη ζωή τους.

Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο ή έστω πιο αόριστο πρότυπο οικογένειας της οποίας το παιδί γίνεται ή το ένα ή το άλλο;

Η οικογένεια παίζει τον σημαντικότερο ρόλο. Είναι αυτή που θέτει τα στηρίγματα της κοινωνικότητας των παιδιών, που δίνει τις κατευθύνσεις για σωστή και ηθική συμπεριφορά. Συνήθως εάν σε μια οικογένεια υπάρχει κακοποίηση, έλλειψη αγάπης, έλλειψη ορίων και κανόνων, αδιαφορία κ.α, είναι πιο σύνηθες το παιδί να γίνει επιθετικό/παραβατικό. Από την άλλη πλευρά όταν σε μια οικογένεια υπάρχει υπερπροστατευτικότητα τότε αυτό εμποδίζει τα παιδιά να γίνουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, να ενεργούν μόνα τους και να προστατεύουν τον εαυτό τους όταν αυτό χρειαστεί.

Τι ανάγκη ικανοποιεί ένα παιδί που γίνεται bully;

Τα παιδιά που ασκούν εκφοβισμό είναι συνήθως παιδιά που δεν έχουν ανεπτυγμένη την ενσυναίσθηση επομένως δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό που κάνουν μπορεί να βλάψει σωματικά/ψυχικά τον άλλον. Ακόμα, παιδιά που παραβαίνουν τους κανόνες και τα όρια δεν το κάνουν επίτηδες. Είναι γιατί έτσι έχουν μάθει. Είναι γιατί κάποιος δεν τους έχει βάλει αυτά τα όρια και γιατί δεν έχουν καμιά «ποινή» όταν τα ξεπερνούν. Τέλος, τα παιδιά που εκφοβίζουν συχνά παίρνουν ικανοποίηση αυτό αυτό, αποζητώντας την προσοχή των άλλων, αντιδρώντας λανθασμένα για την αγάπη που δεν έχουν λάβει.

Τι πρέπει να κάνει ένα παιδί τη στιγμή που θα έρθει κάποιος με πρόθεση να το εκφοβίσει;

Όταν ένα παιδί γίνεται στόχος, θα πρέπει να φροντίζει όσο γίνεται να μην απομονώνεται και να είναι πάντα σε μέρος μαζί με άλλα παιδιά ή ενήλικες. Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνει είναι να το πει σε κάποιον που εμπιστεύεται, σε έναν φίλο του, στους γονείς του ή τον δάσκαλό του. Να μη ντραπεί ή να φοβηθεί. Η σιωπή τρέφει τον εκφοβισμό! Αυτό βέβαια δεν είναι πάντα εύκολο για το παιδί-θύμα , επομένως η ενημέρωση προς αυτό αλλά και τους ενήλικες που το περιβάλλουν θα βοηθήσει να σπάσει αυτή η σιωπή.

Τι τρόποι καταπολέμησης υπάρχουν και κατά πόσο εφαρμόζονται στα σχολεία;

Δυστυχώς, ενώ ο εκφοβισμός υπάρχει σε ΟΛΑ τα σχολεία, παρ’ όλ’ αυτά δεν υπάρχει κάποια οργανωμένη πολιτική καθοδηγούμενη από το Υπουργείο Παιδείας και το κράτος. Ό,τι γίνεται, γίνεται χάρην στην καλή θέληση και την ευαισθησία των εκπαιδευτικών και σίγουρα χρωστάμε πολλά σε αυτούς.

Πιστεύετε ότι στα ιδιωτικά σχολεία είναι πιο «μαζεμένη» η κατάσταση σε σχέση με τα δημόσια;

Είναι ακριβώς οι ίδιες πιθανότητες. Αυτό που αλλάζει ίσως είναι οι λόγοι για τους οποίους γίνεται.

Οι γονείς τι πρέπει να κάνουν στο σπίτι;

Οι γονείς θα πρέπει να παρατηρούν πιθανή αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού τους. Εάν κάτι τους ανησυχήσει δεν θα πρέπει να το υποβαθμίσουν αλλά να απευθυνθούν στον διευθυντή του σχολείου και τον δάσκαλο ή εάν το πρόβλημα δεν λυνεται, να μη διστάσουν να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό.
Σε σχέση με τα παιδιά τους θα πρέπει να έχουν μια καλή και ειλικρινή σχέση εμπιστοσύνης ώστε αυτά να μη φοβούνται να τους εκμυστηρευτούν το ο,τιδήποτε τους συμβαίνει.Τέλος, οι ίδιοι θα πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα και να είναι πρότυπο συμπεριφοράς γιατί όπως ξέρουμε τα παιδιά γίνονται μιμητές μας.

Εχοντας κάνει όλη αυτήν την προσπάθεια, πώς αισθάνεστε που πάλι ένα παιδί προσπάθησε να αυτοκτονήσει στο ίδιο σχολείο όπου πριν λίγους μόλις μήνες αυτοκτόνησε ένα άλλο παιδί;

Με πεισμώνει ακόμα περισσότερο να συνεχίσω τον αγώνα μου. Επιθυμώ και σκοπός μου είναι να ενημερωθούν όλοι οι πολίτες. Στα σχολεία πρέπει να απλωθεί ένα διχτυ ασφαλείας. Θέλουμε περισσότερα χαμόγελα.Να πηγαίνουν οι μαθητές στο σχολείο τους και να είναι χαρούμενοι και ξεγνοιαστοι από τέτοια προβλήματα.Ο περιορισμός του μπούλινγκ βέβαια θα πάρει χρόνο και σίγουρα ελπίζω πως με ‘όπλο’ μας τη γνώση περί του φαινομένου αυτού, στο μέλλον τα περιστατικά θα μειωθούν.