10 Genius Ideas

Χθες ήταν η Παγκόσμια Μέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού και αφιερώνοντας αρκετή ώρα στο διάβασμα της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού του 1989 που έχουν υπογράψει 191 χώρες και αποτελεί νόμο στην χώρα μας είδα το εξής άρθρο:

Ολα τα παιδιά είναι ίσα. Έχουν δικαίωμα να τα αντιμετωπίζουν χωρίς διακρίσεις λόγω της φυλής, του φύλου, της γλώσσας, της θρησκείας, των απόψεων, της περιουσίας, της κατάστασης, των ιδιαίτερων αναγκών ή της εμφάνισής τους.

Αυτό το άρθρο μου έφερε στο μυαλό μια πρόσφατη εμπειρία μου σε μια παρέα που κάποιες μαμάδες μιλούσαν για ‘ένα καημένο παιδί’ μιας φίλης τους που διαγνώσθηκε με αυτισμό και που παρά τις θεραπείες ‘δεν θεραπεύτηκε’ και ο προβληματισμός τους τώρα ήταν πώς θα κάνουν παρέα τα παιδιά τους… Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα πολύ περίεργα που βρισκόμουν μπροστά σε μια τέτοια συζήτηση, γιατί δεν ήξερα αν έπρεπε να εστιάσω στα κίνητρα τους που είμαι σίγουρη πως ήταν καλά ή στο αποτέλεσμα που ήταν να περιθωριοποιήσουν τελικά μια μαμά, αλλά κυρίως το παιδί της, απλά επειδή δεν μοιάζει με τα δικά τους.

Προφανώς μπορούμε να μιλάμε ειλικρινά όταν λέμε ότι κανείς όταν ονειρεύεται μια οικογένεια δεν εύχεται να γεννήσει ένα παιδί με οποιουδήποτε είδους «αδυναμία», όμως από τη στιγμή που αυτό συμβαίνει, σε όποιον ήρωα συμβαίνει, το πιο σοφό είναι να το αγκαλιάσει και αυτό και την ιδιαιτερότητα του και να το βοηθήσει να ανθίσει και να μην το κάνει ποτέ να τρέπεται για αυτό που είναι. Και εμείς οι γονείς που έχουμε την τύχη τα παιδιά μας να μην έχουν παρουσιάσει κάτι αντίστοιχο, να χτυπήσουμε ξύλο και να αγκαλιάσουμε τους άλλους γιατί εκτός του ότι οφείλουμε σαν άνθρωποι να δείχνουμε αλληλεγγύη, ακόμα περισσότερο οφείλουμε να δείξουμε στα παιδιά μας την σπουδαιότητα του σεβασμού απέναντι στον άλλον και να βοηθήσουμε να αναπτυχθεί έτσι η ενσυναίσθηση τους και η προσαρμοστικότητα τους, χτίζοντας τον δρόμο για ένα καλύτερο αύριο…

Είναι φυσικά μια τεράστια συζήτηση το συγκεκριμένο θέμα, ένιωσα όμως την ανάγκη να μιλήσω με μια Ειδική Παιδαγωγό, τη Μιλένα Βολίκα, που διατηρεί κέντρο Ειδικής Αγωγής στον Πειραιά, για όσα έχει η ίδια ζήσει λόγω του επαγγέλματος της σε σχέση με τα περιβόητα αυτά δικαιώματα των παιδιών.

Θέλουμε να μας πείτε τι παρατηρείτε ως ειδικός ειδικής αγωγής σε σχέση με τα δικαιώματα που έχουν ή που δεν έχουν τα παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού.

Καλησπέρα σας, σας ευχαριστώ που μου δίνετε την δυνατότητα να μιλήσω για τα παιδιά που βρίσκονται στη ΔΑΦ (Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος). Πρώτα απ’ όλα, όλα τα παιδιά έχουν ίσα δικαιώματα. Στην αγάπη, στην εκπαίδευση, στον ρουχισμό κ.α. Δεν θεωρώ λοιπόν, ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν δικαιώματα.

Εχετε αισθανθεί όμως ότι πολλές φορές τα παιδια αυτά αδικούνται;

Δυστυχώς το έχω αισθανθεί.

Τι φταίει για αυτο;

Η αιτία που αδικούνται αυτά τα άτομα είναι ότι η κοινωνία δεν είναι ενημερωμένη πως να αντιμετωπίσει τα άτομα που βρίσκονται στη ΔΑΦ

Οι γονείς τι ρολο παίζουν σε αυτην την δομημένη κατάσταση και σε τι θα μπορούσαν να βοηθήσουν;

Οι γονείς πάνω απ’ όλα που έχουν παιδί με ΔΑΦ είναι ήρωες!!! Προσπαθούν να παρέχουν στο παιδί τους ό,τι σ’ ένα παιδί τυπικής ανάπτυξης συν και θεραπείες (λογοθεραπεία- εργοθεραπεία- ειδική αγωγή).

Υπαρχει κοινωνικός ρατσισμός απέναντι στα παιδια με ειδικές ικανότητες και τους γονείς τους;

Λυπάμαι που το λέω, αλλά θεωρώ ότι σαν ελληνικός λαός δεν είμαστε κοινωνικά εκπαιδευμένοι να δεχτούμε το διαφορετικό. Το λέω αυτό διότι, έχω ταξιδέψει στο εξωτερικό και αν όχι όλες οι υποδομές οι περισσότερες έχουν υποδομές να δέχονται άτομα με ειδικές ανάγκες π.χ στα θέατρα υπάρχουν ράμπες για τα αναπηρικά αμαξίδια. Στην Ελλάδα δεν έχω δει κάτι τέτοιο αλλά κάποιοι παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους μπροστά σε πεζοδρόμια που είναι ράμπα.

Πιστεύετε οτι είναι καλυτερο να ενσωματώνονται στα σχολεία ή να εχουν τους δικούς τους χώρους εκπαίδευσης;

Υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών που μπορούν να ενσωματωθούν στα σχολεία, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών που χρειάζονται ειδικό σχολείο.

Θεωρείτε οτι μια κοινωνία όπου ολοι εχουν τη θεση τους ανάμεσα στους άλλους είναι μια καλύτερη κοινωνία;

Σαν κοινωνία έχουμε υποχρέωση να είμαστε όλοι αποδεχτοί. Κανείς δεν επέλεξε να φέρει στον κόσμο ένα παιδί που να έχει ειδικές ανάγκες.

Σήμερα ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να δώσετε σε μαμάδες που ίσως αισθάνονται οτι πρεπει να «κρύβονται» αν το παιδι τους παρουσιάζει αυτήν την ιδιαιτερότητα;

Το μήνυμα που θα ήθελα να δώσω είναι όχι να μην «κρύβονται», αλλά να είναι περήφανες διότι κάθε παιδί είναι διαφορετικό και μοναδικό ακόμα κι αν βρίσκεται στο φάσμα του Αυτισμού. Έχουν ξεχωριστά και μοναδικά χαρίσματα!!!!

Αντίστοιχα σε όσους υποτιμούν ίσως παιδια και γονείς που ζουν με αυτο το «στοιχείο»;

Θα τους συμβούλευα αντί να υποτιμάνε να διαβάσουν και να μάθουν τι είναι ο Αυτισμός. Και κάτι ακόμα δεν τον επιλέγεις και να κάνουν τον Σταυρό τους, διότι δεν σημαίνει ότι κάποιος που έχει παιδί με Αυτισμό ότι αποκλείεται να κτυπήσει και την δικιά ΜΑΣ πόρτα.